Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Maas potrafi robić to dobrze. Jej plot twisty, dopracowani bohaterowie, romans, który nie przysłania całej fabuły, a jest smaczkiem w całej historii – czekasz na niego i nagle trafia Cię obuchem w głowie. Te uczucia, nadmiar emocji. Dodatkowo brutalność, którą tutaj ukazała. Uwielbiam!
Po kolei: byłam sceptycznie nastawiona, bo po ostatnich romantasy byłam nieco rozczarowana – ten sam schemat, fabuła, wszystko doprowadza do punktu kulminacyjnego jednego i tego samego aż wkracza na scenę Maas pokazując, że da się to poprowadzić inaczej. Nie uważam, że jest to romantasy, to po prostu czysta fantastyka z wątkiem romantycznym. Mamy wojnę, dodatkowo wplecione sci-fi i to jak połączyła dwie opowieści w jedno. Bryce nadal jest irytująca to jest jej mniej, fabuła jest na wielu płaszczyznach. Miejscami miałam małą zagwozdkę czasoprzestrzenną - bo dla mnie minęło zdecydowanie więcej czasu niż to co się działo u innych bohaterów. Trzeba jej przyznać, że umie i pokazać śmierć, cierpienie z kontrastem miłości i przyjaźni. Nie ma sielankowej miłości tu jest walka o przetrwanie. To jest coś co uwielbiam w tego typu historiach. Dodatkowo zawsze uwielbiałam ją za to, że połączyła magię z technologię wprowadziła urban fantasy w totalnie bajkowy świat. Zgrabnie poprowadziła nas do rozwiązania zagadki, podążyliśmy za nią: walcząc, krwawiąc, kochając i tracąc wszystko to na czym nam zależy. Rozwinęła drugoplanowych bohaterów - wplotła ich historię, złączyła w całość. Ta historia nadaje się na nieziemski film. Rozbudowała świat, który miałam wrażenie, że nie da się już bardziej rozbudować. Sielankę przekształciła w walkę. Miejscami bardzo mi przypominała moją kochaną serię Czarne Kamienie i mam tak od początku tej serii. Boję się zakończeń historii Maas, bo nie umie tego robić. To w tym momencie mam wrażenie, że autorka odnalazła cel tej historii, nie wiem, czy popłynie w dobrą stronę, to nadal jest to świetnie zrobione.
Tak Księżycowe Miasto zostanie moją najlepszą serią od Maas. Czekam na wszystkie nowe powieści i z Dworów i z KM, bo czuje, że będzie to coś magicznego. A i przed zaczęciem czytajcie najpierw Dwory – warto, można pewnych wątków nie zrozumieć, a ja się czułam jak ze starymi przyjaciółmi na kawie: Łania zasługuje na medal za najwyższe zasługi, za to Ruhn za najtwardszego faceta w dziejach. Polecam!

Maas potrafi robić to dobrze. Jej plot twisty, dopracowani bohaterowie, romans, który nie przysłania całej fabuły, a jest smaczkiem w całej historii – czekasz na niego i nagle trafia Cię obuchem w głowie. Te uczucia, nadmiar emocji. Dodatkowo brutalność, którą tutaj ukazała. Uwielbiam!
Po...

Rozwiń

Zwiń

Silnym trzeba się urodzić.
Władca musi być idealny.
Kalectwo jest potępiane, czy zrucane z klifów.
Problemu można się pozbyć, to jednak on może nie chcieć odejść.
Wytrwałość, siła, upokorzenie – do wszystkiego można się przyzwyczaić.
Zemsta jako napęd do działania, siła, żeby się nie poddać. Tron, o który tak wielu walczy.
Inteligencja kontra wyrachowanie.
Łza. Która spływa i zamienia się w lód.

Historię słucha się bardzo przyjemnie. Napisana jest prostym językiem. Emocjonująca tam, gdzie trzeba, a koniec wzruszający i łapiący za serce. Ta historia ma wszystko co uwielbiam w fantastyce: intrygujący bohaterowie, którzy dostają po d*pie, motyw drogi, kalectwa i rozbudowany świat pełen legend, tajemnic i intryg, które prowadzą akcję jedną za drugą zaskakując przy tym co kilka stron. Świetna historia!

Silnym trzeba się urodzić.
Władca musi być idealny.
Kalectwo jest potępiane, czy zrucane z klifów.
Problemu można się pozbyć, to jednak on może nie chcieć odejść.
Wytrwałość, siła, upokorzenie – do wszystkiego można się przyzwyczaić.
Zemsta jako napęd do działania, siła, żeby się nie podda...

Rozwiń

Zwiń

Ona szukająca wolności.
On żyjący wśród demonów.
Łączy ich jedno – tragedia.
Natura wygrywa.
Wola walki rodzi brutalność.
Z tego wszystkiego rodzi się nadzieja.
Odkrywa się miłość, powołanie, pasje.
Prawda, która może pomóc.
Strach, który pcha nas do niewyobrażalnych rzeczy.
A to wszystko otoczone łzami,
Niekoniecznie tymi złymi.

Piękna, wzruszająca i porywająca historia. Napisana w sposób prosty, a zarazem filozoficzny. Dodatkowo każda perspektywa zaakcentowana jedną z kart tarota. Bujdy, wierzenia, które idealnie wpasują się w historię - zataczają koło, tworzą ją i wypełniają. Siła natury, czy taka straszna? A może to człowiek jest bardziej brutalniejszy niż ona? Rok 1908 - pamiętny, jedyny. Człowieczeństwo ukazane w najczystszej postaci dobrej i złej. Realia tamtych lat, nieszczęścia ludzi po ogromnej tragedii i emocje. Zbyt wiele, za dużo szaleństwa. Ile człowiek potrafi znieść? I do czego się posunąć?

Ona szukająca wolności.
On żyjący wśród demonów.
Łączy ich jedno – tragedia.
Natura wygrywa.
Wola walki rodzi brutalność.
Z tego wszystkiego rodzi się nadzieja.
Odkrywa się miłość, powołanie, pasje.
Prawda, która może pomóc.
Strach, który pcha nas do niewyobrażalnych rzeczy.
...

Rozwiń

Zwiń

Piekło trzyma Cię za gardło od dwunastu lat. W Nicości ludzie czasami nie potrafią przetrwać jednego dnia, a co dopiero dwóch tygodni. Pech, szczęście, a może przeznaczenie. Lor już zgubiła rachubę w tym co się dzieje.

Turniej na Królową Słońca. Inna rzeczywistość. Piękne stroje, bale, ale też brutalność i walka o życie. Złożoność „turnieju” jest zaczerpnięta z kilku popularnych książek początek Igrzyska Śmierci, etapy turnieju miejscami pachniały Harrym Potterem i Czarą Ognia, czasami zaleciało Dworami trochę traciła przez to na oryginalności.

Lor pokochałam od pierwszej strony, czasami irytowało mnie jak zamieniała się w głupiutką idiotkę. Jej determinacja jest godna podziwu. Symbolizuje osobę, która nie ma nic do stracenia i jest tylko skupiona na celu. Rozprasza ją wiele w tym nasz Złoty Król, który jest trochę nijaki. Nie wiem czemu nie urzekła mnie jego osoba. Za to Gabriela uwielbiam słodziak i konwersacje pomiędzy nim a Lore są mistrzowskie. Duet perfekcyjny.

Kontrasty pomiędzy uczestniczkami a Lor ukazane w dość brutalny sposób, nie zabrakło też emocji, nadawało to akcji odpowiedni tor i przyprawiało miejscami o zawał serca. Tolerancja na ból, cierpienie, pomoc drugiej osobie, egoizm – wszystko po trochu.

Historia dwóch królestw i cały stworzony świat: kreatywny, indywidualny, czasami brakowało szczegółów to były smaczki, które dały tej historii potrzebny klimat. Dodatkowo świat jest na tyle rozbudowany, że poznajemy wszystkich i wszystko jako tło to jednak daje szansę na ciekawe rozwinięcie kolejnych tomów.

Dzięki narracji dwuosobowej mamy tajemniczość w tej historii, która napędza całą akcję i prowadzi ją do przodu. Z początku nie byłam pewna do czego prowadzi ten zabieg, a dawał inne spojrzenie na świat i poznanie historii z innej perspektywy, a przy okazji przeszłości naszej głównej bohaterki i panujących zasad – kształtował charakter świata.

Irytowało mnie słowo "trybutek" nie używane zbyt często to nie pasowało kompletnie, jest wiele innych synonimów, które zdecydowanie lepiej by pasowały do kontekstów zdań i historii.

Jest to bardzo dobry początek serii mimo pośmiania się ze scen seksu i miejscami naiwności bohaterki to liczę na dobrą historię w stylu dworów od Maas. Koniec zmiażdżył mnie emocjonalnie i potrzebuje kolejnego tomu na już.

Piekło trzyma Cię za gardło od dwunastu lat. W Nicości ludzie czasami nie potrafią przetrwać jednego dnia, a co dopiero dwóch tygodni. Pech, szczęście, a może przeznaczenie. Lor już zgubiła rachubę w tym co się dzieje.

Turniej na Królową Słońca. Inna rzeczywistość. Piękne stroje, bale,...

Rozwiń

Zwiń

„Na drugim roku reszta traci człowieczeństwo. To wszystko jest częścią procesu przekształcania nas w skuteczną broń i ani przez chwilę nie zapominaj, że taką mamy misję”.
Ciężko było mi się wgryźć w tą historię, może to też dlatego, że wyskakiwała mi w pewnym momencie nawet z lodówki. Omijałam wszelkie posty związane z tą pozycję, bo był ogrom spojlerów, z perspektywy czasu może bym się mniej rozczarowała tym tomem gdybym je przeczytała.
Po pierwsze jakieś minimum 300 stron tej historii można wyciąć są to kłótnie głównych bohaterów (Vi i Xadena), które totalnie nie mają wpływu na fabułę i są miejscami o niczym. Nie pokazują żadnego charakteru, nie kształtują go i pokazują bohaterów jako dzieci bez wyobraźni. Targają nimi emocje to zrozumiałe jednak nie rozumiałam ich zachowań, gdzie fabuła gnała na łeb na szyję.
Najbardziej rozczarował mnie jeden zabieg, który zastosowała autorka, a mianowicie urywanie akcji w trakcie. Mamy punkt kulminacyjny, już się wgryzłam, mam emocje i … kończy się niczym. Była tajemnica, dobre zagrania i cisza. Wątek poszedł w niepamięć.
Druga połowa zasługuje na fanfary i uratowała całą książkę, bo naprawdę miałam ochotę zrobić DNF tej historii i może kiedyś do niej wrócić. Na szczęście wróciliśmy do historii, akcji i smoków. Tych ostatnich było zdecydowanie za mało, to konwersacje pomiędzy Tairnem i Andarną uratowały całą część. Wątek więzi i rozwiązań z nią związanych jest dobrze rozegrany to zarys bohaterów drugoplanowych już nie. Dain i Varrish najgorsze połączenie, przy okazji ich duetu miałam konflikt logiczny, bo trochę miałam wrażenie, że autorka zapomniała jaką hierarchię stworzyła w pierwszym tomie. Ok: stwórzmy dyktatora (nie mam z tym problemu), ale to miała być szkoła i rozumiem brutalność (która miejscami jest przerażająca i niesmaczna) to kłóci mi się to z zachowaniem innych osób teoretycznie postawionych wyżej. Smoki też zostały przedstawione jako nic nie znaczące i to chyba mnie najbardziej zasmuciło.
Wątek mocy – liczę na rozwinięcie, bo tutaj to miejscami nie było to czego oczekiwałam.
Co do logiczności fabuły i niektórych fragmentów to w tym tomie jest sporo niedociągnięć – miałam wrażenie, że niektóre wątki są rozpoczęte, a nie zakończone. Nagle byliśmy milion lat świetlnych do przodu z fabułą, i motyw szkoły zszedł na drugi plan, chociaż niby gdzieś tam występował, ale bez szczegółów. Za to szczegóły romantycznych wzlotów i upadków mogliśmy przeczytać z otwartymi ustami. Tylko dla mnie było za mało chemii, napięcia seksualnego pomiędzy bohaterami i nawet ten zabójczy t*łek Xadena nie rekompensował tego. Poza tym jego postać mnie irytowała. Przystojny, tajemniczy brunet, a ja się nie zakochałam – jak tak można!
Podsumowując książka jest ok: pod względem fabuły jak pójdzie w dobre szczegóły i smoki to następny tom będzie bardzo dobry, bo w tym pierwszym tomie wszystko grało, a tu już mniej. Końcowy plot twist nie napawa optymizmem. Jak wszyscy byli w szoku, to ja miałam „ok, po co?”. Rozumiem zabieg i pewnie większość będzie czekała z utęsknieniem, a ja chce zacząć coś co mnie zmiecie z powierzchni.

„Na drugim roku reszta traci człowieczeństwo. To wszystko jest częścią procesu przekształcania nas w skuteczną broń i ani przez chwilę nie zapominaj, że taką mamy misję”.
Ciężko było mi się wgryźć w tą historię, może to też dlatego, że wyskakiwała mi w pewnym momencie nawet z lodówki. Omij...

Rozwiń

Zwiń

Mały kojot ma piekielny problem z kózkami zombie. Kto za tym stoi? Na kózkach się nie kończy, ale były słodkim, morderczym dodatkiem.
Nie zapomnijmy też o Pradawnych i władzy państwowej, którzy chcą się dogadać między sobą, a kto jak kto ale Hauptman Security nadaje się do tego idealnie. Pozdrowienia przesyła też Król Goblinów i Zee (kocham tego gościa).
Uwielbiam tę serię. Może mieć nawet 30 tomów – ja je wszystkie przeczytam. Trochę się zbierałam na to, żeby nadrobić nie nadrobione, ale to tylko przez to, że kolejne tomy były pod znakiem zapytania i co? Wyszedł następny.
Urban fantasy pod najlepszą postacią z niesamowitymi konwersacjami, ogromną zwariowaną rodzinką i akcją, która wprowadza palpitację serca i niejeden raz Was zaskoczy. Postacie barwne, z charakterem, drugoplanowi nie pominięci wręcz przeciwnie. Z każdym tomem dowiadujemy się więcej nie tylko o Mercy, a innych głównych postaciach. Tym razem było mało Adama – może to i dobrze, dominujący samiec alfa nie jest nam potrzebny przy naszej małej kojocicy, aby się świetnie bawić i urywać głowy. Co jeden to ma lepszy sarkastyczny humor.
Nie da się oderwać – idealna na zastój czytelniczy.

Mały kojot ma piekielny problem z kózkami zombie. Kto za tym stoi? Na kózkach się nie kończy, ale były słodkim, morderczym dodatkiem.
Nie zapomnijmy też o Pradawnych i władzy państwowej, którzy chcą się dogadać między sobą, a kto jak kto ale Hauptman Security nadaje się do tego idealnie. ...

Rozwiń

Zwiń

Zbiór pięciu opowiadań osadzonych w rożnych czasach, z różnymi problemami. Tym razem możemy przenieść się do świata XIX-wiecznych lekarzy i poznać ich zmagania. Stać się małą dziewczynką w świecie groźnej Milicji i babci z ogromnymi uszami, do tego szukać skarbu, być na wojnie i zaplątać się w teraźniejszości, która to idealnie łączy przeszłość z przyszłością.
Dwa pierwsze opowiadania uwielbiam. Pióro autorka i zgrabne połączenie historii tej mniejszej i większej z surowymi faktami jest niesamowite. Dodatkowo lektor zrobił mistrzowską robotę – jeszcze nigdy nie uśmiałam się z tak oczywistych żartów na temat Polaków jak przy tych opowiadaniach. Kolejne dwa to taka równia pochyła można polubić lub neutralnie podejść do sprawy – duża liczba szczegółów historycznych, z ciekawymi smaczkami naszej kultury. Przyjemnie się słuchało. Ostatnie opowiadanie mnie zaskoczyło i to tak totalnie. Autor połączył przyszłość z teraźniejszością, wrzucił dość brutalny obraz sci-fi i rzucił cień światła na teraźniejszość. Sprytnie wykorzystał też przeszłą historię, aby uwypuklić fakty, teorie i zaznaczyć puentę. Jestem pod wrażeniem.
Do połknięcia na raz, a postać Skórzewskiego razem ze Stormem są perfekcyjnie wykreowane i idealnie wpasowane do ich historii.

Zbiór pięciu opowiadań osadzonych w rożnych czasach, z różnymi problemami. Tym razem możemy przenieść się do świata XIX-wiecznych lekarzy i poznać ich zmagania. Stać się małą dziewczynką w świecie groźnej Milicji i babci z ogromnymi uszami, do tego szukać skarbu, być na wojnie i zaplątać s...

Rozwiń

Zwiń