Historia rozpoczyna się dokładnie w tym miejscu, w którym zakończył się czwarty tom. Aelin pogrążona we wszechobecnym bólu, rozpaczy i beznadziei zamknięta w metalowej trumnie. Ukryta nie wiadomo gdzie. Armia, którą udało się zgromadzić królowej, pod wodzą Aediona musi zmierzyć się z nie tylko z siłami Morath, ale również z konsekwencjami intrygi, w której tylko nie liczny zdają sobie sprawie z tego nie wśród nich tak naprawdę nie ma królowej. Sam pomysł zaczyna przynosić odwrotny efekt do zamierzonego.

Dorian wraz z Manon stają przed najważniejszym zadaniem a mianowicie poszukiwaniami trzeciego klucza Wyrda. Wątek Manon w bardzo ciekawy sposób zostaje opisany choć i tutaj chwilami dochodzi do absurdalnych sytuacji. (spoiler chodzi o zdobycie przez Manon korony dzięki, której zostaje uznania za prawowitą władczynię wiedźm. Potrzebuje tego przedmiotu więc będąc w obozowisku Crochan wraz z trzynastką zostaje zaatakowania przez trzy osoby, które zbiegiem okoliczności mają koronę...Bardzo nienaciągany fragment historii)

Mimo wszystko książka oprócz kilku dziwnych sytuacji łączy ze sobą historie wielu osób w kulminacyjną bitwę. Tak jak w przypadku poprzednich części i ta nie stroni od intryg i zaskakujących zwrotów akcji.

Historia rozpoczyna się dokładnie w tym miejscu, w którym zakończył się czwarty tom. Aelin pogrążona we wszechobecnym bólu, rozpaczy i beznadziei zamknięta w metalowej trumnie. Ukryta nie wiadomo gdzie. Armia, którą udało się zgromadzić królowej, pod wodzą Aediona musi zmierzyć się z nie tylko z siłami Morath, ale również z konsekwencjami intrygi, w której tylko nie liczny...