To zdecydowanie nie jest lektura,przy której można by się odprężyć czy odpocząć po męczącym dniu.Pomimo sporej dawki poczucia humoru autorki,co w tym przypadku absolutnie nie oznacza przekraczania granic dobrego smaku czy braku szacunku względem omawianych spraw,jest to lektura dość ciężka ; odkładałam ją z poczuciem psychicznego zmęczenia i aby sięgnąć do niej ponownie,musiałam uprzednio "naładować akumulatory".
Nie znaczy to,że książka jest niestrawna czy źle napisana.Wręcz przeciwnie - jest rewelacyjna ; nie tylko nowatorska w podejściu do spraw związanych z procesem umierania i wszystkim tym,co dzieje się z ciałem po śmierci,ale także szczegółowo i wyczerpująco wyjaśnia wszelkie fenomeny z tym związane,odpowiada na dziesiątki pytań,które od zawsze mnie nurtowały,a nie było komu ich zadać (lub też było komu,ale nie chciałam zostać potraktowana jako ktoś o niezdrowych zainteresowaniach).Ta lektura zaspokaja moją niezdrową ciekawość w stu procentach dostarczając konkretnych informacji,a przy okazji oswaja ze śmiercią nazywając rzeczy po imieniu.
Pozytywne wrażenie wywarły na mnie poglądy autorki:
"Ta książka nie jest o śmierci w sensie umierania.Śmierć w takiej perspektywie jest smutna i poważna.Utrata kogoś,kogo się kocha,to nic zabawnego.Książka opowiada o ludziach już martwych - o zwłokach.(...)
Zwłoki kogoś bliskiego to coś więcej niż martwe ciało - to miejsce,w którym ta osoba żyła."
A jednocześnie:
"Byłoby strasznym marnotrawstwem rezygnować z tego potencjału [zwłok] i nie wykorzystywać go do rozwoju ludzkości".
Zgadzam się z tym! Autorka pokazuje,że wykorzystywanie ciał do różnych projektów badawczych czy eksperymentów mających na celu ratowanie innych ludzkich istnień,w żadnym razie nie wyklucza traktowania tychże ciał z rewerencją i szacunkiem.Przy odrobinie dobrej woli bardzo łatwo jest pogodzić te dwie tak diametralnie różne, wydawałoby się ,sprawy.
Autorka z charakterystycznym poczuciem humoru ukazuje czytelnikowi multum sposobów,na które można spędzać czas będąc zredukowanym do roli martwego ciała.
Można więc swoje zwłoki przekazać nauce - posłużą lekarzom do doskonalenie własnych umiejętności i testowania nowych technik leczenia ,pomogą naukowcom przy testach wypadkowych,posłużą patologom i specjalistom medycyny sądowej badającym ofiary i okoliczności przestępstw czy nieszczęśliwych wypadków.
Autorka przedstawia też alternatywę dla zwyczajnego pochówku w ziemi czy kremacji - kompostowanie lub coś,co kryje się pod tajemniczą nazwą "trawienia tkanek".
Mary Roach nie skupia się jednak tylko na sposobach spędzania czasu po śmierci,nie tylko opowiada szczegółowo o tym,co dzieje się z ludzkim ciałem po zgonie - wiele miejsca poświęca makabrycznej historii sekcji zwłok,pozyskiwania ciał dla nauki czy naukowym sposobom poszukiwania duszy ; nawet pomysłom tak dziwacznym,acz dobrze udokumentowanym,jak leczniczy kanibalizm.
Jestem zdania,że temat potraktowała w sposób niezwykle kompleksowy,rzetelny i wyczerpujący.Chyba po raz pierwszy zdarzyło się,że nie miałam po lekturze żadnych pytań - dowiedziałam się wszystkiego,czego chciałam,a być może nawet więcej.Nawet tego,czego wiedzieć nie chciałam.
A więc - odetchnijcie głęboko - będzie Wam to potrzebne - i zabierajcie się do czytania!

To zdecydowanie nie jest lektura,przy której można by się odprężyć czy odpocząć po męczącym dniu.Pomimo sporej dawki poczucia humoru autorki,co w tym przypadku absolutnie nie oznacza przekraczania granic dobrego smaku czy braku szacunku względem omawianych spraw,jest to lektura dość ciężka ; odkładałam ją z poczuciem psychicznego zmęczenia i aby sięgnąć do niej...