Ciepła, klimatyczna powieść o małej społeczności, której życie zmienia się diametralnie w chwili, gdy łączyć zaczyna ich wspólny cel. Ostatni tom czytałam z wyjątkową przyjemnością! Przez ponad 500 stron byłam otoczona ludźmi i atmosferą, w jakiej chciałabym żyć. Pierwszy "dobry uczynek" okazał się pierwszą kostką domina. Po nim fala dobra i życzliwości ruszyła lawiną. Od maleńkich gestów po spektakularne przedsięwzięcia. Nagle okazało się, że można i warto być empatycznym człowiekiem. Życzliwym sąsiadem. Można spać spokojnie, bo obok jest ktoś, komu nasze sprawy nie są obojętne. Nie jesteśmy niewidzialni, anonimowi, ani obojętni . Mamy swoje miejsce na ziemi, swój azyl, z którym się utożsamiamy .
W pierwszej części swoją sympatię ulokowałam w dwóch / a może w jednej?! / postaci i mam z tego powodu cichą satysfakcję... A ciekawe osoby pojawiają się w kamienicy do samego końca. W tym tomie ujął mnie wagabunda, którego jak książkę nie jeden sklasyfikował i ocenił po "okładce". Błąd, który sami popełniamy nie raz. Bo pod zniszczonym, niemodnym ubraniem kryła się wiedza, doświadczenie, umiejętności i mądrość życiowa, której możemy tylko pozazdrościć ! I ku której i tak pokornie przyjdzie się nie jednemu pochylić. Być może nawet z nutą zawiści... Uśmiech losu to przewodnik po życiu. Zbiór wskazówek jak żyć, przede wszystkim w zgodzie z samym sobą. Bo jeśli nie lubimy siebie, nie polubimy innych. To podpowiedź w kwestii tajemnic, które mają swój "termin ważności". Przychodzi czas, kiedy trzeba pozbyć się tego balastu. I choć konsekwencje bywają równie ciężkie do udźwignięcia, równowaga nadchodzi zaskakująco szybko...
Miłosnych wątków, dzięki którym hasło "stara miłość nie rdzewieje" nabiera świeżego blasku nie brakuje w Dębnikach! Nigdy nie jest za późno na chwytanie marzeń i kolejną szansę! Do odważnych świat należy! W różnych kategoriach miłości... I tej najpiękniejszej, rodzicielskiej również.
Ostatni tom dopowiada historie... budzi emocje...nie szczędzi wzruszeń...
Jedni odchodzą, drudzy przychodzą...życie zatacza koło. Ta myśl krąży nad "Szczęściem..." . By mieć je na wyciągnięcie ręki, sztafeta dobrych uczynków musi trwać ! Niech ta powieść zmienia ludzi, chciałabym :)

Ciepła, klimatyczna powieść o małej społeczności, której życie zmienia się diametralnie w chwili, gdy łączyć zaczyna ich wspólny cel. Ostatni tom czytałam z wyjątkową przyjemnością! Przez ponad 500 stron byłam otoczona ludźmi i atmosferą, w jakiej chciałabym żyć. Pierwszy "dobry uczynek" okazał się pierwszą kostką domina. Po nim fala dobra i życzliwości ruszyła lawiną. Od...