Przeczytanie książki „Święte gry” autorstwa indyjskiego pisarza Vikrama Chandry stanowi nie lada wyzwanie. Liczy ona sobie niemal tysiąc stron, a sama opowieść jest wielowątkowa i egzotyczna, naszpikowana wyrazami i wyrażeniami w językach indyjskich (hindi, pendżabskim, a także w innych). Wyzwanie to powinien jednak podjąć każdy miłośnik powieści kryminalnych czy gangsterskich.

Głównym bohaterem jest hinduski policjant śledczy – Sartadź Singh. To mężczyzna po czterdziestce, który w życiu wiele przeszedł i nieraz już poznał gorzki smak porażki. Zarówno służba, jak i życie osobiste przyniosły mu szereg rozczarowań. Dawno przestał marzyć o spektakularnym sukcesie, ale pewnego dnia nieoczekiwanie nadarza się niezwykła okazja: bezwzględny szef mafii, którego przez lata nikomu nie udało się schwytać – Ganeś Gaitonde – zostaje namierzony przez policję. Wydaje się, że do Sartadźa uśmiechnął się wreszcie los: aresztowanie nieuchwytnego dotąd mafioza niewątpliwie byłoby wielkim wyczynem. Jednak osaczony przez policję Gaitonde, po długiej rozmowie z Sartadźem, popełnia samobójstwo. Dla policji sprawa jest zamknięta, ale nasz bohater nie przestaje nad nią pracować.

Z kolejnych stron powieści dowiadujemy się wielu szczegółów z niechlubnego życiorysu Ganeśa, poznajemy też metody śledcze indyjskiej policji oraz zagłębiamy się w świat gangsterów, morderców i prostytutek, pełen okrucieństwa i korupcji. W książce nie brakuje scen wulgarnych i brutalnych, czasem wręcz odrażających. Policja nie jest bynajmniej uprzejma, a mafiozi nie znają przebaczenia. Zdrada karana jest w tym środowisku wyjątkowo niehumanitarnie. Bardzo drastyczne opisy, jakie pojawiają się w „Świętych grach”, sprawiają, że z pewnością nie zaliczę tej książki do swoich ulubionych.

Jednak losy mafioza i śledztwo detektywa nie są jedynie opowieścią o policjantach i przestępcach. Vikram Chandra znakomicie odmalowuje nam blaski i cienie współczesnych Indii, koncentrując się przede wszystkim na Mumbaju. Drobiazgowo rejestruje wszelkie oznaki panującej tam dychotomii: widzimy ogromną przepaść między ludźmi pławiącymi się w luksusach a skrajnie biednymi. Pisarz świetnie zaznacza różnice kulturowe i światopoglądowe pomiędzy bohaterami wyznającymi różne religie. Porusza też uniwersalną problematykę miłości, przyjaźni i lojalności.

Książka napisana jest bardzo sprawnie, do czego bez wątpienia przyczyniło się solidne wykształcenie autora, a rozwiązania wątków są dość zaskakujące. Tempo akcji jest nierówne. Ponieważ na każdej stronie znajdują się wyrazy i wyrażenia obcojęzyczne, podczas lektury trzeba co chwilę zaglądać na koniec książki, gdzie litościwie zamieszczono słowniczek.

Podsumowując, polecam tę powieść wszystkim miłośnikom Indii (pamiętajcie jednak, że ten tort będzie bez lukru), fanom literatury kryminalnej i gangsterskiej oraz tym, którzy po prostu chcą przeczytać coś innego, naprawdę oryginalnego, wciągającego i z niepowtarzalnym klimatem.

Aleksandra Dolęga