Obejrzałem w teatrze TV – adaptacja i reżyseria Jana Englerta. Przygoda | Jan Englert (ninateka.pl)
Bardzo dobra i staranna robota. Ale może nie jest to pełne, dlatego proszę wziąć poprawkę na to co piszę.
Jest tylko jedna opinia na LC a tam streszczenie (ważniejsze wątki) - skorzystajcie.
Początek jest drętwy – lekarka pyta recepcjonistkę czy wie o jej romansie z asystentem profesora, romansie, który rozkwitł 5 lat temu, ale wygasł, z jego strony, lekarka wciąż kocha. Otóż takich rozmów z postronnymi osobami się nie prowadzi, tak przypuszczam. Ale później zrozumiałem, że sztuka nie ma ambicji oddawania realiów a jest przedstawieniem ludzkich dylematów. Zagmatwana logika wydarzeń trzyma się dobrze, ale jest to zdecydowanie historia mało prawdopodobna, by zdarzyła się w życiu realnym. Dylematy zaś jak najbardziej spotykane.
Spodobało mi się bardzo namacalne nawiązanie do Carla Junga – profesor rozróżnia miłość od pożądania, które jego zdaniem jest atawizmem niszczącym społeczności. Jego asystent zakochany w żonie profesora jest ofiarą tego, czego nie rozumie a co nazywa miłością. Żona profesora jest także zakochana w asystencie, ale mimo zasłony pożądanie potrafi rozpoznawać rzeczywistość.
Sándor Márai miał obsesję starości i już w średnim wieku uważał się za starca. W sztuce motyw starzenia się występuje kilkukrotnie. Jest też wątek poboczny – profesora odwiedza kolega szkolny owładnięty potrzebą dokonania czegoś ważnego. Profesor zdaje się odrzucać takie pojmowanie celu życia. Uważa, że robienie czegoś dla innej osoby (żony) ma większy sens niż oddawanie się pięknej idei kosztem szczęścia innych ludzi – kolega szkolny porzucił żonę by oddać się swojej pracy.
By nie przedłużać, interesujące rozważania, ale Sándor Márai nie był dramatopisarzem. Sztuka jest drętwa i nie jest napisana ze zrozumieniem narzędzi dramatu – odwołania do naszych archetypów są słabo widoczne. Jest coś o bohaterach, biblii, bogu, ale nie czułem żadnego mostu do transcendencji. A chyba taki miał zamysł pan Márai. To raczej mu się nie udało. Cała sztuka bowiem nie jest ani metaforą, ani opisem rzeczywistości. Mimo to fabuła zapada w pamięć.
Dla wielbicieli Márai zapewne interesujące. Jeżeli ma się chęć na zastanawianie się nad treścią to może i podstawa do ciekawych przemyśleń. Ale nie wyważą one żadnych waszych drzwi.

Obejrzałem w teatrze TV – adaptacja i reżyseria Jana Englerta. Przygoda | Jan Englert (ninateka.pl)
Bardzo dobra i staranna robota. Ale może nie jest to pełne, dlatego proszę wziąć poprawkę na to co piszę.
Jest tylko jedna opinia na LC a tam streszczenie (ważniejsze wątki) - skorzystajcie.
Początek jest drętwy – lekarka pyta recepcjonistkę czy wie o jej romansie z...

W pułapce uczuć, starcie między obowiązkiem a wewnętrznym spełnieniem. Sztuka opiera się na wielokącie: lekarzu-perfekcjoniście, który niebawem zamierza przekazać klinikę swojemu asystentowi. Ów asystent prowadzi romans z żoną przełożonego. Wkrótce chce wyjechać do Nicei, do Francji razem z małżonką szefa pochłoniętego pracą. Węgierski pisarz intensywnie grzebie w ludzkich serach - kując po nerwach potężnymi główkami igieł trudnymi pytaniami o to, kiedy namiętność bierze górę nad karierą, a ślepa miłość jest ucieczką przed pracą społeczną? Mnoży pretensje kochanków, zadaje niewygodne pytania, które swędzą duszę, oraz nie wykazuje właściwej ścieżki, jak uciec z impasu. Padają mocne słowa, które w kontrze do stoickiej rzeczywistości uginają się pod ciężarem pompatyczności.

Marai niczego nie kwestionuje - przede wszystkim próbuje pokazać obie strony konfliktu - nie poddając niczego w martwej ocenie. Między zdradzanymi rodzi się dziwna, ekshibicjonistyczna aura, aby wylać z siebie całą złość i niezadowolenie z życia, jakie dotychczas wiedli. Chłodna głowa zawsze konkuruje z rozpalonym sercem, które bije szybciej i mocniej niż zimna natura rzeczywistości. Ślepy los czy przeznaczenie zatriumfuje? W górnolotnych ideach kryje się gorycz porażki, że źle pokierowaliśmy życiem - że daliśmy się wtrącić do lochu własnych słabości. Straszny jest ten brak krytycyzmu. Marai na chłodno przygląda się trójkątowi miłosnemu - bezbrzeżnie odsłaniając ich kruchość, bo wybory okazują się krótkowzroczne. Boli każda linia wypowiadana na głos - to przerwane milczenie boli niż nie jedna dyskusja w gwarze. Brak ironii oraz chłodna postawa dramatu tym mocniej wbija się w czaszkę, że stajemy na krawędzi ludzkiej desperacji, gdzie nie wygrywa ani miłość, ani tym bardziej powołanie w służbie ludzkości. Niczym śmierć za życia.

W pułapce uczuć, starcie między obowiązkiem a wewnętrznym spełnieniem. Sztuka opiera się na wielokącie: lekarzu-perfekcjoniście, który niebawem zamierza przekazać klinikę swojemu asystentowi. Ów asystent prowadzi romans z żoną przełożonego. Wkrótce chce wyjechać do Nicei, do Francji razem z małżonką szefa pochłoniętego pracą. Węgierski pisarz intensywnie grzebie w ludzkich...