"I was afraid of being annihilated on account of saying no: those who refuse to fulfil their duties lose their right to exist."

Trzeba trochę o tej książce powiedzieć, ponieważ można się zgubić czytają ją z biegu bez wcześniejszego rekonesansu.

Jest to opowieść w trzech częściach i każda ma swojego narratora - trzy pokolenia niedźwiedzi polarnych:
1) Bezimienną niedźwiedzicę babcię - postać całkowicie wymyśloną i najbardziej przypominającą człowieka. Jest to część najbardziej odrealniona, gdzie normalnym zdaje się to że zwierzęta mówią, a nawet piszą autobiografie.
2) Toscę, niedźwiedzicę matkę - zainspirowaną w jakimś stopniu prawdziwym misiem. W tej części choć zdajemy się wracać powoli do świata realnego (gdzie przeszłość babci zdaje się być tylko gorączkowym snem),to nadal występuje tu na poły magiczna więź między misiem a jej cyrkową trenerką, przez którą się komunikują. Mieszają się perspektywy i zastanawiamy się kto tu opowiada czyją historię. Co ciekawe, przedstawienie cyrkowe o którym mowa faktycznie było wystawiane.
3) i w końcu niedźwiadka, Knuta z berlińskiego zoo, który był inspiracją do napisania tej książki i koło 2006 roku natchnął społeczeństwo do wielu międzynarodowych dyskusji, zarówno o globalnym ociepleniu jak i odnośnie praw zwierząt.

Mimo że nie wydaje mi się bym ją całkowicie zrozumiała, to podobała mi się ta książka. Chyba głównie ze względu na odczucia jakie we mnie wyzwoliła niż faktyczne przemyślenia, ponieważ trudno mi je nawet po lekturze ubrać w konkretne słowa.
Ale taka już często charakterystyka magicznego realizmu. Nie ma jednoznaczności ani nawet konkretnej narracji o czym miałaby mówić. Jeśli miałabym do czegoś porównać doświadczenie czytania jej, powiedziałabym że to jest jak z oglądaniem filmów Hayao Miyazakiego (wymieszanych trochę z osobliwością i absurdem z Mistrza i Małgorzaty): śledzi się każdy szczegół w skupieniu zastanawiając czy nadać mu szczególne znaczenie, czy to jest właśnie to, czym autorka chce nam coś powiedzieć.

Pani Tawada mimo, że pochodzi z Japonii i tam też była wychowana, to tę książkę napisała po niemiecku będąc w Niemczech. I mocno wpływa to na jej twórczość, bo, o dziwo, w tej książce chyba więcej jest poruszany temat poczucia wyobcowania, emigracji i bariery językowej oraz kulturowego nie zrozumienia niż praw zwierząt, czy globalnego ocieplenia. Choć i o nich też mowa, ale jakby bardziej przy okazji (to może być moje odczucie). Fascynująca byłą dla mnie ta perspektywa nie tylko, bohatera nowego w danej kulturze, ale też z zupełnie innego gatunku. Jestem fanką defamiliaryzacji prostych rzeczy i patrzenia na nie świeżym spojrzeniem.

Jesteśmy tu przybliżeni do zwierząt i można się zastanawiać jak bardzo różni czy też podobni do nich jesteśmy. Ale gdzie ma nas to prowadzić nie jestem pewna. Czy to my sami siebie potrzebujemy oswoić, raczej niż zwierzęta? Czy może chodzi o nasze nie zrozumienie dla ich potrzeb i perspektywy? Jest tam kawałek, gdzie bohater mówi o innym tekście:
"In fact, the main character is never an animal. During the process by which an animal is transformed into a non-animal or a human into a non-human, memory gets lost, and it's this loss that is the main character."

I zastanawia mnie czy to miała być wskazówka dla czytelnika, ale szczerze mówiąc nie pasuje mi tutaj do końca ta narracja.

Powiedziawszy to wszystko muszę dodać, że ta książka nie jest dla wszystkich i trzeba mieć do niej cierpliwość i zaufanie, że gdzieś dążymy. Części też nie są na równym poziomie. O tyle o ile pierwsza wydała mi się fascynująca i dawała do myślenia, to druga już się dłużyła i była raczej dezorientująca, trzecia znów przykuwa uwagę, ale zakończenie zdaje się być bez konkluzji.

"I was afraid of being annihilated on account of saying no: those who refuse to fulfil their duties lose their right to exist."

Trzeba trochę o tej książce powiedzieć, ponieważ można się zgubić czytają ją z biegu bez wcześniejszego rekonesansu.

Jest to opowieść w trzech częściach i każda ma swojego narratora - trzy pokolenia niedźwiedzi polarnych:
1) Bezimienną...