Autorka włożyła mnóstwo pracy w napisanie tej książki. Dowiedziałam się z niej jak funkcjonował Dom Sierot przed i w trakcie II Wojny Światowej a wszystkie informacje oparte są na obszernych tekstach źródłowych. Nie są to jednak tylko suche informacje. Autorka oszczędziła strasznych opisów życia wychowanków w gettcie ale nie brakuje tu emocji, w opisie ostatniego przedstawienia Poczta, w pewien sposób przygotowującego dzieci na śmierć czy drogi na Umschlagplatz. Z całego serca polecam.

Autorka włożyła mnóstwo pracy w napisanie tej książki. Dowiedziałam się z niej jak funkcjonował Dom Sierot przed i w trakcie II Wojny Światowej a wszystkie informacje oparte są na obszernych tekstach źródłowych. Nie są to jednak tylko suche informacje. Autorka oszczędziła strasznych opisów życia wychowanków w gettcie ale nie brakuje tu emocji, w opisie ostatniego...

Smutek, smutek w tej świetnej książce-a dla każdego mieszkańca Warszawy odtworzenie trasy ostatniego marszu Janusza Korczaka z dziećmi-05 sierpnia 1942 r.(świetnie udokumentowana przez autorkę dotąd niepewna data) po prostu porażające. To trzeba poznać i przeczytać.

Smutek, smutek w tej świetnej książce-a dla każdego mieszkańca Warszawy odtworzenie trasy ostatniego marszu Janusza Korczaka z dziećmi-05 sierpnia 1942 r.(świetnie udokumentowana przez autorkę dotąd niepewna data) po prostu porażające. To trzeba poznać i przeczytać.

Książka to przejmujący dokument epoki - czy raczej zbiór dokumentów, które stały się podstawą pracy wykonanej przez Autorkę. Jednocześnie jest to "dokument" znakomicie napisany, który czyta się dobrze. Dobrze, choć coraz trudniej, ze względu na emocje towarzyszące lekturze i wiedzę, jak to wszystko się skończyło.

Imponuje ogrom przeanalizowanych i porównanych przez Autorkę źródeł - aby odtworzyć ostatnią drogę Janusza Korczaka i dzieci z Domu Sierot trzeba było sięgnąć do mnóstwa relacji, a co więcej - zestawić ze sobą sprzeczne wspomnienia, wykluczyć te mniej prawdopodobne.

Do dziś imponuje praca Korczaka oraz Wilczyńskiej włożona w stworzenie Domu Sierot i utrzymanie go takim, jakim był przed wojną i w jej trakcie. Przeraża, wręcz boli porównanie tej placówki z innymi sierocińcami w getcie, które jawią się jak domy śmierci... Wspaniała praca historyczna, wspaniała książka przypominająca o tych tragicznych czasach i upamiętniająca wyjątkowych ludzi - bohaterów cywilnych, cichych, nie mniej dzielnych.

Książka to przejmujący dokument epoki - czy raczej zbiór dokumentów, które stały się podstawą pracy wykonanej przez Autorkę. Jednocześnie jest to "dokument" znakomicie napisany, który czyta się dobrze. Dobrze, choć coraz trudniej, ze względu na emocje towarzyszące lekturze i wiedzę, jak to wszystko się skończyło.

Imponuje ogrom przeanalizowanych i porównanych przez Autorkę...

Autorka książki wykonała ogrom pracy przy jej pisaniu. Przypisy, bibliografia i indeks nazw zajmują niemal 50 stron książki, co przekłada się na rzetelny tekst i przekaz porównujący różne, często sprzeczne ze sobą źródła. Ta książka to dokument. Dokument nie tyle życia Korczaka, co bardziej organizacji Domu Sierot i starań Korczaka i Wilczyńskiej, żeby w tym strasznym świecie wojny, a później getta i wywózki do obozu zagłady w Treblince Dzieci czuły mniej strachu.
"(...) Janusz Korczak szedł prosto na przedzie
Z gołą głową - z oczami bez lęku,
Za kieszeń trzymało go dziecko,
Dwoje małych sam trzymał na ręku.
Ktoś doleciał - papier miał w dłoni,
Coś tłumaczył i wrzeszczał nerwowo,
- Pan może wrócić... jest kartka od Brandta,
Korczak niemo potrząsnął głową.
Nawet wcale im nie tłumaczył,
Tym, co przyszli z łaską niemiecką,
Jakże włożyć w te głowy bezduszne,
Co znaczy samo zostawić dziecko...
Tyle let... w tej wędrówce upartej,
By w dłoń dziecka kule dać słońca,
Jakże teraz zostawić strwożone,
Pójdzie z nimi... dalej... do końca..."
W. Szlengel "Kartka z dziennika akcji"

Autorka książki wykonała ogrom pracy przy jej pisaniu. Przypisy, bibliografia i indeks nazw zajmują niemal 50 stron książki, co przekłada się na rzetelny tekst i przekaz porównujący różne, często sprzeczne ze sobą źródła. Ta książka to dokument. Dokument nie tyle życia Korczaka, co bardziej organizacji Domu Sierot i starań Korczaka i Wilczyńskiej, żeby w tym strasznym...

Postać Janusza Korczaka i jego ostatniej wędrówki z żydowskimi dziećmi z Domu Sierot na Umschlagplatz przy ulicy Stawki w Warszawie obrosła przez lata legendą. Liczne książki i filmy (w tym "Korczak" Andrzeja Wajdy z niezapomnianą rolą Wojciecha Pszoniaka) utrwaliły te porażające chwile kiedy to prawie dwusetka dzieci pod opieką doktora i innych opiekunów spokojnie zmierzała na rampę kolejową gdzie w wagonach bydlęcych zostali wysłani w ostatnią podróż do Treblinki. Był sierpień 1942 roku.

Agnieszka Witkowska - Krych w książce "Mniej strachu. Ostatnie chwile z Januszem Korczakiem" opowiada o swoim bohaterze przez pryzmat jego pracy w Domu Sierot który wraz ze Stefanią Wilczyńska prowadził od roku 1912 do jego likwidacji w 1942. To nie jest biografia Janusza Korczaka - wybitnego pedagoga, lekarza, społecznika i literata. To opowieść o dziele jego życia - miejscu które przez lata dla setek dzieci było bezpiecznym schronieniem. To właśnie w Domu Sierot, otoczeni szacunkiem, wsparciem i miłością dzieci te mogły się poczuć częścią niezwykłej wspólnoty na czele której stał doktor Korczak i jego prawa ręka Stefa Wilczyńska.

Autorka niezwykle skrupulatnie śledzi losy Domu Sierot, szczególną uwagę poświęcając ostatnim latom jego istnienia kiedy to z ulicy Krochmalnej 92 musiał przenieść się na ulicę Chłodną 33 a ostatecznie na Sienną 16. Opowiada o jego historii, mówi o rozmieszczeniu poszczególnych pomieszczeń i ich przeznaczeniu, dużo uwagi poświęca nowatorskim jak na owe czasy metodom wychowawczym które tam wprowadzono, nie zapomina również o jego pracownikach którzy do końca towarzyszyli dzieciom w ich ostatniej podróży.

To książka o wielkim, skromnym człowieku którego idea emancypacji dziecka i poszanowania jego praw jest dzisiaj fundamentem w relacjach dorosły - dziecko. Napisana z ogromną dbałością o szczegóły i z dużym szacunkiem dla bohaterów książka "Mniej strachu" jest swoistym hołdem dla Janusza Korczaka, jego pracowników i podopiecznych.

To poruszająca lektura. Zachęcam Was do zapoznania się z tą książką.

Postać Janusza Korczaka i jego ostatniej wędrówki z żydowskimi dziećmi z Domu Sierot na Umschlagplatz przy ulicy Stawki w Warszawie obrosła przez lata legendą. Liczne książki i filmy (w tym "Korczak" Andrzeja Wajdy z niezapomnianą rolą Wojciecha Pszoniaka) utrwaliły te porażające chwile kiedy to prawie dwusetka dzieci pod opieką doktora i innych opiekunów spokojnie...

Książka oszałamiająca. Czytałem i coraz bardziej zagłębiałem się w realia Domu Sierot, zaprzyjaźniałem się z jego mieszkańcami i trochę sam czułem się bywalcem Domu. Momentami, mimo że to może absurdalne, sam chciałem być częścią tego projektu wychowawczego, który (jak wiemy) był skazany na zagładę.
Autorka wykonała przeogromną pracę historyczną (ta liczba przypisów!). Pracowała ze źródłami i świadkami, by jak najlepiej odtworzyć ostatnie lata funkcjonowania placówki Janusza Korczaka. Całość czyta się bardzo przyjemnie dzięki lekkiemu i przystępnemu stylowi. Z drugiej strony, osoby piszące prace naukowe z tego okresu oraz amatorzy historii znajdą w niej nie tylko wiele faktów, ale też wiele punktów wyjścia i pozycji literatury do dalszej lektury i pogłębiania wiedzy.
Polecam.

Książka oszałamiająca. Czytałem i coraz bardziej zagłębiałem się w realia Domu Sierot, zaprzyjaźniałem się z jego mieszkańcami i trochę sam czułem się bywalcem Domu. Momentami, mimo że to może absurdalne, sam chciałem być częścią tego projektu wychowawczego, który (jak wiemy) był skazany na zagładę.
Autorka wykonała przeogromną pracę historyczną (ta liczba przypisów!)....

Książka o człowieku, który chciał zmienić świat na lepszy. Piękna, tragiczna, trudna i smutna. Trzeba przeczytać.

Książka o człowieku, który chciał zmienić świat na lepszy. Piękna, tragiczna, trudna i smutna. Trzeba przeczytać.