Eddy de Wind

ABSOLUTNIE NIE POLECAM! To kolejny GNIOT, zaraz obok "Tatuażysty...", w którym historia obozu śmierci i męki tysięcy więźniów stała się zabawką w rękach "Ałtora" tylko po to, by zdobyć jakąś popularność... Powieść ta stylizowana jest na wspomnienia byłego więźnia obozu. Ale czy tak jest naprawdę? Wątpię w to! O zmyśleniu faktów mówi już sam kształt narracji - wszechwiedzący narrator zna szczegóły sytuacji, przy których nie był oraz przytacza detale losów innych ludzi (więźniów),których wcale nie widział lub został z nimi rozłączony. Dodatkowo narracja wygląda niby składanka obrazów z innych książek lub filmów (wizualny plagiat?),zaś opis jest toporny, suchy, tępy, odtwórczy i pełen dystansu. Pamiętnik lub wspomnienia powinny wrzeć od przeżyć, emocji, wspomnień i tęsknoty za bliskimi i, to chyba najważniejsze - powinny utrzymywać wiarę i nadzieję w przeżycie każdego kolejnego dnia. W powieści Eddy de Winda tego nie ma - są suche fakty ułożone obok siebie jak klocki porąbanego drewna na opał (może dla porównania warto zajrzeć np. do wspomnień z obozu pani Janiny Komendy, ks. Adama Ziemby, Wandy Półtawskiej, Haliny Birenbaum lub do książki Shlomo Venezia, w której autor wspomina pracę w Sonderkommando). Książkę porzuciłem po ok 45 stronach, po opisie oczekiwania więźniów na badania obozowe. Obrazek jak z sanatorium lub ośrodka wypoczynkowego, szkoda tylko że siedzącym na ławeczkach i wesoło gaworzącym więźniom esesmani kawy i ciasteczek nie przynieśli... Szkoda... Wiecie co, takie książki powinno się czytać ze strachem, gęsią skórką na ramionach i łzami w oczach, a nie ze wzrastającym rozbawieniem na twarzy. Zaczynam się bać na poważnie tej współczesnej mody na literaturę obozową pokroju piekarzy, kucharzy, kolejarzy, fryzjerów i pielęgniarek z obozów śmierci... Jak to zatrzymać?