Beztroskie dzieciństwo nie było mu dane.

Wcześnie stracił rodziców i trafił do domu dziecka.

Tam czekał na niego wyłącznie patologiczny rygor i strach.

Na szczęście, poznał JĄ.

A ona całkowicie odmieniła jego życie.

I sprawiła, że mury Domu Dziecka Sióstr Bożego Miłosierdzia zamilkły na wieki…

Sięgnęłam po „Potępioną” głównie ze względu na opis, który przeczytałam podczas przeglądania księgarni internetowych. Sama historia wydała mi się wówczas niezwykle ciekawa i bez wahania wrzuciłam ją do koszyka.

Chociaż mam kilka negatywnych uwag, sama powieść zdecydowanie mi się podobała! Pozornie prosty pomysł okazał się kryć za sobą angażującą, wciągającą historię o domu dziecka, z którego pewnego dnia zniknęli wszyscy wychowankowie, a razem z nimi opiekujące się sierotami siostry…

Sam sierociniec został opisany naprawdę dobrze, a w mojej głowie podczas czytania wręcz „wyświetlały się” iście filmowe sceny! Również postaci dziecięce chwyciły mnie za serce! Kacper i jego przyjaciele byli rozkosznymi dzieciakami, które w otaczającym ich mroku potrafiły zachować w sobie światełko człowieczeństwa. Sama antagonistka – Siostra Ezechiela również została bardzo dobrze wykreowana. Ta kobieta wzbudza ciarki na plecach, ilekroć się pojawia!

Z czego wynika jej bestialstwo? Co wydarzyło się w przeszłości Ezechieli? Co rośnie w siłę i pragnie zemsty?

W „Potępionej” mamy okazję śledzić dwie ścieżki fabularne. Jedna rozgrywa się przed masakrą w sierocińcu. Druga, bezpośrednio po tych wydarzeniach. Osobiście dużo bardziej angażowało mnie śledzenie poczynań dzieci, jednak samo śledztwo również było interesujące.

W tej sprawie coś zdecydowanie jest nie tak…

W pewnym momencie śledczy muszą stawić czoła własnym uprzedzeniom i zadać sobie pytanie – czy są w stanie dopuścić do siebie myśli o pozaziemskiej ingerencji?

„Potępiona” jest pozycją bardzo dobrze zaplanowaną, jeśli chodzi o fabułę. Akcja nie staje się nużąca ani na moment. Gdy śledztwo spowalnia, w sierocińcu emocje rosną, a czytelnik nieustannie odczuwa eskalujące napięcie! Tę pozycję czyta się naprawdę szybko, a sama dosłownie ją pochłonęłam!

Zakończenie jest doprawdy szalone! Klimatyczne, krwawe i… Więcej wam nie zdradzę!

Jedyną rzeczą, do której mogłaby się przyczepić jest język. Niestety, wielokrotnie pojawiały się powtórzenia i podobne składane zdania, co w pewnym momencie stało się dla mnie irytujące. Myślę, że korekta mogłaby tutaj mocniej zadziałać, a pewne zdania powinny zostać zupełnie przekształcone tak, by brzmiały lepiej i nie były znaczeniową kalką swoich poprzedników. Rozumiem jednak, że jest to debiut autora i chętnie sięgnę po jego kolejne powieści, by przekonać się, czy widoczny w nich będzie progres!

Polecam wszystkim, który nie boją się mroku i rozlewu krwi! „Potępiona” bywa hipnotyzująca i zaskakująca. Sięgajcie śmiało, czekam na wasze wrażenia!

Beztroskie dzieciństwo nie było mu dane.

Wcześnie stracił rodziców i trafił do domu dziecka.

Tam czekał na niego wyłącznie patologiczny rygor i strach.

Na szczęście, poznał JĄ.

A ona całkowicie odmieniła jego życie.

I sprawiła, że mury Domu Dziecka Sióstr Bożego Miłosierdzia zamilkły na wieki…

Sięgnęłam po „Potępioną” głównie ze względu na opis, który przeczytałam...

W Krakowie w Domu dziecka Sióstr Bożego Miłosierdzia zostają odnalezione zmasakrowane zakonnice a wychowankowie znikają. Główny detektyw bardzo szybko natrafia na trop i zauważa, że łączy go ze sprawą dużo więcej niż by chciał. Czy uda się rozwiązać tę sprawę? I co z tym wszystkim mają wspólnego ćmy?

Książka jest debiutem autora. Język jakim została napisana jest lekki i prosty. Poznajemy historie zakonnic, które na pierwszy rzut oka są przerażające, siostrę przełożoną Ezechielę i wychowanka Kacpra. Ich losy są zatrważające i mogą przyprawić o gęsią skórkę 🔥 W odmętach ludzkich ofiar, które często są rozczłonkowane roi się od ciem. Czytało mi się bardzo szybko i się wciągnęłam. Fabuła przesiąknięta jest mistycznymi wierzeniami, pradawnymi demonami, duchami i ogromnym złem. Warto zaznaczyć, że jest to horror z połączeniem fantastyki, więc nie oczekujcie racjonalnego zakończenia. Mnie ono usatysfakcjonowało. Polecam 😈

W Krakowie w Domu dziecka Sióstr Bożego Miłosierdzia zostają odnalezione zmasakrowane zakonnice a wychowankowie znikają. Główny detektyw bardzo szybko natrafia na trop i zauważa, że łączy go ze sprawą dużo więcej niż by chciał. Czy uda się rozwiązać tę sprawę? I co z tym wszystkim mają wspólnego ćmy?

Książka jest debiutem autora. Język jakim została napisana jest lekki i...

Babciu! To jest zajebiste. W ogóle nie rozumiem tych negatywnych ocen. Mogę się tylko domyślać, że to oburzeni świętojebliwi katolicy, którzy nie mogą przełknąć ukazywania zakonnic w złym świetle. Prawda jest taka, że pingwiny nigdy nie powinny opiekować się dziećmi, to akurat jest powieść z elementami fantasy ale pani Justyna Kopińska popełniła reportaż o boromeuszkach i to co się dzieje w takich domach prowadzonych przez zakonnice to przechodzi ludzkie pojęcie i piekło w najczystrzej postaci jest lepszym miejscem. Ogólnie bardzo udany debiut, zaraz biorę się za drugi tom.

Babciu! To jest zajebiste. W ogóle nie rozumiem tych negatywnych ocen. Mogę się tylko domyślać, że to oburzeni świętojebliwi katolicy, którzy nie mogą przełknąć ukazywania zakonnic w złym świetle. Prawda jest taka, że pingwiny nigdy nie powinny opiekować się dziećmi, to akurat jest powieść z elementami fantasy ale pani Justyna Kopińska popełniła reportaż o boromeuszkach i...

Ok. Rzecz jasna o gustach sie nie dyskutuje i przyjmuje do wiadomosci, ze komus ksiazka mogla sie podobac. U mnie sprawa prosta: zazenowanie albo pusty smiech: kurcze, jesli ktos wydaje takie ksiazki, to wydaje mi sie, ze ja naprawde moglbym napisac lepsza. Nie wiem czy ktos czyta opinie przed siegnieciem po tytul, jesli tak, to naprawde nie warto: "Oczy krwawia"

Ok. Rzecz jasna o gustach sie nie dyskutuje i przyjmuje do wiadomosci, ze komus ksiazka mogla sie podobac. U mnie sprawa prosta: zazenowanie albo pusty smiech: kurcze, jesli ktos wydaje takie ksiazki, to wydaje mi sie, ze ja naprawde moglbym napisac lepsza. Nie wiem czy ktos czyta opinie przed siegnieciem po tytul, jesli tak, to naprawde nie warto: "Oczy krwawia"

Książka fajna, historia też, choć czegoś mi tutaj brakuje. Sami bohaterowie trochę takie drewniaki, ale do zniesienia. Natomiast zakończenie historii trochę liche, tak jakby w pewnym momencie skończyły się pomysły. Jednak jest to pierwsza książka tego autora więc nie ma co wybrzydzać i warto przeczytać. :)

Książka fajna, historia też, choć czegoś mi tutaj brakuje. Sami bohaterowie trochę takie drewniaki, ale do zniesienia. Natomiast zakończenie historii trochę liche, tak jakby w pewnym momencie skończyły się pomysły. Jednak jest to pierwsza książka tego autora więc nie ma co wybrzydzać i warto przeczytać. :)

Nie jest to horror wysokich lotów aczkolwiek jak na debiut literacki jest naprawdę świetna. Brakowało mi tutaj swego rodzaju budowania napięcia, które jak widać, niestety dopiero na końcu książki, autor potrafi i to dobrze. Szczerze mówiąc miejscami strasznie pogmatwana o ile lubię skoki w czasie w innych książkach tak tutaj można było się pogubić. Bardzo podobał mi się motyw ciem aczkolwiek w tym przypadku uznaję to trochę za zmarnowany potencjał, można było ten wątek lepiej rozwinąć to samo opętanie jasnowidza.

Nie jest to horror wysokich lotów aczkolwiek jak na debiut literacki jest naprawdę świetna. Brakowało mi tutaj swego rodzaju budowania napięcia, które jak widać, niestety dopiero na końcu książki, autor potrafi i to dobrze. Szczerze mówiąc miejscami strasznie pogmatwana o ile lubię skoki w czasie w innych książkach tak tutaj można było się pogubić. Bardzo podobał mi się...

Ciekawy opis i okładka zachęciły mnie do sięgnięcia po "Potępioną". I o ile pierwsze strony były dość lekkie i przyjemne w odbiorze to później było tylko gorzej. Koszmarny styl autora (język momentami do bólu prostacki),masa błędów logicznych i stylistycznych (jest w tym wydawnictwie jakaś korekta???) postacie beż żadnej osobowości, wątpliwa inteligencja "detektybo wów" prowadzących śledztwo... brrr. Przeczytałam w swoim życiu wiele książek - w tym debiutów. Jednak od czasów pani Szagdaj nie miałam do czynienia z czymś aż tak kiepskim. Cieszę się, że miałam tą książkę w ramach pakietu Legimi, bo gdybym miała wydać na nią 2 dychy, to już bym chyba wolała tą kasę wyrzucić.

Ciekawy opis i okładka zachęciły mnie do sięgnięcia po "Potępioną". I o ile pierwsze strony były dość lekkie i przyjemne w odbiorze to później było tylko gorzej. Koszmarny styl autora (język momentami do bólu prostacki),masa błędów logicznych i stylistycznych (jest w tym wydawnictwie jakaś korekta???) postacie beż żadnej osobowości, wątpliwa inteligencja "detektybo...

Dziś na rozkładzie „Potępiona” Bartłomieja Fitasa wydana przez Dom Horroru Wydawnictwo.

Pozostaję na krajowym podwórku, dalej „monitorując” rodzimych autorów. Będzie krótko i konkretnie, bez specjalnego uzasadniania. „Potępiona” to jedna z tych pozycji, po których przeczytaniu zaczynam wątpić w jakiekolwiek wydawnicze standardy i racjonalną ocenę jakości danego dzieła. Jest nędzną książką, przypominającą wypociny rozentuzjazmowanego licealisty, napisana infantylnym językiem, w niedojrzały sposób portretująca bohaterów (ach ci przeżywający rozterki „gliniarze” przy butelce alkoholu, zaciągający się papierosami),pełna naiwności i zbędnie ohydna. A przy tym wszystkim pisana „na poważnie”, czyli popełnia największy grzech literatury niskich lotów.

Wypada zatem zastanowić się, co stoi za „sukcesem” omawianej pozycji? Pierwsza rzecz – to, że moja opinia jest na wskroś negatywna, nie oznacza, że książka nie znajdzie swoich odbiorców. Zdaje się, że chyba lepiej dla niej gdyby była reklamowana jako B-klasowy horror (jak np. Guy N. Smith czy te zastępy morderczych stworzeń od Siwca i nie ma w tym nic złego) aniżeli przejmująca powieść grozy połączona z kryminałem – wszakże są ludzie, którzy potrzebują 13. części „Halloween” czy „Piątku trzynastego” i w to „podziemie” mógł trafić Fitas. Druga sprawa – okładka z Valakiem. Sorry, ale skojarzenie tak oczywiste, że pewnie niejeden kupił ze względu na nią. Trzecia sprawa – mityczny, nieobiektywny „gust”. Zatem dla mnie to gniot, a kto inny znalazł coś dla siebie.

Pozostaje tylko życzyć, że Fitas może jakoś dojrzeje literacko, widzę, że dalej bawi się w pisarstwo i może z lepszym skutkiem? Póki co nie, ale być może hen, hen kiedyś tam sięgnę po jakąś kolejną pozycję i życzę powodzenia. Niemniej, „Potępioną” odradzam w jakiejkolwiek postaci – szkoda czasu, pieniędzy, czegokolwiek, co można na nią poświęcić.

Dziś na rozkładzie „Potępiona” Bartłomieja Fitasa wydana przez Dom Horroru Wydawnictwo.

Pozostaję na krajowym podwórku, dalej „monitorując” rodzimych autorów. Będzie krótko i konkretnie, bez specjalnego uzasadniania. „Potępiona” to jedna z tych pozycji, po których przeczytaniu zaczynam wątpić w jakiekolwiek wydawnicze standardy i racjonalną ocenę jakości danego dzieła....

Najlepsza w tej książce była okładka

Najlepsza w tej książce była okładka

Przyciągnęła mnie okładka... i to byłoby na tyle. Postaci bezbarwne, zachowania nieadekwatne do sytuacji. Większość tekstu pisana na siłę byleby cokolwiek wklecić miedzy zdania.

Przyciągnęła mnie okładka... i to byłoby na tyle. Postaci bezbarwne, zachowania nieadekwatne do sytuacji. Większość tekstu pisana na siłę byleby cokolwiek wklecić miedzy zdania.