Skąd czerpać inspiracje? W moim odczuciu najlepsze są do tego przemyślenia i dokonania ciekawych ludzi. Dobrze jest trafić na coś, co wyrwie z codzienności i pokaże, że są tacy, którzy myślą inaczej. Heretycy, buntownicy, wizjonerzy jest właśnie taką książką. To zbiór wywiadów i felietonów na temat współczesnych myślicieli zajmujących się fizyką i filozofią, wydrukowanych w “Polityce”, w latach 2010-2018.

Nie byłyby to wywiady tak dobre, gdyby nie sam ich autor – Karol Jałochwoski, który sam z wykształcenia jest fizykiem. Potrafił zadawać trafne pytania i tak sformułowane, żeby odpowiedzi rozmówców były proste i zrozumiałe dla dyletanta czytelnika.

Dzięki temu dowiedziałam się o wielu rzeczach totalnie spoza codziennej bańki. Rozmowy przybliżają esencję myślenia out of the box, otwartości na nowe idee, to jak wpływa towarzystwo odpowiednich ludzi i jaka to jest właściwa atmosfera wspierająca rozwój.

🤠 Fizyka, nauka, wiara…

Naukowcy opowiadają o bardzo skomplikowanych kwestiach, np. relacjach wiara-nauka, o teoriach powstania świata, o możliwych wyjaśnieniach wielkiego wybuchu, końcu wszechświata, ciemnej materii, o tym, czym jest w ogóle nauka, i tym, że pomimo wielu prób nadal niewiele o świecie wiemy i słabo go rozumiemy, choć wydaje nam się, że jest inaczej.

Bardzo ciekawy wywiad z Susan Blackmore przybliża teorię memetyki, i istotę memu, jako czegoś podlegającego powieleniu. Blackmore przekonuje, że cała cywilizacja i w ogóle prawie wszystko jest zbudowane w oparciu o kopiowanie zachowań i wiedzy. Memem jest umiejętność rozpalania ognia, czy powtarzanie dźwięków (mowa),które ludzie modyfikują tworząc bardziej skomplikowane struktury. Bardzo to ciekawe, bo zmieniło moje postrzeganie procesie uczenia się, który opiera się przecież właśnie o powtarzanie umiejętności innych.

🤠 Wiedza zmienia perspektywę

Heretycy, buntownicy, wizjonerzy są upchani ideami i teoriami. Jedna z moich ulubionych dotyczy praw fizyki – jest to możliwe, że w różnych częściach wszechświata są różne, a nawet że mają zdolność do pewnej modyfikacji z biegiem (długiego) czasu. Fascynuje mnie ta myśl, bo sprawia, że coś, co wydawało mi się raz na zawsze i niezmienne, wcale takie nie musi być.

Uelastyczniło się też moje podejście do oceny możliwości bądź niemożliwości realizacji pewnych pomysłów. Być może nierealne rzeczy, wcale nie są takie nierealne, jak się może wydawać. Inne wywiady w tej książce przekonują z kolei, żeby nie przywiązywać się za bardzo do poczucia pewności, że mamy rację, bo wcale jej nie musimy mieć.

🤠 Słuchać i rozumieć

Niektórzy rozmówcy Jałochwoskiego mają kontrowersyjne poglądy. Czytając o tym zdałam sobie sprawę, że ostatnio mam wokół siebie coraz mniej osób, które umieją rozmawiać z kimś, kto się z nimi nie zgadza. A to cenna umiejętność. Słuchać i starać się zrozumieć, mimo że coś budzi wewnętrzny sprzeciw.

Heretycy, buntownicy, wizjonerzy to też książka też o ludziach. O ich odwadze do upierania się przy swoim, przy jednoczesnym braku pewności, że ich teorie są prawdziwe.

Niektóre z tych rozmów są dość stare, np. sprzed więcej niż dziesięciu lat. Z jednej strony trochę mi to przeszkadzało, bo mam poczucie, że stan wiedzy zmienia się dość szybko. Czytanie przestarzałych informacji jest zwyczajnie bez sensu. Ale jak się okazuje, nie dotyczy to aż tak bardzo fizyki i innych tematów poruszanych w rozmowach. Wymagają wieloletnich badań i nie da się ich łatwo udowodnić, bądź obalić.

Co bym chciała, żeby mi zostało w głowie po lekturze? Przede wszystkim codzienna pamięć o tym, że nie ma nic pewnego na tym świecie, bo każda teoria ma swoje kontrteorie. I jeszcze, że trzeba próbować i walczyć oraz że to, że możemy nie mieć w czymś racji, to nie jest porażka i powód do wstydu. Po prostu nie mieliśmy racji i teraz wiemy dzięki temu więcej. Podejście równie rzadkie, co cenne.

Skąd czerpać inspiracje? W moim odczuciu najlepsze są do tego przemyślenia i dokonania ciekawych ludzi. Dobrze jest trafić na coś, co wyrwie z codzienności i pokaże, że są tacy, którzy myślą inaczej. Heretycy, buntownicy, wizjonerzy jest właśnie taką książką. To zbiór wywiadów i felietonów na temat współczesnych myślicieli zajmujących się fizyką i filozofią, wydrukowanych w...

Ogromne rozczarowanie.
1. Dużym problem jest nieaktualność przeprowadzonych rozmów. Książka, która została wydana w 2019 roku jest zbiorem artykułów publikowanych w „Polityce”. Na 22 pozycje tylko 3 można zaliczyć do „nowszych” wpisów (lata 2017-2018),reszta pochodzi głównie z lat 2008-2011. Co ciekawe sam autor wydaje się zauważać ten problem. Autor w przedmowach do wywiadów często snuje dywagację o co zapytałaby uczonych dzisiaj (np. str 80 – Frank Wilczek),lub pisze wprost „Rozmowie, którą znajdą Państwo poniżej, należy się solidna aktualizacja.” - str 247.
2. Na 22 rozmowy tylko jedna została przeprowadzona z uczoną. Jak pisze sam autor „Wybór bohaterów jest daleki od przypadkowego.” (str 6.). Trzeba zaufać autorowi i zgodzić się, że nieprzypadkowo wybrani zostali niemal sami fizycy (15). Jednak ja nie kupuję tłumaczenia autora (do przeczytania we wstępie) o braku reprezentacji kobiet w książce.
Wystarczyłoby wyjść poza swoją strefę komfortu i spojrzeć troszeczkę dalej niż fizyka. Szczególnie, że miały to być „podróże z największymi umysłami naszych czasów” oraz jak głosi opis z okładki „a formułowane przez nich hipotezy, teorie czy wizje przeniknęły do sfery życia codziennego i wtopiły się w tło cywilizacji”. Niech za przykład posłużą Jennifer Doudna i Emmanuelle Charpentier - laureatki Nagrody Nobla w dziedzinie chemii, które wprowadziły metodę inżynierii genetycznej CRISPR-Cas9 jako codzienne narzędzie stosowane w laboratoriach na całym świecie. Nie twierdzę, że to akurat z którąś z nich autor powinien przeprowadzić rozmowę. To tylko kropla w morzu kobiet, które równie dobrze jak postaci z kart książki zaliczają się do „heretyków, buntowników, wizjonerów”.
3. Irytujący podczas czytania był brak przypisów do używanych przez autora cytowań (np. str 165 w części poświęconej Dennettowi).
4. W przypadku kilku postaci (Anthony Legget, Artur Ekert, David Wineland, Geoffrey West) nie mamy do czynienia z klasycznym wywiadem, ale opisem autora z wplecionymi cytatami. W porównaniu z resztą tekstu, gdzie uczeni prowadzą dywagacje filozoficzno-teologiczne odnosi się wrażenie potraktowania, tych fragmentów po łebkach.
To wrażenie jest spotęgowane w przypadku osoby Artura Ekerta, gdzie większość 4,5 stronicowego tekstu nie dotyczy jego/jego przemyśleń/jego wizji a stanowi opis metod szyfrowania/kryptografii. Co ciekawe autorowi udało się przeprowadzić bardziej rozbudowaną rozmowę z Ekertem „Kryptografia kwantowa. Co to takiego?” – opublikowana w „Polityce” 12 maja 2022. Jak widać da się. Szkoda, że autor nie pomyślał o tym, przed wydaniem książki i nie dopracował jej zawartości.

Po przeczytaniu tej książki odnoszę wrażenie, że autor zorientował się, że dysponuje wystarczająca ilością rozmów ze sławnymi naukowcami, aby wydać książkę i niestety postanowił to zrobić.

Zmarnowany czas.
Dawno nie wymęczyłam się tak podczas lektury.

Ogromne rozczarowanie.
1. Dużym problem jest nieaktualność przeprowadzonych rozmów. Książka, która została wydana w 2019 roku jest zbiorem artykułów publikowanych w „Polityce”. Na 22 pozycje tylko 3 można zaliczyć do „nowszych” wpisów (lata 2017-2018),reszta pochodzi głównie z lat 2008-2011. Co ciekawe sam autor wydaje się zauważać ten problem. Autor w przedmowach do...

Zawiodłem się. Myślałem, że tematy przedstawiane przez osoby z wywiadów poruszą kwestie daleko wybiegające w przód, jakieś nowe wizje a także perypetie związane ze pracą tych ludzi. Tymczasem odniosłem wrażenie, że rozmowy są bardzo okrojone, nudne i nastawione na dywagacje filozoficzne. Czasem wręcz teologiczne. O ile warto zadawać pytania i dążyć do poznania, to moim zdaniem wprowadza to za dużo gdybania tutaj. Osobiście zaciekawiły mnie wywiady z Julianem Barbour, Arturem Eckertem oraz paroma innymi osobami z kwantowo-matematycznych dziedzin, ale niewiele więcej. Jeśli taki był cel tej książki - zajawki kogo poszukać i o czym przeczytać - to minęło się to z chwytliwym tytułem, po przeczytaniu którego spodziewałem się dobrego "kryminału" jak to przełomowi ludzie kruszyli skostniałe struktury w swoich profesjach.

Zawiodłem się. Myślałem, że tematy przedstawiane przez osoby z wywiadów poruszą kwestie daleko wybiegające w przód, jakieś nowe wizje a także perypetie związane ze pracą tych ludzi. Tymczasem odniosłem wrażenie, że rozmowy są bardzo okrojone, nudne i nastawione na dywagacje filozoficzne. Czasem wręcz teologiczne. O ile warto zadawać pytania i dążyć do poznania, to moim...

Jeżeli ktoś ma zajawkę na tematy naukowe i czuje potrzebę, żeby poszerzyć horyzonty w temacie „ludzkiej niewiedzy” to zdecydowanie polecam.

Jeżeli ktoś ma zajawkę na tematy naukowe i czuje potrzebę, żeby poszerzyć horyzonty w temacie „ludzkiej niewiedzy” to zdecydowanie polecam.

Gdyby ta książka miała tytuł: naukowcy o bogu i religii, być może dałabym wyższą ocenę. Mało tu ścisłej nauki, dużo filozofowania. Ogromny minus za niewspomnienie nawet słowem o Rosalind Franklin przy temacie odkrycia podwójnej helisy. Gdy jakiś temat zaczyna być ciekawy, prowadzący wywiad szybko go ucina. Nie do końca wiadomo, kto ma być odbiorcą tej książki. Ach, no i czy to największe współczesne umysły? Na pewno znalazłoby się kilka wybitniejszych jednostek...

No jakoś nie zaiskrzyło...

Gdyby ta książka miała tytuł: naukowcy o bogu i religii, być może dałabym wyższą ocenę. Mało tu ścisłej nauki, dużo filozofowania. Ogromny minus za niewspomnienie nawet słowem o Rosalind Franklin przy temacie odkrycia podwójnej helisy. Gdy jakiś temat zaczyna być ciekawy, prowadzący wywiad szybko go ucina. Nie do końca wiadomo, kto ma być odbiorcą tej książki. Ach, no i...

Twierdzę, że najbardziej sprawiedliwą miarą dla książki jest próba przypomnienia sobie jej treści po zakończeniu lektury. Niestety, moja pamięć krótkotrwała szwankowała proporcjonalnie do ilości przekartkowanych stron.
Można przeprowadzić inspirujący, zapierający dech w piersiach wywiad ze Zdzisiem kotlarzem lub Haliną detalistką, można też całkowicie pogrążyć rozmowę-marzenie, chociażby z Dennet'em.
Gdzie ta herezja, wizja i bunt? Słowa-wytrychy, które sprawiły, że nie mogłam oderwać oczu od okładki. Zmarnowany czas.

Twierdzę, że najbardziej sprawiedliwą miarą dla książki jest próba przypomnienia sobie jej treści po zakończeniu lektury. Niestety, moja pamięć krótkotrwała szwankowała proporcjonalnie do ilości przekartkowanych stron.
Można przeprowadzić inspirujący, zapierający dech w piersiach wywiad ze Zdzisiem kotlarzem lub Haliną detalistką, można też całkowicie pogrążyć...

Mamy tutaj sylwetki i wywiady z 22 nietuzinkowymi osobami. W większości przypadków są to nobliści i fizycy (choć nie tylko).
Ciekawe w tej książce jest to, że niektórzy z bohaterów mają zupełnie przeciwstawne opinie na niektóre tematy. Np. jedni uważają, że czas nie istnieje i jest tylko serią "zdjęć" zapisanych w równoległych wszechświatach. Inni z kolei na pytanie o nieistnienie czasu odpowiadają, że to bzdura, przecież cała fizyka jest oparta na propagacji czasu. Jest na przykład wywiad z zadeklarowanymi ateistami wyliczającymi wady religii. I z drugiej strony mamy wywiad z fizykiem, który wstąpił do seminarium i został pastorem.
Gdy w dzisiejszych czasach łatwo jest utknąć w bańce informacyjnej, w której docierają do nas tylko informacje zgodne z naszymi poglądami, ciekawym doświadczeniem jest zobaczenie, że nasz świat nie zawali się, gdy spojrzymy na niektóre tematy z innej perspektywy.

Mamy tutaj sylwetki i wywiady z 22 nietuzinkowymi osobami. W większości przypadków są to nobliści i fizycy (choć nie tylko).
Ciekawe w tej książce jest to, że niektórzy z bohaterów mają zupełnie przeciwstawne opinie na niektóre tematy. Np. jedni uważają, że czas nie istnieje i jest tylko serią "zdjęć" zapisanych w równoległych wszechświatach. Inni z kolei na pytanie o...

Bardzo pozytywna książka, będąca zbiorem ciekawych wywiadów z nie mniej ciekawymi ludźmi nauki... kopie w beret tak samo dobrze jak czysta schlodzona z tą różnicą ,że nie będziesz miał kaca - na zdrowie!

Bardzo pozytywna książka, będąca zbiorem ciekawych wywiadów z nie mniej ciekawymi ludźmi nauki... kopie w beret tak samo dobrze jak czysta schlodzona z tą różnicą ,że nie będziesz miał kaca - na zdrowie!

Bardzo mnie zaciekawiła ta książka, ale lektura spisu treści ostudziła ten zapał. Wśród "22 największych umysłów naszych czasów" znalazła się...1 kobieta. Serio? Jak wyglądał research do tej książki? Czy autor boi się kobiet? Czy stała za takim doborem rozmówców jakąś ukryta agenda? Dlaczego nadal publikowane są książki, które pokazują tylko męską perspektywę?

Bardzo mnie zaciekawiła ta książka, ale lektura spisu treści ostudziła ten zapał. Wśród "22 największych umysłów naszych czasów" znalazła się...1 kobieta. Serio? Jak wyglądał research do tej książki? Czy autor boi się kobiet? Czy stała za takim doborem rozmówców jakąś ukryta agenda? Dlaczego nadal publikowane są książki, które pokazują tylko męską perspektywę?