Kto by się spodziewał, że po nastu latach Wiśniewski wskrzesi “Samotności w sieci”. Autor robi to w swoim zawoalowany stylu, bez uprzedniego przygotowania czytelnika na to, co nadejdzie. W kontynuację historii sprzed lat wsiąka się i dopiero w pewnym momencie orientuje, że własna wrażliwość niezauważalnie wzrosła, a czytanie tożsame jest z czuciem. Nadia i Jakub ledwo przypominają swoich rówieśników z pokolenia Z. Za to w zachowaniach, potrzebach, odczuciach czy pośrednich sposobach wyrażania dużo bliżej im do innego Jakuba i innej Jej, z innych czasów i innej książki. Nowi bohaterowie mają jednak tu i teraz, na których mogą budować przyszłość, a nie wyrwane przeszłości wspomnienia, mające stworzyć podwaliny relacji wymykającej się ramom. “Koniec…” jest pod wieloma względami inny niż “Samotność…”, ale to nadal ta sama historia, która raz poznana, wraca w żywych obrazach, kiedy przyjdzie do głowy. Zupełnie, jakby była kawałkiem prawdziwych przeżyć. A przynajmniej jedną z książek życia.

Kto by się spodziewał, że po nastu latach Wiśniewski wskrzesi “Samotności w sieci”. Autor robi to w swoim zawoalowany stylu, bez uprzedniego przygotowania czytelnika na to, co nadejdzie. W kontynuację historii sprzed lat wsiąka się i dopiero w pewnym momencie orientuje, że własna wrażliwość niezauważalnie wzrosła, a czytanie tożsame jest z czuciem. Nadia i Jakub ledwo...