Ta książka szeleści miłością i pachnie szczęściem – przy niej znowu można być dzieckiem – założyć skarpetki w misie i uśmiechać się z powodu bezpowodu.

Zacznę może jednak od początku...

A na początku były Święta i to nie byle jakie Święta, a Święta Bożego Narodzenia. Czas niezwykły, czas wspaniały – szczególnie, gdy obchodzony w niezwykłym gronie i ze wspaniałymi potrawami na stole. A tak właśnie wyglądało to w domu Bożydara Antoniego Jakiełłka – w domu, w którym przedstawiciele ludzkiego gatunku, stanowią mniejszość wśród mieszkańców. Ileż było przygotowań do tego dnia! Ileż pierogów trzeba było ulepić! Ileż listów do Mikołaja napisać! Ileż posprzątać, ileż ugotować, ileż... no, w każdym razie wiele tego było. Zleciało to jednak szybko, jak to się jednak mówi: Święta, Święta i... po karpiu i nadszedł kolejny wyczekiwany moment - Sylwester. I również był to czas wspaniały, tym bardziej, że pierwszy raz Bożydar mógł go dzielić nie tylko z rodziną, nie tylko z przyjaciółmi, potworami, aniołkami i aniołami, utopcami, dżinami i widmami... Tym razem do kompletu doszedł też Tomek – całkiem ludzki kolega ze szkoły! A wraz z nim, jak domownicy mieli okazję przekonać się nieco później... przyszła ospa.
Żeby ratować, żeby chronić i żeby nie pogarszać i tak ciężkiej sytuacji Bożydar, dość mocno wbrew własnej woli, zostaje wywieziony do lasu – a właściwie do chatki w lesie, żeby być precyzyjnym. Może jeszcze nie byłoby to takie złe, gdyby towarzyszyło mu Licho – jednak siła niższa/ wyższa, czy jakakolwiek inna, uniemożliwiła aniołkowi podróż. Nie znaczyło to jednak wcale, że Bożydara pozbawiono na czas wyjazdu anielskiego towarzystwa – o co, to nie. Licho nie załapało się na wycieczkę, za to, ku zgrozie chłopca, załapał się na nią zupełnie inny przedstawiciel anielstwa. Wiecznie nachmurzony, precyzyjny do bólu, kąśliwy i wyraźnie wyprany z wszelakich uczuć: Tsadkiel...
Jeden mały chłopiec (w właściwie pół chłopiec, pół widmo, pół glut), jeden wiekowy anioł, jeden mackowaty potwór, jedna tajemnicza ciotka i sam środek lasu i ich historia, którą musicie przeczytać żeby dowiedzieć się co z tego wszystkiego wynikło ;)

Moje, własne, prywatne przemyślenia:

Przepadłam. Rzadko mi się to zdarza, ale tym razem się zdarzyło. Drugi tom z serii „Małe Licho” skradł mi serce! Tak dobrze było znów spotkać sarkastycznego Kondzia, dobrodusznego Turu, stanowczą Carmillę, zdezorientowanego, ale jakże mądrego w tej dezorientacji (!) Bożydara, zakichane (w tej części nawet nieco bardziej niż wcześniej) Licho i jeszcze jednego potężnego anioła. Tak dobrze było ponownie móc posiedzieć z nimi w czterech kątach pełnych macek, utopców, widm i stada różowych królików! I jakże fantastycznie było przeczytać, jak sprytnie Marta Kisiel połączyła to z inną książką swej twórczości – wywożąc część bohaterów do odległej chatki w lesie – czort wie, gdzie dokładnie!
„Małe Licho” to przepiękna historia: czasami zabawna, czasami smutna, czasami straszna, a przez cały czas piękna – tak, jak piękna jak serce dziecka, które uczy się, że nie wszystko jest tak oczywiste, jakby mogło się wydawać.

Jednym słowem:
Zachwycająca.

Ta książka szeleści miłością i pachnie szczęściem – przy niej znowu można być dzieckiem – założyć skarpetki w misie i uśmiechać się z powodu bezpowodu.

Zacznę może jednak od początku...

A na początku były Święta i to nie byle jakie Święta, a Święta Bożego Narodzenia. Czas niezwykły, czas wspaniały – szczególnie, gdy obchodzony w niezwykłym gronie i ze wspaniałymi...