Zacznę może od tego, że "W skali od 1 do 10", to dobra książka.
Dobra i potrzebna.
Nie oznacza to jednak, że przypadnie ona do gustu każdemu Czytelnikowi. Co to, to nie. Najbardziej rozczarowane lekturą będą osoby, które nastawią się na słodką historię stereotypowej nastolatki z masą ochów! i achów! Bo ani jednych, ani drugich nie znajdą w tej historii. Ale nie oszukujmy się, wbrew temu, co jeszcze naście lat wstecz, próbowali uparcie wmawiać nam co niektórzy "młodzieżowi" autorzy, nie dla każdego nastolatka brak kasy na nowe buty, to największy problem na świecie.
W sumie, to większość nastolatków mogłaby tylko pomarzyć o takich problemach. Jednak nie odbiegajmy za bardzo od tematu i skupmy się
na Tamar.
Kim jest Tamar?
Po pierwsze - główną bohaterką powieści z perspektywy, której wszystko zostaje przedstawione.
Po drugie - nastolatką, która po nieudanej próbie samobójczej, trafia do miejsca, do którego trafiają tacy jak ona. Niedoszli samobójcy. Anorektycy. Osoby z depresją. Osoby samookaleczające się
i takie, które nie potrafią odróżnić fikcji od realiów. Osoby, które mają problemy. Duże, paskudne problemy, z którymi nie są w stanie sami sobie poradzić.
(I właśnie dlatego w tej historii nie będzie wcześniej wspomnianych ochów! i achów! Byłoby to policzek dla tych wszystkich nastolatków.)
W wieku siedemnastu lat Tamar zostaje jednym z pacjentów Lime Grove - szpitala psychiatrycznego dla nastolatków. Jej historię poznawać będziemy czytając na przemian o jej teraźniejszości oraz przeszłości. Ta pierwsza będzie stanowić walkę. Tamar, pozbawiona możliwości samookaleczania się i odurzania alkoholem, będzie zmuszona stawić czoła emocjom, które do tej pory ją pokonywały. Będzie musiała się nauczyć żyć z tym co się stało i zaakceptować skutki, jakie to za sobą przyniosło. Za to przeszłość Tamar... ta pozwoli Czytelnikowi zrozumieć długą drogę, która ostatecznie doprowadziła ją do drzwi Lime Grove.
"W skali od 1 do 10", to dobra książka. Nie idealna, ale dobra. Nie wszystko jest w niej takie jasne
i oczywiste, ale w prawdziwym życiu zazwyczaj właśnie tak bywa. Niektóre wątki mogłyby zostać nieco bardziej dopracowane, ale tak jak jest, też jest dobrze. I jak już napisałam na początku, ta książka jest potrzebna - szczególnie dla młodych ludzi, takich, którzy nie chcą, nie potrafią, albo nie wiedzą, że mogą, poprosić o pomoc.

Zacznę może od tego, że "W skali od 1 do 10", to dobra książka.
Dobra i potrzebna.
Nie oznacza to jednak, że przypadnie ona do gustu każdemu Czytelnikowi. Co to, to nie. Najbardziej rozczarowane lekturą będą osoby, które nastawią się na słodką historię stereotypowej nastolatki z masą ochów! i achów! Bo ani jednych, ani drugich nie znajdą w tej historii. Ale nie oszukujmy...