W czasach minionych miałem kilka książek na kłopoty z zaśnięciem. Ta była jedną z nich, ale mam nadzieję, że wieszcz to publiczne wyznanie puści mi płazem.
Ciekawe, co czytał Mickiewicz, jak miał podobne problemy?

W czasach minionych miałem kilka książek na kłopoty z zaśnięciem. Ta była jedną z nich, ale mam nadzieję, że wieszcz to publiczne wyznanie puści mi płazem.
Ciekawe, co czytał Mickiewicz, jak miał podobne problemy?

Powtórna lektura pokazuje jakąś złożoność tego tekstu, brak rozstrzygnięć i jest to gigantyczną zaletą, której wcześniej nie zauwazylam. Szczególnie ze w końcu pojęłam e więcej tam elementów niż tylko element milosny

Powtórna lektura pokazuje jakąś złożoność tego tekstu, brak rozstrzygnięć i jest to gigantyczną zaletą, której wcześniej nie zauwazylam. Szczególnie ze w końcu pojęłam e więcej tam elementów niż tylko element milosny

Chronologicznie jest to druga część "Dziadów", aczkolwiek nie jestem pewna czy przypadkiem jej akcja nie toczy się tuż przed drugą częścią... Pustelnik prawdopodobnie jest Upiorem podążającym za pasterką, który pojawia się w końcówce drugiej części.

Akcja powieści rozgrywa się w Dzień Zaduszny, czyli 2 listopada. Miejscem akcji jest mieszkanie greckokatolickiego księdza, który jest wdowcem (w kościele greckokatolickim księży nie obowiązuje celibat) i samotnie mieszka z dwójką dzieci. W noc zaduszną odwiedza go Pustelnik-Gustaw. Jest to dramat o tematyce miłosnej, w którym głównym bohaterem jest nieszczęśliwy kochanek – Gustaw. Tajemnicze widmo, które pojawia się na zakończenie uroczystości, jest łącznikiem między II i IV częścią Dziadów. Akcję tej części autor zamknął w trzech godzinach, między dziewiątą wieczorem a północą. Te trzy godziny zostały przez Mickiewicza dokładnie rozplanowane i określone jako:
godzina pierwsza - miłości;
godzina druga - rozpaczy;
godzina trzecia - przestrogi.
W przełomowych momentach tej historii mają miejsce zjawiska szczególne: gdy zegar wybija kolejną pełną godzinę, pieje kur i gasną świece. Są to tak zwane pogranicza godzin, wyznaczające rytuał przejścia ze świata żywych do świata umarłych.

Tematem utworu jest wielka, nieszczęśliwa miłość głównego bohatera - Gustawa, który przybywa w noc Dziadów do domu Księdza i opowiada mu w ciągu trzech godzin smutną historię swojego uczucia.

"Dziady część IV" powstała między wrześniem 1821 a kwietniem 1822 roku. Ze względu na miejsce powstania, II i IV część Dziadów określa się mianem Dziadów wileńsko-kowieńskich (dla odróżnienia od III części - nazywanej Dziadami drezdeńskimi).

Kolejna świetna szkolna lektura, która została ponownie przeczytana w ramach majowego wyzwania.

Chronologicznie jest to druga część "Dziadów", aczkolwiek nie jestem pewna czy przypadkiem jej akcja nie toczy się tuż przed drugą częścią... Pustelnik prawdopodobnie jest Upiorem podążającym za pasterką, który pojawia się w końcówce drugiej części.

Akcja powieści rozgrywa się w Dzień Zaduszny, czyli 2 listopada. Miejscem akcji jest mieszkanie greckokatolickiego księdza,...

Pół gwiazdki za przyjaźń z gałęzią, bo doceniam oryginalny pomysł

Pominęłam większość wypowiedzi Gustawa, bo i tak wiem, że niczego nowego oprócz tego, że ,,zostawiła mnie dziewczyna, jest mi źle" bym się nie dowiedziała
(Tak serio to nie wiem kto kogo zostawił, ale to nie ma znaczenia)

Pół gwiazdki za przyjaźń z gałęzią, bo doceniam oryginalny pomysł

Pominęłam większość wypowiedzi Gustawa, bo i tak wiem, że niczego nowego oprócz tego, że ,,zostawiła mnie dziewczyna, jest mi źle" bym się nie dowiedziała
(Tak serio to nie wiem kto kogo zostawił, ale to nie ma znaczenia)

W moim odczuciu najgorsza część dziadów, owszem nie można jej odmówić że ma swoje momenty, aczkolwiek w porównaniu z dwoma pozostałymi częściami wypada dość marnie. Bardziej pasuje jako wypełnienie całego cyklu może stanowić swoisty pomost między częścią II oraz III szczególnie mówię tu o ostatniej scenie części III aczkolwiek jako indywidualny utwór moim zdaniem zawiera sporo dłużyzn. Postać Gustawa jest mocno nienaturalna w moim odczuciu. Nie jest zła jednak nie jest to poziom II czy III części.

W moim odczuciu najgorsza część dziadów, owszem nie można jej odmówić że ma swoje momenty, aczkolwiek w porównaniu z dwoma pozostałymi częściami wypada dość marnie. Bardziej pasuje jako wypełnienie całego cyklu może stanowić swoisty pomost między częścią II oraz III szczególnie mówię tu o ostatniej scenie części III aczkolwiek jako indywidualny utwór moim zdaniem zawiera...

Nie jestem zachwycona, dla mnie jeden z gorszych utworów Mickiewicza.

Nie jestem zachwycona, dla mnie jeden z gorszych utworów Mickiewicza.

Szybko się czyta, jednak do mnie ta książka nie przemówiła.

Szybko się czyta, jednak do mnie ta książka nie przemówiła.

Wydaje mi się, że jest to najgorsza część "Dziadów", jednak też przedstawia bardzo ważne wartości i jest niejako niezbędna do tego, żeby zrozumieć, o co chodzi w części IV dramatu. Także polecam najpierw przeczytać tą część, a dopiero później III, bo inaczej początek będzie bardzo zagmatwany i niejasny.

Wydaje mi się, że jest to najgorsza część "Dziadów", jednak też przedstawia bardzo ważne wartości i jest niejako niezbędna do tego, żeby zrozumieć, o co chodzi w części IV dramatu. Także polecam najpierw przeczytać tą część, a dopiero później III, bo inaczej początek będzie bardzo zagmatwany i niejasny.

Książkę przeczytałam w ramach lektury szkolnej. Nie przepadam za twórczością Mickiewicza. Język jest niezrozumiały, a treść dość odrealniona. Nie zainteresowała mnie w żadnym stopniu, jednak rozumiem jej znaczenie w literaturze

Książkę przeczytałam w ramach lektury szkolnej. Nie przepadam za twórczością Mickiewicza. Język jest niezrozumiały, a treść dość odrealniona. Nie zainteresowała mnie w żadnym stopniu, jednak rozumiem jej znaczenie w literaturze

zdecydowanie lepsze niż pan tadeusz

zdecydowanie lepsze niż pan tadeusz