Tam, gdzie film Kubricka zyskiwał na niedoborze ekspozycji, tam "Odyseja kosmiczna 2001" Arthura C. Clarke'a traci na dosłowności. Tajemnice nie są odkrywane, a tłumaczone jak podczas wykładu akademickiego - ustami wszechwiedzącego narratora. Tam, gdzie z kolei filmowa wersja męczyła powolnym tempem akcji, książka mknie do przodu - czasami aż zbyt szybko - ślizgając się po powierzchni ciekawych tematów i często wytracając napięcie i atmosferę. Podzielenie historii na części nie pomaga - gdybyśmy od razu znaleźli się na pokładzie statku razem z Bowmanem i Poolem, zamiast wpierw przebijać się przez dwa przydługie prologi stanowiące jedną trzecią powieści, może łatwiej byłoby osobiście zaangażować się w akcję. Bodaj najlepsze sceny dotyczą sztucznej inteligencji na statku (miłośnicy filmu mogą być rozczarowani, że nie pada tu sławetne zdanie "Hal, otwórz właz"), ale jest to tylko krótki epizod, w dodatku niezbyt ściśle powiązany z resztą fabuły. Clarke miał do opowiedzenia rewelacyjną historię, ale przekazał ją z pospiesznym entuzjazmem - w odróżnieniu od Kubricka, który pokazał mało, za to w najdrobniejszych szczegółach. Koniec końców "Odyseja..." to błyskawiczna lektura, która nie dorasta do swojej legendy.

Tam, gdzie film Kubricka zyskiwał na niedoborze ekspozycji, tam "Odyseja kosmiczna 2001" Arthura C. Clarke'a traci na dosłowności. Tajemnice nie są odkrywane, a tłumaczone jak podczas wykładu akademickiego - ustami wszechwiedzącego narratora. Tam, gdzie z kolei filmowa wersja męczyła powolnym tempem akcji, książka mknie do przodu - czasami aż zbyt szybko - ślizgając się po...