Zaczyna się całkiem obiecująco. Bez zbytniego wysiłku i nie marnując czasu na przydługie wstępy (za to brawa!) McClure wciąga czytelnika w swoją sieć.
No dobra, może nie do końca wciąga, ale na pewno skutecznie przyciąga.
A jednak.
Po kilku kolejnych rozdziałach ów czytelnik coś jakby zaczyna lekko zgrzytać zębami z poirytowania. Gdzie nie spojrzeć, drewno - drewniane postaci, drewniany język, drewniane emocje...
Że mściwie wspomnę choćby wątek rodzącego się "romansu" między głównym bohaterem a panią koleżanką po fachu. Najpierw się w przelocie poznają, słowa z sobą nie zamieniają, przez kilkanaście kartek akcja leniwie się toczy bez angażowania weń pani koleżanki, aż tu nagle, przy jakiejś wspólnie pitej herbacie okazuje się, że on "tak strasznie" jej "pragnie", że mało się biedny nie udusi. I czyta sobie takie dyrdymały biedny czytelnik i myśli z deka ogłupiały: "Yyy???".
Domyślam się, że "Sieć intryg" miała w zamyśle wciągnąć czytelnika i uwięzić go między splotami. Ja niestety szybko z owej sieci i bez żadnego problemu dałam radę się wyplątać.
Lektura na własną odpowiedzialność.

Zaczyna się całkiem obiecująco. Bez zbytniego wysiłku i nie marnując czasu na przydługie wstępy (za to brawa!) McClure wciąga czytelnika w swoją sieć.
No dobra, może nie do końca wciąga, ale na pewno skutecznie przyciąga.
A jednak.
Po kilku kolejnych rozdziałach ów czytelnik coś jakby zaczyna lekko zgrzytać zębami z poirytowania. Gdzie nie spojrzeć, drewno - drewniane...