Polska fantastyka to naprawdę mocna konkurencja dla tej z zachodu, głównie angielskiej. Jednak nie da się ukryć, że w każdej zdarzają się lepsze i gorsze dzieła. Zazwyczaj trafiam na te lepsze, czasami na przeciętniaki, ale tym razem trafił mi się ewidentny bubel.

Durkiss, młody mężczyzna, jest oprawcą bożym, egzekutorem. Co to w praktyce oznacza? Ano to, że na rozkaz swojego boga, N’gadufala, morduje wskazanych mu ludzi i każe ich za mniejsze lub większe przewiny wobec bóstwa. Rzucany z jednego końca kraju na drugi, może tylko pomarzyć o żonie i ciepłym domu. Do czasu, gdy trafia do karczmy, gdzie w stajni morduje sieklicę, potwora uwielbiającego pić krew, i poznaje Ozjanę – piękną, hożą dziewoję, która chętnie oddaje mu nie tylko ciało, ale i serce. Jakby romansu było mało, to wzywa go przed swoje oblicze sam Bóg i wyznacza zadanie: ma dotrzeć do Merchantaru, gdzie ma zabić yffena Mastemarga i zhańbić publicznie jego córkę za krzywoprzysięstwo wobec N’gadufala. Chcąc nie chcąc, Durkiss wyrusza w drogę, kompletnie nie wiedząc, co czeka go na jej końcu.

Plusem tej książki jest jej długość. Tak, niewątpliwym plusem, bo nawet się człowiek nie zdąży zmęczyć, czytając te niecałe 250 stron. Przez taką liczbę stron „Oprawca Boży” przypomina bardziej rozbudowane opowiadanie niż pełnoprawną powieść. Z tej historii można było stworzyć coś dużo, dużo lepszego niż to, co przedstawił nam Eugeniusz Dębski.

Świat przedstawiony jest właściwie nieprzedstawiony. Brakuje tu opisów miast, świata, w jakim poruszają się bohaterowie, zwyczajów i w ogóle wszystkiego. Autor skupia się tylko na fabule, ewentualnie na opisach wyglądu postaci. Jak kania dżdżu wyczekiwałam jakiegoś bardziej rozbudowanego opisu, a tu nic, zero. Strasznie mi to przeszkadzało i uwierało w trakcie lektury. Na dodatek autor ma wyjątkowo toporny styl. Wszędzie powciskane przekleństwa, pełno obcych słów z jakiegoś lokalnego języka (chociaż muszę przyznać, że swojski kurwijar mnie rozbawił), w ogóle pełno obcych słówek. Wybijało to z rytmu. Jak nie mam nic przeciwko przekleństwom (w takim „Komorniku” Gołkowskiego potrafiły mnie setnie ubawić), tak tutaj mnie uwierały jak koci żwirek w zawiązanym glanie.

Wątek romansowy. No kur… czaku, serio?! SERIO?! Ja naprawdę nie wymagam pogłębionej, freudowskiej analizy uczuć zakochanych, ale totalnie nie klei mi się jedna noc ryćkania w karczmie, a potem wielki, płomienny romans do grobowej deski, który wybuchł ni z gruchy, ni z pietruchy. Znaczy, no, może z czegoś tam i wybuchł, ale z całym szacunkiem, w ogóle tego nie chwytam. Jak dla mnie wątek całkowicie do wywalenia i zapomnienia, i na dobre by to książce wyszło.

Bohaterowie też mnie nie porwali. Są płascy, tekturowi, nie czuć między nimi chemii. Ani ich nie polubiłam, ani nie budzili we mnie jakiejś wielkiej antypatii. Ot, byli sobie, bo bez nich by powieści nie było, i tak jakoś się turlali od punktu A do punktu B, a potem dalej. Starałam się jakoś do nich przekonać, ale nie szło. Byli po prostu miałcy i chociaż książkę skończyłam niedawno czytać, to właściwie już zatarli się w mojej pamięci.

Szczerze powiem, że to chyba jedna z gorszych książek, jakie przeczytałam w 2022 roku. Naprawdę starałam się w niej doszukać jakichkolwiek plusów, ale poza długością i jakością wydania (twarda okładka i grafiki na wklejce są fantastyczne!) nie znalazłam żadnych. Przykro mi to mówić, ale zawiodłam się ogromnie, bo po Fabryce Słów i serii Polska Fantastyka spodziewałam się czegoś dużo lepszego.

Aleksandra Kujawa