"Pułapkę życia" nazwałabym takim kryminałem obyczajowym. Wątek kryminalny o uprowadzonym dziecku wydawał się być czasem bardziej w tle, przytłoczony przez problemy głównych bohaterek. Detektyw Nikki zmaga się ze sobą, nie mogąc poradzić sobie ze stratą męża, choć minął już rok od jego śmierci. Natomiast Jennifer, jej nowa partnerka, która dopiero przeniosła się do wydziału porwań, boi się przyznać do swojej orientacji, przedstawić żonę, przez co czuje się źle w nowym otoczeniu. Ciężko jest się dogadać obu paniom detektyw i właściwie wciągnęłam się w tę ich przepychanki.
Czasem trochę przeszkadzał mi sposób narracji, który jak określiła we wstępie sama autorka, specjalnie był taki chaotyczny, bez opisów przyrody czy miejsc akcji. Raczej z przyzwyczajenia brakowało mi większego wglądu w te sprawy i może bardziej głębokiego spojrzenia na uczucia bohaterów. Ale, gdy już przyzwyczaiłam się to tego sposobu przedstawiania akcji, czytało mi się miło. A samo zakończenie... Wow! Rozstrzygnięcie, o co chodziło w porwaniu Jake'a, dalsze policyjne akcje, strzelaniny, krew... mocno mnie to poruszyło!
Nie żałuję, że sięgnęłam po tę pozycję, choć rzadko czytam kryminały. Książka dała mi wiele emocji i myślę, że warto poznać tę historię.

"Pułapkę życia" nazwałabym takim kryminałem obyczajowym. Wątek kryminalny o uprowadzonym dziecku wydawał się być czasem bardziej w tle, przytłoczony przez problemy głównych bohaterek. Detektyw Nikki zmaga się ze sobą, nie mogąc poradzić sobie ze stratą męża, choć minął już rok od jego śmierci. Natomiast Jennifer, jej nowa partnerka, która dopiero przeniosła się do wydziału...