Hrabal jest rzeczywiście słodko-gorzki, bo obok obrazu sprasowanych przez maszynę myszy, kawałków mięsa, które zabrudza kartki z latającymi dookoła niego ścierwicami, obok obrazu jego pięknej, aczkolwiek zbyt głośnej samotności, obok obrazu starości, Hrabal przedstawia Jezusa, wygrywającego w Wimbledonie, slalom gigant, dom na Grobli wieczności, który był starą kuźnią przerobioną na mieszkanie, zdawać by się mogło jednym z najpiękniejszych momentów w życiu Hrabala, Cyganki, dzban piwa. Hrabal jest słodko-gorzki i jakże to pięknie boli na duszy, kiedy się czyta to, co napisał, do tego tak pięknym, wręcz poetyckim, prawdziwym językiem. Gorycz, żal, melancholia, smutek, ale też nutka dobrego humoru, która jakby symbolizuje starego człowieka, któremu nie pozostało już nic, jak być takim właśnie słodko-gorzkim, przygnębionym swoją starością, swoim słabnięciem i przemijaniem, przemijaniem rzeczy, epok, ludzi, ale nie dającym się temu uczuciu owładnąć, z błyskiem w oku żartującemu, śmiejącemu się, patrzącemu na świat zamglonymi, załzawionymi oczami. Bezsilnemu. To arcydzieło, którego absolutnie nie można zapomnieć, powieść wielowarstwowa, pełna znaczeń. „Zbyt głośna samotność” jest cudowna, delikatna, niesamowicie ważna, dotykająca serce. Jeżeli natknę się jeszcze na coś tak pięknego, jak „Zbyt głośna samotność”, to jestem w stanie oddać za to wszystko.

Reszta opinii pod adresem: https://niebieskapapuzka.wordpress.com/2015/09/12/samotnosc-wsrod-ksiazek-i-sprasowanych-myszy/

Hrabal jest rzeczywiście słodko-gorzki, bo obok obrazu sprasowanych przez maszynę myszy, kawałków mięsa, które zabrudza kartki z latającymi dookoła niego ścierwicami, obok obrazu jego pięknej, aczkolwiek zbyt głośnej samotności, obok obrazu starości, Hrabal przedstawia Jezusa, wygrywającego w Wimbledonie, slalom gigant, dom na Grobli wieczności, który był starą kuźnią...