Zdjęcie z okładki idealnie oddaje ulubioną porę polowania pana Oświecimskiego – jesień. Przynajmniej w tym zbiorze bo są jeszcze dwa tego autora.
Autor zaraził się pasją myśliwską już jako nastolatek na grubo przed wojną. Już wtedy uczestniczył w zbiorowych polowaniach z samym Czetwertyńskim i Włodzimierzem Korsakiem, które tu opisuje.
Co do samych opowiadań to pisane są stylem lekkim, wciągającym czytelnika.
W rozdziale "Deszczowy poranek" opisane są przezabawne przygody łowieckie, z których na pierwszy plan wg mnie wysuwa się : Leon Odyniec i zając co zgubił pościg.
W opowiadaniu "Nieuchwytny" autor poluje na byka jelenia. Najbardziej pełne pasji i etyki łowieckiej a przy tym z bardzo zaskakującym zakończeniem. Bardzo wyraziste opowiadanie, które zapamiętam na długo.
Z innych to pierwsze kilkanaście aż do wspomnianego "Deszczowego poranku" są cudowne.
Pierwsza przygoda z autorem wypadła chyba pomyślnie. Nie jest to co prawda „poezja” myśliwska od której nie można się oderwać np Mazurkiewicza, Wolewicza, Michałowicza, Michalskiego, Nowakowskiego, Buzińskiego, Andrzeja Pawlaka itd, ale to cały czas solidne opowiadania, które nie są suche ani nie przymulające.

Zdjęcie z okładki idealnie oddaje ulubioną porę polowania pana Oświecimskiego – jesień. Przynajmniej w tym zbiorze bo są jeszcze dwa tego autora.
Autor zaraził się pasją myśliwską już jako nastolatek na grubo przed wojną. Już wtedy uczestniczył w zbiorowych polowaniach z samym Czetwertyńskim i Włodzimierzem Korsakiem, które tu opisuje.
Co do samych opowiadań to pisane są...