ponury i brutalny, a surowa kreska świetnie współgra z historią

ponury i brutalny, a surowa kreska świetnie współgra z historią

Postapokaliptyczna wizja Gianniego Pacinottiego trzyma w napięciu do praktycznie pierwszej do ostatniej strony. Autor prowadzi historię w prosty sposób jednocześnie bardzo angażując czytelnika. Nie pozwala odejść od lektury. Opowiadanie jest tak ciekawe, że pochłonąłem je w ciągu jednej sesji. Komiks jest przejmujący, tajemniczy, brutalny, po prostu bardzo dobry.

Komiks jest dosyć gruby, ale bardzo szybko się go czyta. Kreska Gipiego nie jest perfekcyjna, ale po kilku stronach można się do niej przyzwyczić. Idealnie zgrywa się z klimatem panującym w opowiadaniu. Kompozycja jest bardzo czytelna, kartkując komiks odniosłem wrażenie, że Gipi mógłby opowiadać historię samymi obrazami. Łatwo w tych rysunkach wyczuć momenty interakcji między bohaterami, ich myśli czy metafizykę.

Jest to mój pierwszy kontakt z pracą autorstwa Gipiego, na pewno sięgnę po kolejne.

Fabuła: 8/10
Scenariusz: 7/10
Kompozycja: 10/10
Ilustracje: 8/10
Wydanie: 9/10

Postapokaliptyczna wizja Gianniego Pacinottiego trzyma w napięciu do praktycznie pierwszej do ostatniej strony. Autor prowadzi historię w prosty sposób jednocześnie bardzo angażując czytelnika. Nie pozwala odejść od lektury. Opowiadanie jest tak ciekawe, że pochłonąłem je w ciągu jednej sesji. Komiks jest przejmujący, tajemniczy, brutalny, po prostu bardzo dobry.

Komiks...

Fajne postapo, Lepsze od ósmej czary ale gorszy od Bękartów Gaji. Mimo wszytsko zostawiam na półce. Polecam wszystkim z czystym sumieniem. Komiks dla dojrzałego czytelnika.

Fajne postapo, Lepsze od ósmej czary ale gorszy od Bękartów Gaji. Mimo wszytsko zostawiam na półce. Polecam wszystkim z czystym sumieniem. Komiks dla dojrzałego czytelnika.

Porządne postapo. Przygnębiające, brutalne, nie dające nadziei. Bliżej temu do McCarthy'ego niż dzisiejszych tworów w stylu Metro. Skromna czarno-biała kreska, jak rysunek w zeszycie - początkowo działa odpychająco, potem okazuje się idealnie pasować do klimatu. Nie ma tu jasnego przekazu, rozbudowanej fabuły, ot historia drogi, jednak taka, jaka być powinna, nic więcej nie trzeba.

Porządne postapo. Przygnębiające, brutalne, nie dające nadziei. Bliżej temu do McCarthy'ego niż dzisiejszych tworów w stylu Metro. Skromna czarno-biała kreska, jak rysunek w zeszycie - początkowo działa odpychająco, potem okazuje się idealnie pasować do klimatu. Nie ma tu jasnego przekazu, rozbudowanej fabuły, ot historia drogi, jednak taka, jaka być powinna, nic więcej nie...

Brutalnie prosta, pozbawiona ozdobników wizja postapokaliptycznego świata. Odsłania to, co w ludziach najgorsze, ale daje też nadzieję. To moje drugie (po "S") spotkanie z Gipim. Kolejny raz zachwycił mnie umiejętnością przekazywania trudnych, ważnych spraw przy minimum słów i bez "efektów specjalnych".

Brutalnie prosta, pozbawiona ozdobników wizja postapokaliptycznego świata. Odsłania to, co w ludziach najgorsze, ale daje też nadzieję. To moje drugie (po "S") spotkanie z Gipim. Kolejny raz zachwycił mnie umiejętnością przekazywania trudnych, ważnych spraw przy minimum słów i bez "efektów specjalnych".

Surowe w formie i treści. Brutalne, nihilistyczne, brudne i przygnebiajace. Czerpie mocno z Mad Maxa i klimatu postapokalipsy, gdzie ludzie to już właściwie zwierzęta, a ufać nikomu nie można. Tutaj w centrum postawieni bohaterowie, dla których ton jedyny świat jaki znają.
Niby nic odkrywczego, a fabuła eksploruje tropy i klisze, które były tysiąc razy. I niestety nie zawsze oferuje odpowiedzi na pytania.
Ciekawe.

Surowe w formie i treści. Brutalne, nihilistyczne, brudne i przygnebiajace. Czerpie mocno z Mad Maxa i klimatu postapokalipsy, gdzie ludzie to już właściwie zwierzęta, a ufać nikomu nie można. Tutaj w centrum postawieni bohaterowie, dla których ton jedyny świat jaki znają.
Niby nic odkrywczego, a fabuła eksploruje tropy i klisze, które były tysiąc razy. I niestety nie...

Jest coś immanentnie wadliwego w formie komiksu. Przynajmniej ja mam z nim problem i nie wstydzę się tego wyartykułować. Mianowicie – nie daje mi on odpowiedniej czytelniczej satysfakcji, poczucia obcowania z bohaterem, historią czy myślą, w tak głęboki sposób jak czyni to tradycyjna literatura.

Komiks ślizga się po powierzchni zdarzeń i postaci. Sama historia, nawet nie wiem jak bardzo interesująca, pozostawia we mnie poczucie niedosytu czy stania-obok. Nie po to sięgam po jakiś treściowy przekaz, by się w niego nie wgryzać.

Podobnie jest z „Ziemią...”, którą zakupiłem przygodnie na gdyńskich targach książki, a która jest – po prostu – komiksem. A więc przekazem obarczonym wszystkimi wyżej wymienionymi wadami. Fabuła jest tu nawet wciągająca, ale znowu nie opuszcza mnie poczucie, że to jedynie efemeryczny, ulotny i chwilowy kontakt z przedstawionym tam apokaliptycznym światem, o którym zaraz, jak to z komiksem, zapomnę.

*Gwoli jasności – jest jeden komiks, który osiąga poziom literatury: „Maus” Arta Spiegelmana

Jest coś immanentnie wadliwego w formie komiksu. Przynajmniej ja mam z nim problem i nie wstydzę się tego wyartykułować. Mianowicie – nie daje mi on odpowiedniej czytelniczej satysfakcji, poczucia obcowania z bohaterem, historią czy myślą, w tak głęboki sposób jak czyni to tradycyjna literatura.

Komiks ślizga się po powierzchni zdarzeń i postaci. Sama historia, nawet nie...

"Ziemia swoich synów" porusza dość trudny temat, jakim jest wychowanie dwóch niemalże dorosłych synów przez samotnego ojca... po apokalipsie.

Gipi już na samym początku serwuje nam dość drastyczne sceny, które większości (jak nie wszystkim) czytelników na długo pozostaną wyryte w pamięci. Chociaż określenie "czytelnik" niekoniecznie idealnie tutaj pasuje, gdyż tekstu jest tyle, co kot napłakał. Nie zmienia to jednak faktu, iż gdy ów tekst już się pojawi, to jest zwięzły i konkretny.

Kreska autora jest dość specyficzna, i zapewne nie każdemu przypadnie do gustu. Brak tutaj również kolorów, co mnie osobiście nie przeszkadzało, chociaż do stylu rysunku musiałem się przyzwyczaić.

Komiks, pomimo tego że jest dość obszerny, skonsumujemy bardzo, ale to bardzo szybko. Szybka akcja jest tutaj jak najbardziej pomocna.

Może fabuła nie jest wybitna i zbyt głęboka, a powiedziałbym wręcz, iż jest dość przewidywalna, to potrafi do siebie przyciągnąć.

Gorąco polecam!

"Ziemia swoich synów" porusza dość trudny temat, jakim jest wychowanie dwóch niemalże dorosłych synów przez samotnego ojca... po apokalipsie.

Gipi już na samym początku serwuje nam dość drastyczne sceny, które większości (jak nie wszystkim) czytelników na długo pozostaną wyryte w pamięci. Chociaż określenie "czytelnik" niekoniecznie idealnie tutaj pasuje, gdyż tekstu jest...

"Ziemia swoich synów" to bardzo solidne postapo, które można postawić na półce między "Drogą" - McCarthy'ego, a "Sweettooth" - Lemire. W zasadzie nic nowego, choć dynamicznie opowiedziane i bardzo klimatycznie oddane za pomocą kreski Gipiego, która przypomina bardziej szkic niż skończoną pracę i świetnie pasuje to tej historii. Trochę szkoda, że nie ma kontynuacji, bo po zakończeniu jest wrażenie, że to zaledwie tom pierwszy.

"Ziemia swoich synów" to bardzo solidne postapo, które można postawić na półce między "Drogą" - McCarthy'ego, a "Sweettooth" - Lemire. W zasadzie nic nowego, choć dynamicznie opowiedziane i bardzo klimatycznie oddane za pomocą kreski Gipiego, która przypomina bardziej szkic niż skończoną pracę i świetnie pasuje to tej historii. Trochę szkoda, że nie ma kontynuacji, bo po...

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/3060-ziemia-swoich-synow

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/3060-ziemia-swoich-synow