"Kiedy przyjeżdża Lothar, to w Kersku zawsze jest wesoło" - tak zaczyna się opowiadanie o dwóch kalekach, inwalidach na wózkach, którzy czasem muszą się wczołgiwać po schodach, bo ich nogi nie nadają się do chodzenia. A co zajmuje owych inwalidów? Szukanie radości życia nieustannie, w każdej kropli piwa i każdej kropli czasu, ale nie w próbie walki ze swoim nieszczęściem, lecz w przeżywaniu życia i świata, w byciu w tym, co świat nam przynosi, w tym splocie bólu i szczęścia, który jest udziałem nas wszystkich, a który stał się głównym bohaterem hrabalowego pisania i hrabalowego życia, i hrabalowej śmierci.

"no i żeśmy się tak mizdrzyli jedno do drugiego i jechali nocą rowerami jedno za drugim"

PS. Wspaniałe tłumaczenie Jana Stachowskiego, aczkolwiek mam wątpliwości co do niektórych słów czy wyrażeń, jak np. "gospodzki", bo to forma gramatyczna bardzo zatrącająca ruszczyzną. Oczywiście rozumiem, że tłumaczenie mówionego czeskiego, a głównie takim pisze Hrabal, to konieczność podejmowania mnóstwa trudnych decyzji, zatem nie potępiam, tylko zauważam, że w tym świetnym tłumaczeniu usłyszałem kilka dysonansów.

"Kiedy przyjeżdża Lothar, to w Kersku zawsze jest wesoło" - tak zaczyna się opowiadanie o dwóch kalekach, inwalidach na wózkach, którzy czasem muszą się wczołgiwać po schodach, bo ich nogi nie nadają się do chodzenia. A co zajmuje owych inwalidów? Szukanie radości życia nieustannie, w każdej kropli piwa i każdej kropli czasu, ale nie w próbie walki ze swoim nieszczęściem,...