Muszę się obudzić, pomyślał, choćby po to, żeby dostać aspirynę na ten ciągły pieprzony ból głowy i zjeść coś normalnego. Nawet porcja szpitalnego budyniu byłaby niczym uczta. Wkrótce to zrobię. Może nawet jutro. Ale nie zrobił. Bo nazajutrz odkrył, że telekineza to niejedna nowa zdolność, z jaką wrócił z tego miejsca, w którym był.

Stephena Kinga z całą pewnością nie trzeba nikomu przedstawiać. Ten amerykański pisarz znany jest na całym świecie. Jego powieści stają się bestsellerami, zostają zekranizowane, sam autor zaś nazywany jest prawdziwym mistrzem grozy. Można zaryzykować stwierdzenie, że każdy zapalony czytelnik przeczytał chociaż jedną jego książkę.

Właśnie skończyłem lekturę powieści pod tytułem „Koniec warty”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa Albatros i jest ostatnią częścią trylogii kryminalnej z detektywem Billem Hodgesem. Przyznam się od razu, że nie czytałem dwóch pierwszych tytułów z tej serii. Jednak nie jest to przeszkodą w lekturze „Końca warty”. Książkę tę można potraktować jako osobną powieść – dzięki nawiązaniom do poprzednich części czytelnik łatwo i płynnie wchodzi w opowiadaną historię.

W Klinice Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu budzi się Brady Hartsfield. Sławny Zabójca z Mercedesa po poważnym urazie głowy jest warzywem. Leży na szpitalnym łóżku, całkowicie niezdolny do kontaktu z otoczeniem.

Tymczasem ludzie, którzy ucierpieli podczas jego aktów terroru, zaczynają popełniać samobójstwa. Sprawą tą interesuje się detektyw Bill Hodges. Okazuje się, że policja chce szybko zamknąć dochodzenie. Hodges rozpoczyna więc własne śledztwo. Krok po kroku odkrywa, że samobójstwa w dziwny sposób powiązane są z Hartsfieldem.

Czy to możliwe, aby człowiek, który nie może ruszyć palcem, zmuszał ludzi do popełnienia samobójstwa? Jaką rolę w tym wszystkim odgrywa pewna gra? Czy detektyw zaufa intuicji, która podpowiada niemożliwe rozwiązania?

„Koniec Warty” to naprawdę dobra powieść. Stephen King udanie kończy całą trylogię. Niemniej jednak – powiem uczciwie – czytałem lepsze książki tego autora. Stąd nie najwyższa ocena.

Wojciech Sobański