„Anhelli” to poetycka przypowieść o tym, że wszyscy: mądrzy i głupi, bogaci i biedni, starzy i młodzi, z misją i ci bez misji, wszyscy, po prostu wszyscy umrzemy. Mniej lub bardziej dramatycznie, z patosem lub cichutko, dla wielkiej sprawy lub z czystej głupoty, upodleni lub wznoszący się ku wyżynom bohaterstwa – pomrzemy. A świat będzie dalej trwał. I wielkie rzeczy będą się w nim działy – bez nas.

„Anhelli” to przygnębiająca opowieść o syberyjskich zesłańcach, którzy doświadczeni ciężkim losem nie są w stanie się zjednoczyć dla najświętszej sprawy, tylko eksponują swoją głupotę i zamiast walczyć z wrogiem, niszczą się nawzajem.

„Anhelli” to wędrówka tytułowego bohatera u boku Szamana, tyle że w odróżnieniu od „Boskiej komedii” Dantego jedynie kręgi piekielne wyznaczają jej szlak. A sam Anhelli, czysty, nieskażony grzechem, a jednak przykuty do ziemi miłością do kobiety – jego ofiara, poświecenie, samotność pozostają jakby bez echa. Bo czy „ofiara serca”, jednostka, jest w stanie zbawić cały naród? Czy może jest jak nasiono, które by dało owoc musi znaleźć się w ziemi?

Ze wszystkich mesjanistycznych utworów romantyzmu, ten podoba mi się najbardziej.

„Anhelli” to poetycka przypowieść o tym, że wszyscy: mądrzy i głupi, bogaci i biedni, starzy i młodzi, z misją i ci bez misji, wszyscy, po prostu wszyscy umrzemy. Mniej lub bardziej dramatycznie, z patosem lub cichutko, dla wielkiej sprawy lub z czystej głupoty, upodleni lub wznoszący się ku wyżynom bohaterstwa – pomrzemy. A świat będzie dalej trwał. I wielkie rzeczy będą...