Jestem świeżo po skończeniu lektury, i trzeba przyznać - nie jest to książka którą się szybko zapomina. Już po kilku stronach czytelnikowi ukazuje się obraz rodziny można powiedzieć - patologicznej. Matka z niespełnionymi ambicjami, której choroba odebrała rzecz dla niej najważniejszą - jej pasję, grę na fortepianie, w której zresztą była mistrzynią. Joey - pięcioletnia siostra głównego bohatera, pełna energii i radości. Wychowuje się patrząc, jak jej mama prawie zabija jej brata. Beck - główny bohater. Genialny pianista i kompozytor, pomimo swoich 15 lat. Zastraszony przez matkę, zmuszany do nieustannych ćwiczeń. Musi grać perfekcyjnie - jeżeli będzie inaczej matka połamie mu ręce.
I jest jeszcze August - jedyny promyk słońca na tym łez padole. W miarę swoich możliwości pomaga Beckowi i otwiera przed nim świat. Bo świat Becka ogranicza się do 88 klawiszy fortepianu.
"Łyknęłam" tą książkę. Czyta się szybko, styl pisania autorki jest przystępny, rozdziały jak dla mnie mają idealną długość. Natomiast treść jest bardzo ciężka. Sama już od kilku lat mam styczność z grą na pianinie, ale dla mnie jest to jedna z najwspanialszych rzeczy na świecie. Dlatego też tak mną wstrząsnął obraz zamkniętego w czterech ścianach razem z fortepianem chłopaka. Jego matka ma wyraźne problemy ze sobą, a jej ambicje przechodzą na niego. To wszystko jest przerażające. Mroki rozświetla promieniująca radością i dobrocią August.
Książkę polecam każdemu, kto ma mocne nerwy, bez względu na to czy jest muzykiem czy nie. Zalecałabym jednak zastosować się do sugerowanego wieku na okladce - myślę że 14/15 lat to minimum. Gwarantowane są silne emocję, gryzienie paznokci i powstrzymywanie łez.

Jestem świeżo po skończeniu lektury, i trzeba przyznać - nie jest to książka którą się szybko zapomina. Już po kilku stronach czytelnikowi ukazuje się obraz rodziny można powiedzieć - patologicznej. Matka z niespełnionymi ambicjami, której choroba odebrała rzecz dla niej najważniejszą - jej pasję, grę na fortepianie, w której zresztą była mistrzynią. Joey - pięcioletnia...

Mam tą książkę na liście od lat i od lat jestem przekonana, że jest to kryminał. Po włączeniu pierwszy szok - główny bohater ma 15 lat. Drugi szok - jest uzdolnionym muzycznie chłopcem, na którego matka przelała wszystkie swoje niespełnione ambicje i którego dręczy każdego dnia. Nie tego się spodziewałam kompletnie i nie spodziewałam się też, jak mocno przepadnę w tej książce. Nie mogłam się oderwać i nie miałam ochoty w ogóle jej odkładać, zapominając o całym świecie.

To świetny przykład tego, jak nie wychowywać dzieci, jakiego przykładu im nie dawać i straszne jest to, kiedy rodzice traktują swoje dzieci jak miniaturki siebie, zapominając, że są to żywe organizmy. I mimo, że ta powieść momentami boli i to bardzo, to jednak jest w tym wszystkim jakaś nadzieja. Chłopiec o niezmąconym harcie ducha, jego siostra marząca o zostaniu szefem kuchni i kolorowa August wyciągająca pomocną dłoń i przepędzająca mrok otaczający Becka. Naprawdę warto się z nią zapoznać!

Mam tą książkę na liście od lat i od lat jestem przekonana, że jest to kryminał. Po włączeniu pierwszy szok - główny bohater ma 15 lat. Drugi szok - jest uzdolnionym muzycznie chłopcem, na którego matka przelała wszystkie swoje niespełnione ambicje i którego dręczy każdego dnia. Nie tego się spodziewałam kompletnie i nie spodziewałam się też, jak mocno przepadnę w tej...

Bardzo trudno mi się to czytało, bo ta książka aż boli. W pozytywnym kontekście.

Przez pierwszą połowę nie czuć tego aż tak mocno - napięcie daje o sobie znać, jednak nie jest w pełni nasycone. W drugiej połowie jednak książka jest tak przesiąknięta emocjami, że niemalże z niej wyciekają. Emocjami trudnymi, skomplikowanymi i przedstawionymi w sposób niesamowicie trafny. Dla jednych lektura tej powieści będzie swoistym katharsis, dla tych, którzy mieli nieszczęście przeżyć coś podobnego - swego rodzaju oczyszczeniem, chociaż może przy tym obudzić uśpione demony. Zdecydowanie jest to jednak książka, która pozostawia czytelnika w pewnego rodzaju osłupieniu po przeczytaniu ostatniej strony, żegna go dziwnym uczuciem rozdarcia, w którym chciałoby się więcej, ale jednocześnie wie się, że to "więcej" byłoby emocjonalnie nie do zniesienia. Zdecydowanie jest to jeden z najlepszych tytułów, jakie przeczytałam w ostatnim czasie.

Bardzo trudno mi się to czytało, bo ta książka aż boli. W pozytywnym kontekście.

Przez pierwszą połowę nie czuć tego aż tak mocno - napięcie daje o sobie znać, jednak nie jest w pełni nasycone. W drugiej połowie jednak książka jest tak przesiąknięta emocjami, że niemalże z niej wyciekają. Emocjami trudnymi, skomplikowanymi i przedstawionymi w sposób niesamowicie trafny....

Ta historia po prostu boli... Ale daje też nadzieję, a to zawsze coś...

Cytaty:

„-Dzisiaj nie jest poniedziałek.
-Codziennie jest poniedziałek. Nieustanny ciąg poniedziałków. Naprawdę znajduję się w horrorze”

„-Dzięki grze kiedyś będziesz wielki – powtarza. – Przyjaciele tylko biorą i biorą, a potem zostawiają cię z niczym.”

„Ludzie się zmieniają i zdradzają cię, lecz fortepian nigdy tego nie zrobi”

„(…) tylko okrutni ludzie kradną innym uśmiechy”

„-Stary, twoje oczy są zawsze takie przybite i zdewastowane, jakby ktoś ci najpierw ukradł loda i zadźgał twojego szczeniaczka, a potem powiedział, że posypka jest nielegalna.
-A może jest tak, że posypka jest nielegalna, tylko nikt ci tego jeszcze nie powiedział?”

„Jesteś aniołem, mimo że patrzysz wilkiem i rzucasz przekleństwami po niemiecku”

„Jest zbyt radosna na prawdziwe życie. W tym rzecz”

„Życie jest beznadziejne. Okrutne, niesprawiedliwe i zawsze daje kopa. Szatkuje marzenia i wypluwa ci je w twarz”

„Kiedy dzieciak kończy piętnaście lat, rozumie, że gorycz się nie skończy i że życie ma smakować jak trociny. W tym wieku dzieciaki zaczynają czuć złość”

„Ona tańczy w świecie możliwości, on jest zatopiony w muzyce”

„Czekolada to coś, dla czego warto żyć”

„Pasja jest znacznie ważniejsza niż perfekcja wykonania”

„Jesteś wart więcej niż tysiąc idealnych nut”

Polecam nie tylko dla młodzieży, a w szczególności rodziców. Książka rozdziera serce na dwoje, jednocześnie podnosząc na duchu.

Ta historia po prostu boli... Ale daje też nadzieję, a to zawsze coś...

Cytaty:

„-Dzisiaj nie jest poniedziałek.
-Codziennie jest poniedziałek. Nieustanny ciąg poniedziałków. Naprawdę znajduję się w horrorze”

„-Dzięki grze kiedyś będziesz wielki – powtarza. – Przyjaciele tylko biorą i biorą, a potem zostawiają cię z niczym.”

„Ludzie się zmieniają i zdradzają cię, lecz...

Ściska mnie wielki żal na samą myśl, że dla niektórych dzieci dom nie jest azylem, a miejscem największego bólu i niesprawiedliwości. Ciągłego strachu o to, co tym razem się wydarzy i czy będzie można jakoś to przetrwać. A dodajcie do tego podcinanie skrzydeł na drodze do realizowania się w swojej pasji. Beck, główny bohater książki, to strasznie poturbowany chłopak...

Bo zawsze musi być jak ona chce. Maestro – matka-potwór. Beck jest zmuszony do grania na fortepianie – ale tylko tych utworów, które ona chce. Od piątej rano, przed szkołą, po szkole, w nocy. Jedna pomyłka, zagra niewystarczająco dobrze – spada lawina ciosów. Ciepły posiłek? Zapomnij, najpierw zagraj sto razy etudę Chopina, IDEALNIE. Wysłuchuje, jakim to jest rozczarowaniem, tragedią, jak to nigdy nie będzie dobrym pianistą – jaką porażką jest, która nie zasługuje na nic.

A w tym wszystkim jest jeszcze pięcioletnia Joey. Siostra Becka, o którą chłopak niesamowicie się troszczy. Boi się o nią każdego dnia – że także oberwie, tak mocno jak on.

W głowie chłopaka gra inna muzyka – chciałby komponować, ale nikt go w tym nie wspiera. Wysłuchując tylu obelg pod swoim adresem, nie zdaje sobie sprawy ze swojego talentu. Jest przekonany o tym, że fortepian to jego przekleństwo, marzy o odcięciu sobie rąk, żeby już nigdy nie musieć grać. Wyobrażacie sobie, jak bardzo ten młody człowiek musiał być sterroryzowany?

Przełomowy wpływ na rozwój wydarzeń mają dwie postacie. Koleżanka z klasy – August oraz światowej sławy wujek Jan.

Książka jest napisana naprawdę pięknie – czytało mi się świetnie, mimo że to narracja trzecioosobowa (jest kilka literówek, ale da się przymknąć oko 😉). Ja się wciągnęłam niesamowicie i ostrzegam, bardzo ciężko jest odłożyć tę powieść, kończąc kolejne rozdziały. Nie są długie, więc jedyna słuszna myśl, która przychodzi do głowy to "no to przeczytam jeszcze jeden!".

Bardzo bolesna, ale wspaniała. Nieodkładalna. Takie perełki z młodzieżowej półki chcę czytać. Takie cuda chowają się w morzu pospolitości. Za takimi właśnie tęskniłam. 🖤

Ściska mnie wielki żal na samą myśl, że dla niektórych dzieci dom nie jest azylem, a miejscem największego bólu i niesprawiedliwości. Ciągłego strachu o to, co tym razem się wydarzy i czy będzie można jakoś to przetrwać. A dodajcie do tego podcinanie skrzydeł na drodze do realizowania się w swojej pasji. Beck, główny bohater książki, to strasznie poturbowany chłopak...

Bo...

Książka dobra, czytało się szybko, myślę, że byłby fajny film na jej podstawie.

Książka dobra, czytało się szybko, myślę, że byłby fajny film na jej podstawie.

Piękna muzyka, która była jego koszmarem...
Ta książka była dla mnie całkowitym zaskoczeniem, sięgając po nią byłam pewna, że jest to lekka, przyjemna młodzieżówka do przeczytania na raz, no cóż całkowicie się myliłam.

Beck to bardzo utalentowany piętnastolatek, gra na fortepianie i nienawidzi tego, a przynajmniej odtwarzania czyiś utworów, sam ma głowę pełną swojej własnej muzyki. Niestety jego życie jest koszmarem, a przynajmniej jest nim jego matka.

Nie umiem grać na żadnym instrumencie muzycznym i naprawdę podziwiam osoby, które mają taką umiejętność, dlatego jeszcze bardziej nie rozumiem zachowania mamy Becka.
Nie jest im łatwo, ale dwie decyzje Maestro zaważyły na całym ich życiu.
Kilkugodzinne granie na fortepianie, potem szkoła, następnie znowu gra i to nie dla przyjemności a czasami po to aby dostać kolację - to jest codzienność Becka Kevericha. Jego mutter obchodzi tylko to aby przedłużył jej karierę, co przejawia się w bardzo awanturniczy, wręcz krwawy i przerażający sposób.

Ta książka mimo że ma tylko 302 strony, zabrała mi dwa wieczory.
Niespodziewana treść w pięknie wydanej książce, no cóż nie oceniaj książki po okładce.

Piękna muzyka, która była jego koszmarem...
Ta książka była dla mnie całkowitym zaskoczeniem, sięgając po nią byłam pewna, że jest to lekka, przyjemna młodzieżówka do przeczytania na raz, no cóż całkowicie się myliłam.

Beck to bardzo utalentowany piętnastolatek, gra na fortepianie i nienawidzi tego, a przynajmniej odtwarzania czyiś utworów, sam ma głowę pełną swojej...

Wow ... - to przed chwilą powiedziałam na głos po przeczytaniu ostatniego słowa książki.

Jest smutna i przejmująca.
Chwyta za serce.

Zdecydowanie warto przeczytać.

Wow ... - to przed chwilą powiedziałam na głos po przeczytaniu ostatniego słowa książki.

Jest smutna i przejmująca.
Chwyta za serce.

Zdecydowanie warto przeczytać.

Wow

Wow

To jest ten typ książki, który pozostawia czytelnika oszołomionego wraz ze skończeniem ostatniej strony. Chwytając książkę do dłoni, wiedziałam, że szykuję się coś szalenie dobrego. Jako osoba zafascynowana tematyką muzyki klasycznej, nie zawiodłam się ani w jednym wątku. Świetnie rozegrana akcja, dobrze opisane emocje towarzyszące bohaterom. Wstawki języka niemieckiego były ekscytujące, dramatyczne. Bardzo ciekawa postać siostry głównego bohatera.

To jest ten typ książki, który pozostawia czytelnika oszołomionego wraz ze skończeniem ostatniej strony. Chwytając książkę do dłoni, wiedziałam, że szykuję się coś szalenie dobrego. Jako osoba zafascynowana tematyką muzyki klasycznej, nie zawiodłam się ani w jednym wątku. Świetnie rozegrana akcja, dobrze opisane emocje towarzyszące bohaterom. Wstawki języka niemieckiego...