Potępiona – Bartłomiej Fitas

Debiutancka powieść grozy Bartka Fitasa jest dziwna. Spróbuję tę dziwność wytłumaczyć w trakcie pisania tejże recenzji.
Jak przystało na solidny horror, akcja musi się zawiązać z przytupem. W tym przypadku, jest to śmierć rodziców głównego bohatera, małego chłopca – Kacpra. Ale tych protagonistów, moim zdaniem, jest kilku, i są właściwie na równym poziomie, biorąc pod uwagę ich zadania i przeżycia, które opisuje autor.
Kolejną bardzo ważną osobą, jest siostra Ezechiela – zakonnica zarządzająca pewnym miejscem, którego kojąca i spokojna nazwa – Dom Dziecka Sióstr Bożego Miłosierdzia – nie może być bardziej myląca. Przed oczami staje mi obraz autora, który ryknął czystym, niczym nie skrępowanym śmiechem, kiedy pierwszy raz napisał nazwę sierocińca. To do niego właśnie, trafia Kacper po tragicznym wypadku, po którym został na tym smutnym świecie sam jak palec. I to właśnie w tym miejscu, zawiązuje się główna akcja powieści, i to tutaj mają miejsce najważniejsze wydarzenia, które łączą dwie rzeczy – horror i Ezechiela.
Kolejną bardzo ważną postacią książki, jest detektyw Robert, który wraz ze swoim policyjnym partnerem, Krzysztofem, stara się dowiedzieć i rozwikłać najtrudniejszą a na pewno najmroczniejszą i najstraszniejszą, jak się później okazuje, sprawę w swojej karierze.
I ostatnia postać – która spina wszystkie wyżej opisane, i dzięki której, akcja pędzi na łeb na szyję, nie pozwalając na chwilę wytchnienia czytelnikowi…oraz pozostałym bohaterom powieści – piękna i demoniczna, uwodzicielska i mordercza – nieziemsko seksowna i pociągająca – ONA.
Akcja powieści toczy się dwoma torami, zarówno fabularnie, jak i czasowo, chociaż przebiegają one od siebie stosunkowo niedaleko, i ładnie się przeplatają. Z jednej strony jest mały chłopiec, który uratowany przez nieznajomą piękność, zakochuje się w niej bez pamięci, i pragnie spełniać jej każdą zachciankę, z drugiej policyjny detektyw, który otrzymuje zadanie rozwikłania zagadki makabrycznego mordu, dokonanego w pewnym Domu…sprawa staje się dla niego wręcz prywatna, ponieważ zaczynają ginąć członkowie jego bliskiej rodziny, a dodatkowo, w każdym miejscu, w którym gości śmierć, znajdują się także… ćmy.
Książka jest dziwna – to taki delikatny horrorowy miszmasz. Bardzo nastrojowy początek, skierowanie uwagi czytelnika na postać upiornej „szefowej” sierocińca, Ezechieli, tajemnicze zgony, postać „JEJ” – idealnej kobiety, która wydaje się być aniołem w ludzkiej skórze, tym bardziej dla zmasakrowanego psychicznie małego chłopca – to jedna strona medalu. Z drugiej, pojawia nam się solidna dawka makabry, i to takiej naprawdę KONKRETNEJ – nie jestem fanem tego rodzaju grozy, ale muszę przyznać, że wizualizując sobie niektóre sceny, byłem zafascynowany wyobraźnią autora oraz plastycznością i łatwością, z jaką pojawiają się one w moim umyśle – chętnie zobaczyłbym końcówkę książki jako film, oddaną dokładnie tak, jak zostało to napisane. Co do samej końcówki – w mojej opinii są dwie, po jednej dla każdego rodzaju fana, to znaczy – finałowa scena w Domu Miłosierdzia, gdzie konfrontują się główni bohaterowie powieści – dla fana makabry i trochę horroru klasy B, oraz ostatnie akapity książki, które wbijają w fotel osoby, dla których tajemnica i wywrócenie akcji do góry nogami, to to, czego pragną najbardziej…literacki „6 zmysł” Shyamalana.
Dziwność tej książki, polega także na tym, że autor potrafi skupiać uwagę czytelnika na postaciach, na których w tym momencie chce, aby ta uwaga była skupiona, ba, robić wręcz z nich absolutnych liderów każdej strony, przy których wszyscy inni zdają się zmniejszać i chować w cieniu aktualnego protagonisty. I to zdarza się, na przestrzeni całej powieści, wiele razy. Duży plus, za tę umiejętność, bo wydaje mi się, że rzadko się takową spotyka, przynajmniej ja odniosłem takie wrażenie.
Ale żeby nie było za słodko – jest trochę zbyt szybko, i czasem wręcz zauważałem ten cienki, aksamitny sznurek, tę nić, po której wszystko się toczy. Można było to troszkę „poLynchować”, zakręcić, zamotać – są fajne zwroty akcji, wyżej wspomniane przenoszenia „ciężaru postaci” na poszczególnych bohaterów, ale finalnie, jak o tym myślałem, jest prosto i czytelnie.
Ale spokojnie, w końcu to debiut, moim zdaniem całkiem udany, w trudnym jakby nie patrzeć gatunku literackim u nas, jakim jest groza. Jest dobrze, ale czekam na kolejne powieści, i myślę, że niedługo napiszę – jest świetnie 😊

Potępiona – Bartłomiej Fitas

Debiutancka powieść grozy Bartka Fitasa jest dziwna. Spróbuję tę dziwność wytłumaczyć w trakcie pisania tejże recenzji.
Jak przystało na solidny horror, akcja musi się zawiązać z przytupem. W tym przypadku, jest to śmierć rodziców głównego bohatera, małego chłopca – Kacpra. Ale tych protagonistów, moim zdaniem, jest kilku, i są właściwie na...