,, W skali od 1 do 10 '' na pewno jest wartościową książką , ale czytałam lepsze o tej tematyce . Samo tytułowe pytanie jak się czujemy w podanej skali jest według mnie bezsensowne , bo skala nie jest w stanie określić ludzkiego samopoczucia . Każdy jest inny , a skala jest jedna . Historia Tamar nie zostanie mi w pamięci na dlugo i nie jest łatwa , miła i przyjemna w czytaniu . Sama tematyka jest trudna , a styl pisania autorki wydaje się czasem toporny . W książce są przedstawione realia życia w szpitalu psychiatrycznym i to co było wcześniej i doprowadziło do obecnego stanu głównej bohaterki. Oprócz Tamar mamy w niej przedstawione losy również innych osób z różnymi chorobami psychicznymi . Podsumowując według mnie historia jest warta przeczytania , ale są lepsze pozycje traktujące na te tematy . Choćby ,, Moje serce i inne czarne dziury '' , ,, Czego ci nie mówię '' , ,, To , czego nie mówię '' , ,, Ukryte w ciszy '' i ,, Wszystkie jasne miejsca '' oraz ,, Eliza i jej potwory '' . Na koniec chcę zaznaczyć , że to tylko i wyłącznie moja opinia .

,, W skali od 1 do 10 '' na pewno jest wartościową książką , ale czytałam lepsze o tej tematyce . Samo tytułowe pytanie jak się czujemy w podanej skali jest według mnie bezsensowne , bo skala nie jest w stanie określić ludzkiego samopoczucia . Każdy jest inny , a skala jest jedna . Historia Tamar nie zostanie mi w pamięci na dlugo i nie jest łatwa , miła i przyjemna w...

"Moja choroba nie wzbudzała współczucia i nikt mi nie przynosił winogron ani bukietów kwiatów z jej powodu. Nie ma współczucia dla psycholi(...) Tymczasem ja wcale nie byłam problemem,tylko miałam problemy"

Czasami wpadasz na taką książkę która nawet po przeczytaniu nie wydaje Ci się wyjątkowa. A przynajmniej na początku. Jednak ciągle o niej myślisz i o wydarzeniach które tam były. W różnych momentach Twojego codziennego życia nagle wpada Ci do głowy jakaś sytuacja. I znowu myślisz o Tamar i o jej historii.

I ja tak właśnie mam. Choć książkę mogę ocenić na 7,5 to są tu poruszone ciężkie tematy . Pokazanie rozchwianej emocjonalnie głównej bohaterki i z czym musiała się mierzyć we własnej głowie.

Lubię czytać o zdrowiu psychicznym. Mam wrażenie że to nadal jest tabu , choć dzięki świadomym ludziom się to poprawia. Takie książki pomagają uświadamiać innych i przybliżać im tematy o których nie mają pojęcia.

"Moja choroba nie wzbudzała współczucia i nikt mi nie przynosił winogron ani bukietów kwiatów z jej powodu. Nie ma współczucia dla psycholi(...) Tymczasem ja wcale nie byłam problemem,tylko miałam problemy"

Czasami wpadasz na taką książkę która nawet po przeczytaniu nie wydaje Ci się wyjątkowa. A przynajmniej na początku. Jednak ciągle o niej myślisz i o wydarzeniach...

Historia głównej bohaterki podzielona jest na dwa czasy. Możemy się dowiedzieć co się wydarzyło zanim próbowała popełnić samobójstwo i co się dzieje teraz, kiedy jest w szpitalu psychiatrycznym. Mimo ciekawego wątku z przeszłości, który był poruszany dwa razy nic ciekawego w tej książce się nie dzieje.

Książka o podobnej tematyce, a o wiele lepsza to "Bieg do gwiazd" - zobaczcie sobie tytuł !!

Historia głównej bohaterki podzielona jest na dwa czasy. Możemy się dowiedzieć co się wydarzyło zanim próbowała popełnić samobójstwo i co się dzieje teraz, kiedy jest w szpitalu psychiatrycznym. Mimo ciekawego wątku z przeszłości, który był poruszany dwa razy nic ciekawego w tej książce się nie dzieje.

Książka o podobnej tematyce, a o wiele lepsza to "Bieg do gwiazd" -...

Dbacie o swoje zdrowie psychiczne?
Jak tak to w jaki sposób?
Uważacie, że tematy zdrowia psychicznego to tematy tabu czy ludzie coraz chętniej się dzielą swoimi historiami?

"W skali od 1 do 10" to ewidentnie najdłużej czytana przeze mnie książka, mimo tego, że nie posiada ona nawet 300 stron.

Historia 17-letniej Tamar jest podzielona na czas obecny i na wydarzenia, które odbyły się rok wcześniej, a mianowicie śmierć jej przyjaciółki Iris.
W teraźniejszości Tay trafia do szpitala psychiatrycznego przez swoją próbę samobójczą.
Dziewczyna cały czas oskarża się o śmierć przyjaciółki i twierdzi, że to ona ją zabiła.
Tay cierpi na depresję oraz zaburzenia osobowości typu borderline.
Przebywając w szpitalu, ma styczność z różnymi osobami i ich chorobami.

Czy Tamar uda się wrócić do zdrowia?
Czy demony przeszłości w końcu pozwolą jej na normalne życie?

Przyznam szczerze, że w momencie rozpoczęcia książki nie miałam pojęcia, o czym ona będzie.
Gdy dowiedziałam się, że w książce będą poruszane tematy chorób psychicznych, byłam zadowolona, gdyż bardzo lubię takie tematy, mimo to książkę czytałam bardzo długo.
Gdy przerywałam czytanie, nie miałam w ogóle ochoty wracać do tej historii i nie wiem dlaczego.
Autorka bardzo skupia się na uczuciach i myślach Tay co pozwala nam bardziej zrozumieć dziewczynę i wczuć się w jej historię.
Mimo wszystko dla mnie ta historia była zbyt nudna.
Rozumiem, że książka miała na celu poruszyć poważne tematy, ale cała historia odbywa się w szpitalu psychiatrycznym, w którym za wiele się nie dzieje.
Dopiero pod koniec książki Tay opuszcza szpital i zaczyna się coś dziać.
Moim zdaniem autorka mogła też poświęcić troszkę więcej stron na historię po szpitalu, ale cóż wszystkiego mieć nie można.

Ocenka:6/10

Dbacie o swoje zdrowie psychiczne?
Jak tak to w jaki sposób?
Uważacie, że tematy zdrowia psychicznego to tematy tabu czy ludzie coraz chętniej się dzielą swoimi historiami?

"W skali od 1 do 10" to ewidentnie najdłużej czytana przeze mnie książka, mimo tego, że nie posiada ona nawet 300 stron.

Historia 17-letniej Tamar jest podzielona na czas obecny i na wydarzenia, które...

Fajna książka, choć trochę zmarnowany potencjał.

Fajna książka, choć trochę zmarnowany potencjał.

Przede wszystkim warto zaznaczyć na wstępie, że autorką jest dziewczyna, która realnie tego doświadczyła i książkę napisała w szpitalu psychiatrycznym na telefonie. Natomiast książka naprawdę dobra, więcej piszę o tym tutaj: https://codoopowiedzenia.blogspot.com/2020/03/w-skali-od-1-do-10.html

Przede wszystkim warto zaznaczyć na wstępie, że autorką jest dziewczyna, która realnie tego doświadczyła i książkę napisała w szpitalu psychiatrycznym na telefonie. Natomiast książka naprawdę dobra, więcej piszę o tym tutaj: https://codoopowiedzenia.blogspot.com/2020/03/w-skali-od-1-do-10.html

Historia o próbie samobójczej, która doprowadziła do umieszczenia w psychiatryku Tamar. Główna bohaterka w sposób przybliżony realnemu opowiada jak to w takim szpitalu jest. Książka pomogła mi zrozumieć co czują osoby, które się samookaleczają. Oczywiście nigdy nie zrozumiem tego dokładnie, mimo że bym chciała, ponieważ zaburzenia psychiczne są bardzo trudną i indywidualną sprawą, każdy przeżywa to inaczej. Polecam książkę każdemu kogo z jakichś przyczyn, tak jak mnie, zainteresował szpital psychiatryczny oraz choroby psychiczne. Godne polecenia dla każdego, kto może sam się okalecza i chce zobaczć czy myślą podobnie.

Historia o próbie samobójczej, która doprowadziła do umieszczenia w psychiatryku Tamar. Główna bohaterka w sposób przybliżony realnemu opowiada jak to w takim szpitalu jest. Książka pomogła mi zrozumieć co czują osoby, które się samookaleczają. Oczywiście nigdy nie zrozumiem tego dokładnie, mimo że bym chciała, ponieważ zaburzenia psychiczne są bardzo trudną i indywidualną...

"W skali od 1 do 10" to opowieść o 17 letniej Tamar która trafia na odział szpitala psychiatrycznego po nieudanej próbie samobójczej. Swoje emocje próbowała zagłuszyć przez alkohol i samookaleczanie się. W szpitalu poznaje i zaprzyjaźnia się z dwójką podopiecznych Jasperem i Elle.

Historia Tamar jest podzielona na teraźniejsze wydarzenia oraz na dzień w którym jej przyjaciółka popełniła samobójstwo. Autorka w ciekawy sposób poprowadziła fabułę książki skupiając się na emocjach głównej bohaterki przez co wydała się dla mnie bardziej autentyczną postacią. To bardzo dobra książka taka w moim typie, o której na pewno szybko nie zapomnę. Wprowadziła mnie w specyficzny nastrój i zmusiła do głębszych przemyśleń nad życiem i ludźmi. Polecam.

"W skali od 1 do 10" to opowieść o 17 letniej Tamar która trafia na odział szpitala psychiatrycznego po nieudanej próbie samobójczej. Swoje emocje próbowała zagłuszyć przez alkohol i samookaleczanie się. W szpitalu poznaje i zaprzyjaźnia się z dwójką podopiecznych Jasperem i Elle.

Historia Tamar jest podzielona na teraźniejsze wydarzenia oraz na dzień w którym jej...

Szpital psychiatryczny dla nastolatków widziany oczami pacjentki, siedemnastoletniej dziewczyny. Personel przedstawiony "w krzywym zwierciadle" (nieco krzywdząco). Problemy pacjentów schematyczne. Nie zrozumiałem przyczyny negatywnych emocji (choroby psychicznej) bohaterki. Pewnie wynika to z faktu, że pół wieku temu, dostawałem w szkole linijką po łapach za przeszkadzanie na lekcji (i smyczkiem od skrzypiec po uszach za fałszowanie na śpiewie),przerwy często kończyły się rozbitym nosem, ale było fajnie i nikt nie wiedział co znaczy "psychoanalityk". Dla mnie Tamar to rozkapryszona pannica, która najpierw narozrabiała (z nudów?, bo nie zdobyła medalu w bieganiu?),opiła się i przyczyniła do śmierci przyjaciółki, a teraz rozczula się nad sobą, próbując na wszelkie sposoby wzbudzić współczucie (czeka na "to nie była twoja wina"). Być może młodzi czytelnicy odbiorą książkę inaczej. Ale czy jej przeczytanie pomoże im w rozwiazywaniu problemów? A może tylko utrwali przekonania, że są krzywdzeni i zaniedbywani.

Szpital psychiatryczny dla nastolatków widziany oczami pacjentki, siedemnastoletniej dziewczyny. Personel przedstawiony "w krzywym zwierciadle" (nieco krzywdząco). Problemy pacjentów schematyczne. Nie zrozumiałem przyczyny negatywnych emocji (choroby psychicznej) bohaterki. Pewnie wynika to z faktu, że pół wieku temu, dostawałem w szkole linijką po łapach za...

Przejmująca historia dziewczyny walczącej ze swoimi demonami. Pokazuje, że wiele zależy od nas samych,jednakże umysł czasem płata figla. Droga do pokonania swoich lęków nie jest łatwa i trwa długo , ale warto walczyć o lepsze jutro...
Ogólnie może być.

6,5/10

Przejmująca historia dziewczyny walczącej ze swoimi demonami. Pokazuje, że wiele zależy od nas samych,jednakże umysł czasem płata figla. Droga do pokonania swoich lęków nie jest łatwa i trwa długo , ale warto walczyć o lepsze jutro...
Ogólnie może być.

6,5/10