Wydarzenia z 11 września 2001 roku mocno nadwyrężyły świadomość o bezpieczeństwie amerykańskiej potęgi. Ten dzień, zmienił całkowicie pojęcie terroryzmu i zmusił światowe armie do stworzenia nowego planu działania. I tak jak ewoluowała struktura armii, tak również rodziła się chęć zemsty wśród młodych poborowych. W takich właśnie okolicznościach poznajemy głównego bohatera – Kevina Lacza, dziewiętnastolatka, który zapragnął wstąpić w szeregi sił specjalnych i jako operator Navy SEALs rozprawić się z bezwzględnym wrogiem.

Czytając tę książkę rzuca się w oczy wyjątkowa nienawiść do wroga jaką podsycali pomiędzy sobą operatorzy Navy SEALs. Każdy zabity Talib spotykał się głośnym „huaaah” drużyny, a po zakończonej potyczce, z komentarzami typu „ale to było zaj@%#ste”. Swoją drogą w sieci można znaleźć bardzo trafne memy, które jak się okazują, powstały właśnie na podstawie odpowiedzi Kevina Lacza na zadane mu pytanie „ Co czułeś po zabiciu?”. Odpowiedź wówczas była krótka – „odrzut”, którą później skrytykował Krzysztof „PUWAL” Puwalski (ex GROM) podczas wywiadu w studiu Tomasza Drwala.

Kiedy Clint Eastwood zaczynał kręcić zdjęcia do filmu American sniper (2014),Kevin Lacz dostał propozycję uczestniczenia w produkcji jako konsultant. Sprawa jednak rozwinęła się do takiego stopnia, że jako jedyny z Navy SEALs został wciągnięty do obsady grając samego siebie.

Zarówno film jak i książka pokazują szereg wydarzeń z tamtych dni. Ukazują zagrożenie ze strony rebeliantów jak i amerykańskiego wymiaru sprawiedliwości, który bardzo wnikliwie analizował każdy oddany strzał, każde potwierdzone zabicie. Kevin Lacz jako kolejny autor zwraca uwagę na skomplikowaną istotę wojny. Kogo zlikwidować, a kogo oszczędzić? Mężczyznę w wieku poborowym, zachowującego się podejrzanie ale niemającego broni, czy kobietę lub dziecko podnoszące porzucony karabin?

Kevin Lacz porusza trudne tematy. Mogłoby się wydawać, że wojsko działa zerojedynkowo i wszystko jest jasne. Niestety wojna pokazuje zupełnie co innego i nic nie jest oczywiste. Część późniejszych problemów pozwala zniwelować proces selekcji do poszczególnych jednostek czy teamów, mimo to, czas spędzony w ciągłym zagrożeniu, może zadziałać jak bomba z dużym opóźnieniem? Nie bez powodu też PTSD stał się problemem wielu weteranów, którzy po powrocie z misji nie potrafią się odnaleźć w normalnej rzeczywistości.

„Ostatni snajper” to historia oparta na wspomnieniach autora z ciężkich starć w irackim Ramadi, podczas których wraz z legendarnym Chrisem Kylem i zespołem SEAL Team Three wykonywali swoje zadania. To opowieść o codziennych misjach, strachu i odwadze. O wzajemnych „szyderach” z najdrobniejszych głupstw i łzach po stracie najbliższych kolegów. To kolejny brutalny i bezwzględny obraz wojny, który odciska swoje piętno na każdym żołnierzu. Bez względu na pochodzenie i jakiekolwiek specjalistyczne przygotowanie.

Wydarzenia z 11 września 2001 roku mocno nadwyrężyły świadomość o bezpieczeństwie amerykańskiej potęgi. Ten dzień, zmienił całkowicie pojęcie terroryzmu i zmusił światowe armie do stworzenia nowego planu działania. I tak jak ewoluowała struktura armii, tak również rodziła się chęć zemsty wśród młodych poborowych. W takich właśnie okolicznościach poznajemy głównego bohatera...

Dobrze się tego słucha.

Dobrze się tego słucha.

Książka w zdecydowanej większości przedstawia skrócony opis zadań z wybranych dni podczas wojny w Iraku, takich jak np. obserwacja terenu lub likwidacja celu. Akcja dzieje się podczas walk w mieście Ramadi w okresie kwiecień - wrzesień 2006. Dodatkowo w książce jest zawarty opis dzieciństwa, szkolenia na żołnierza amerykańskich sił specjalnych Navy SEALs, oraz wspomnień z współpracy przy produkcji filmu Amerykański Snajper.
Czyta się to tak jakby się czytało pamiętnik, bardzo monotonnie. Każdy dzień opisany mniej więcej w ten sam sposób: pobudka, odprawa, wyjazd z bazy, realizacja celu, powrót do bazy. Zdecydowanie zabrakło mi w niej jakiś smaczków lub ciekawostek, czegoś czego można się dowiedzieć szczególnego. W porównaniu do innych książek zawierających relacje z wojny w Iraku czy Afganistanie nie ma porównania. Być może dlatego, że autor znał się i blisko współpracował z Chrisem Kylem, który w swojej książce powiedział trochę za dużo i niestety poniósł za to najwyższą cenę. Lacz mógł się trochę przestraszyć podobnego losu dlatego nie chciał napisać za dużo. Ale jest to tylko moja teoria ;)
Niemniej dla fana tematyki militarnej zdecydowanie warta przeczytania.

Książka w zdecydowanej większości przedstawia skrócony opis zadań z wybranych dni podczas wojny w Iraku, takich jak np. obserwacja terenu lub likwidacja celu. Akcja dzieje się podczas walk w mieście Ramadi w okresie kwiecień - wrzesień 2006. Dodatkowo w książce jest zawarty opis dzieciństwa, szkolenia na żołnierza amerykańskich sił specjalnych Navy SEALs, oraz wspomnień z...

Gdyby ktoś się zastanawiał co kieruje Amerykanami w przeświadczeniu o wyższości nad innymi to jest to całkiem udane studium.
Patos, wbita do głowy misja bronienia kraju i świata przed zagrożeniem oraz buta stanowią to co przebija się z kart książki.

Nie ukrywam, że z powodu tego nadęcia jest to strasznie nudna relacja człowieka, który musi się podzielić ze światem swoją historią. Trochę usprawiedliwiania czynów jakie dokonał, jeszcze więcej chwalenia siebie i idealizowania poległych kumpli oraz ta nadrzędna przynależność do elitarnej formacji.

Gdyby ktoś się zastanawiał co kieruje Amerykanami w przeświadczeniu o wyższości nad innymi to jest to całkiem udane studium.
Patos, wbita do głowy misja bronienia kraju i świata przed zagrożeniem oraz buta stanowią to co przebija się z kart książki.

Nie ukrywam, że z powodu tego nadęcia jest to strasznie nudna relacja człowieka, który musi się podzielić ze światem swoją...

Jest to bardzo słaba książka, ale jednak - paradoksalnie - cieszę się, że ją przeczytałem. Przede wszystkim tego powodu, że dużo mówi o tym, jak część obywateli USA postrzega takie wojny, jak ta w Iraku. Wydaje się, że dla ludzi takich jak Lacz czy "Legenda" Chris Kyle II wojna w Iraku to okazja, aby zemścić się za zamach na WTC. A jednocześnie brak w nich jakiejkolwiek refleksji, czy pociski przez nich wystrzelone trafiają w osoby faktycznie odpowiedzialne za ten zamach. Jestem przekonany, że wielu Irakijczyków zabitych przez żołnierzy amerykańskich to niewinne ofiary. Myślę też, że Lacz zdawał sobie z tego sprawę (przynajmniej częściowo) - zwróćcie uwagę podczas lektury na fragment, gdy opisuje swój strzał do młodego mężczyzny z telefonem komórkowym. Jak usiłuje przekonać i czytelników i chyba też samego siebie, że strzelił do terrorysty. Jak było faktycznie? Otóż oddał strzał do chłopaka, który miał telefon przy uchu i trzy razy spojrzał na budynek, w którym ukrywali się snajperzy Fok. Dla Amerykanów było to wystarczające, aby zabić taką osobę. Ale czy ten młody człowiek wiedział, że tam są Amerykanie? Czy na pewno ich obserwował? A jeśli tak, to czy wiedział, że nie wolno mu spojrzeć w tym kierunku więcej niż dwa razy (tj. czy takie przepisy były znane Irakijczykom?). Podobnie jest z historią o zabiciu przez Kyle'a jednym strzałem dwóch chłopaków na motorowerze. Ta opowieść rozpaczliwie ma usprawiedliwić oddanie strzału pomimo tego, że brak było dowodów na zakwalifikowanie chłopaków jako terrorystów.
Uważam, że jeśli ktoś chce dowiedzieć się więcej o tym, jak faktycznie wygląda współczesna wojna, powinien sięgnąć do innych pozycji, takich jak "Snajper wchodzi pierwszy" Wójtowicza lub - żeby nie było, że przemawia przeze mnie patriotyzm - "Pluton wyrzutków" Seana Parnella. Jeśli natomiast ktoś chce poznać różne punkty widzenia, to wspomnienia Lacza warto przeczytać, ale nie bezkrytycznie.

Jest to bardzo słaba książka, ale jednak - paradoksalnie - cieszę się, że ją przeczytałem. Przede wszystkim tego powodu, że dużo mówi o tym, jak część obywateli USA postrzega takie wojny, jak ta w Iraku. Wydaje się, że dla ludzi takich jak Lacz czy "Legenda" Chris Kyle II wojna w Iraku to okazja, aby zemścić się za zamach na WTC. A jednocześnie brak w nich jakiejkolwiek...

Temat ciekawy, a jednak czegoś w tej książce zabrakło, powiedziałbym że brak jej "pazura "...Niemniej wiedza, że są to prawdziwe, niesamowite przeżycia autora powoduje że książkę warto przeczytać.

Temat ciekawy, a jednak czegoś w tej książce zabrakło, powiedziałbym że brak jej "pazura "...Niemniej wiedza, że są to prawdziwe, niesamowite przeżycia autora powoduje że książkę warto przeczytać.

Książka, która przypomina czasy nie tak odległej jak się wydaję wojny w Iraku

Książka, która przypomina czasy nie tak odległej jak się wydaję wojny w Iraku

Osobiście polecam, książka całkowicie mnie wciągnęła. Autor rewelacyjnie opisuje przebieg akcji jak również to z jakimi emocjami był zmuszony sobie poradzić podczas wojny.
Rewelacyjna

Osobiście polecam, książka całkowicie mnie wciągnęła. Autor rewelacyjnie opisuje przebieg akcji jak również to z jakimi emocjami był zmuszony sobie poradzić podczas wojny.
Rewelacyjna

Kolejna książka amerykańskiego żołnierza elitarnych jednostek, bardzo w Polsce propagowana tak naprawdę tylko z tego powodu, że jest w niej przez chwilę mowa o współczesnych polskich formacjach elitarnych. Jednak jej poziom jest niski, książka nie zaskakuje jakąś wyjątkową wiedzą, oceną sytuacji z punktu widzenia autora, ciekawym opisem walk, krajów w których autor był. Tak na prawdę nie wnosi nic istotnego w świat literatury faktu. Zdarzenia, techniki i sposoby rozwiązywania codziennych trudności, które opisuje autor dla ludzi zainteresowanych tematem nie są niczym nowym. Ogólnie książka nieciekawa, dodatkowo jeżeli przeanalizować światopogląd autora nie stawia go w najlepszym świetle, jako człowieka dość hermetycznego i mało refleksyjnego.

Kolejna książka amerykańskiego żołnierza elitarnych jednostek, bardzo w Polsce propagowana tak naprawdę tylko z tego powodu, że jest w niej przez chwilę mowa o współczesnych polskich formacjach elitarnych. Jednak jej poziom jest niski, książka nie zaskakuje jakąś wyjątkową wiedzą, oceną sytuacji z punktu widzenia autora, ciekawym opisem walk, krajów w których autor był. Tak...

Po książkę sięgnąłem zaraz po lekturze "Cel snajpera". Kyle w swojej książce używał pseudonimów więc nie do końca czasami wiadomo o kim mowa. Lacz natomiast mówi otwarcie. Tu głównym miejscem fabuły są bojowe działania w Ramadi w 2006 roku przeplatane wspomnieniami autora z młodości i kursu wojskowego. Od razu widać, że autor darzył ogromnym szacunkiem swoich towarzyszy boju, a Chrisa Kyle'a w szczególności. Można odnieść wrażenie że tak książka jest swojego rodzaju hołdem dla poległych towarzyszy broni. Część wydarzeń powiela się z "Celem snajpera" i ta książka pozwala spojrzeć na nie z innej perspektywy. Smaku dodaje fakt, że autor z pochodzenia ma polskie korzenie. Książka warta uwagi. Polecam.

Po książkę sięgnąłem zaraz po lekturze "Cel snajpera". Kyle w swojej książce używał pseudonimów więc nie do końca czasami wiadomo o kim mowa. Lacz natomiast mówi otwarcie. Tu głównym miejscem fabuły są bojowe działania w Ramadi w 2006 roku przeplatane wspomnieniami autora z młodości i kursu wojskowego. Od razu widać, że autor darzył ogromnym szacunkiem swoich towarzyszy...