W drugim tomie historia Klezmerów zaczyna się rozwijać, widzimy jak postacie ewoluują, a ich osobowości się krystalizują. Niektórzy bez żalu pozbywają się ortodoksyjnej tożsamości, innych targają wyrzuty sumienia. Klimat trzyma się świetnie, a galeria postaci jest barwna. Szkoda tylko, że opowieść tak powoli się rozwija, chciałoby się więcej. Rozumiem jednak, że tworzenie komiks malowanego akwarelami musi zajmować mnóstwo czasu i jestem pełna podziwu dla autora za konsekwencję w prowadzeniu narracji kolorem. I tu mam dylemat, bo choć czyta i ogląda się to z ogromną przyjemnością, mam poczucie, że czytelnicy mogą nie mieć aż takiej cierpliwości, żeby z uwagą obejrzeć każdy obraz, choć wszystkie są małymi dziełami sztuki.

W drugim tomie historia Klezmerów zaczyna się rozwijać, widzimy jak postacie ewoluują, a ich osobowości się krystalizują. Niektórzy bez żalu pozbywają się ortodoksyjnej tożsamości, innych targają wyrzuty sumienia. Klimat trzyma się świetnie, a galeria postaci jest barwna. Szkoda tylko, że opowieść tak powoli się rozwija, chciałoby się więcej. Rozumiem jednak, że tworzenie...

Solidna pozycja, która w oparach dykteryjek i gawędziarstwie - wysuwa pojedynek między kozakami, a żydami z biblią na sumieniu. Gdzie cyganie cyganią, by upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Zabawne epizody zmieszane z jesziwem, drogimi perfumami w łazience, kawiorem na stole i muzykami, którzy grają dla staruszki, na banjo czy na klarnecie. Nocna poświata towarzyszy aż do zakończenia imprezy. Mamy jedność miejsca, jedność czasu i jedność pory dnia. Dym z papierosa lub cygara wystarczająco pochłania zatłoczoną przestrzeń, aby przybrać barwę snu. Bo i opowieści snują się kalibrem sennym. Najlepsza o gadającym wilku, który płacze po zjedzonej dziewczynce, a kozak postanowił wpaść do lasu, by oznajmić zwierzęciu, że od dzisiaj będzie jadał u boku ludzkich towarzyszy. Szalona noc, jak szalone wesela w polskiej gościnie. Lekkie, zwarte, chociaż spodziewałem się większego objawienia.

Solidna pozycja, która w oparach dykteryjek i gawędziarstwie - wysuwa pojedynek między kozakami, a żydami z biblią na sumieniu. Gdzie cyganie cyganią, by upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Zabawne epizody zmieszane z jesziwem, drogimi perfumami w łazience, kawiorem na stole i muzykami, którzy grają dla staruszki, na banjo czy na klarnecie. Nocna poświata towarzyszy aż do...

Zaśmiałem się, wzruszyłem, zaciekawiłem, zachwyciłem. Joann Sfar jest niewątpliwie mistrzem komiksu. A Klezmerzy to jedna z jego najlepszych serii. Fabuła w tym tomie dzieje się jedynej nocy, kiedy klezmerzy zabawiają muzyką, tańcem i opowieścią zgromadzonych na urodzinach starszej damy gości. Pozornie nic się nie dzieje, a dzieje się tak wiele. Dzieło.

Zaśmiałem się, wzruszyłem, zaciekawiłem, zachwyciłem. Joann Sfar jest niewątpliwie mistrzem komiksu. A Klezmerzy to jedna z jego najlepszych serii. Fabuła w tym tomie dzieje się jedynej nocy, kiedy klezmerzy zabawiają muzyką, tańcem i opowieścią zgromadzonych na urodzinach starszej damy gości. Pozornie nic się nie dzieje, a dzieje się tak wiele. Dzieło.

Tajemnicza dama, która w pierwszym tomie zaprasza muzyków, okazuje się być córką staruszki, świętującej swoje urodziny. Babcia już nie mówi, nie porusza się, a jednak nadal ma świetny kontakt z małymi dziećmi i w dalszym ciągu muzyka, śmiech i taniec sprawiają jej sporo radości. Nasi bohaterowie starają się sprostać wymaganiom. Bawią publiczność grą, śpiewem i opowieściami. Historie snuje przed gośćmi Cygan, który okazuje się mieć do tego szczególny talent. Komiks to historia tego jednego wieczoru, przed wyjazdem rodziny z Rosji do Izraela. Pomimo rozchełstanej kreski zanurzamy się w niego po uszy. Naprawdę wpadamy całą czytelniczą osobą, dźwięki piosenek stają się wręcz namacalne. Nie wiem jak autorowi się to udaje. I mimo że nie lubię sposobu w jaki rysuje, z coraz większą chęcią sięgam po jego twórczość. Polecam.

Tajemnicza dama, która w pierwszym tomie zaprasza muzyków, okazuje się być córką staruszki, świętującej swoje urodziny. Babcia już nie mówi, nie porusza się, a jednak nadal ma świetny kontakt z małymi dziećmi i w dalszym ciągu muzyka, śmiech i taniec sprawiają jej sporo radości. Nasi bohaterowie starają się sprostać wymaganiom. Bawią publiczność grą, śpiewem i opowieściami....

Singer spotkał Chagalla

Długo polskim czytelnikom przyszło czekać na drugi tom Klezmerów, oj długo. Pierwszy na naszym rynku pojawił się dokładnie dekadę temu, cztery lata po premierze oryginału, i tak długa przerwa pewnie niejednemu miłośnikowi opowieści Joanna Sfara kazała zastanowić się, czy kiedykolwiek będzie miał szansę poznać część drugą. Teraz jednak Kultura Gniewu postanowiła nie tylko odświeżyć nam początki przygód żydowskich muzyków, ale też i od razu zaserwowała ich ciąg dalszy. Ile przyjdzie nam czekać na kolejne trzy albumy z tej serii, na razie nie wiadomo, ale jedno jest pewne: warto po całość sięgnąć, nawet jeśli kultura i muzyka żydowska nie jest niczym, co mogłoby Was pociągać.

Klezmerzy powracają. Noé Davidovitch, zwany Baronem Swego Tyłka muzyk grający na organkach, trwożliwy, delikatny Vincenzo, jedyny z ekipy, który często się modli, Tchokola uważający się nie za muzyka, a jedynie zwykłego, zarabiającego człowieka, piękna śpiewaczka Hava i zakochany w niej młody Yaakov tym razem przebywają do Odessy, gdzie mają dać koncert dla pewnej staruszki. Zawodowe sprawy i wyzwania schodzą jednak na dalszy plan, kiedy w ekipie zaczyna iskrzyć. Co jednak z tego iskrzenia wyniknie i gdzie jeszcze los rzuci naszą muzyczną ekipę?

Całość mojej recenzji na portalu NTG: https://nietylkogry.pl/post/recenzja-komiksu-klezmerzy-tom-2/

Singer spotkał Chagalla

Długo polskim czytelnikom przyszło czekać na drugi tom Klezmerów, oj długo. Pierwszy na naszym rynku pojawił się dokładnie dekadę temu, cztery lata po premierze oryginału, i tak długa przerwa pewnie niejednemu miłośnikowi opowieści Joanna Sfara kazała zastanowić się, czy kiedykolwiek będzie miał szansę poznać część drugą. Teraz jednak Kultura Gniewu...

Drugi tom "Klezmerów" ciekawszy, chociaż dużo spokojniejszy niż pierwszy. W końcu zawiązują się więzi pomiędzy bohaterami, zaczynają tworzyć zespół. Poza tym historia jest poprzecinana przyjemnymi opowieściami. Sfarr w świetnej formie.

Drugi tom "Klezmerów" ciekawszy, chociaż dużo spokojniejszy niż pierwszy. W końcu zawiązują się więzi pomiędzy bohaterami, zaczynają tworzyć zespół. Poza tym historia jest poprzecinana przyjemnymi opowieściami. Sfarr w świetnej formie.