Ja tam personalnie do robali nic nie mam – szczęśliwie po polskiej ziemi żadne jadowite bydlaki czy inne skorpiony nie kicają, ani jednemu znajomemu terraryście pająk pożerający ludzi jednym kłapnięciem nie uciekł, nikt mi w podstawówce za kołnierz rodziny skolopendr olbrzymich nie wrzucił, tak więc tego, z owadami jestem git. Bez obrzydzenia, za to z wielkim zainteresowaniem przeczytałam książkę o tych małych alienach.

A trzeba przyznać, że pani Stewart nawet się nie stara oszczędzić czytelnikowi nerwów, bo „Zbrodnie robali” roją się od rzeczowych opisów chorób, niszczycielskich działalności insektów czy obrazków plag żywcem wydartych z apokalipsy. Autorka pod hasłem „robal” uwzględniła owady, robaki, a także pająki i skorpiony, choć te cuda natury są z kompletnie innej bajki. W książce dominują opisy konkretnych gatunków – malutka tabelka z danymi, łacińska nazwa, opis dziwnego wypadku z robalem w roli głównej, jego cechy charakterystyczne, ciekawostki… Jest o owocance południkowej, bohaterce nagłówków „New York Times”. O pchle piaskowej urządzającej sobie gniazdko pod paznokciami u nóg. O czarnej wdowie i jej niezasłużenie czarnym PR. O szerszeniu azjatyckim zwanym „wróblowatą osą”. O chrząszczu kanonierze, co to wystrzelił parą w usta głupiutkiego Darwina: w sumie, mamy okazję zapoznać się z 35 profilami niezwykłych robali. Dodatkowo biografie te przeplatane są rozdziałami dotyczących ogólnych zagadnień: agresywne zabawy łóżkowe niektórych gatunków, o wykorzystywaniu tych małych wojowników podczas wojen, przepisy na zatrute strzały (i tak nie macie zgniłego, krowiego żołądka pokłutego przez osy, więc co), skala bólu wywołanego przez ugryzienia mrówek (podpowiedź: nazwa „bullet ant” nie wzięła się znikąd), owady współpracujące z policją na miejscach zbrodni… Nawet nie wiedzieliście!

Autorka ostrzega, żeby nikomu nie przyszło do głowy na podstawie jej książki rozpoznawać owady czy objawy przez nie wywołane – to nie podręcznik do biologii, a zbiór ciekawostek. Ciekawi, intryguje, każe Boga pytać „dlaczego?”, ale nie jest to praca naukowa. Głodni wiedzy mogą skorzystać z bogatej bibliografii i adresów internetowych zamieszczonych na końcu dzieła.

Język jest konkretny, nieraz ironiczny, ale przede wszystkim pozwalający mówić faktom za siebie. Całość zdobiona jest szczegółowymi szkicami wszelkiego rodzaju insektów, gdyby was odrzucała wizja przeglądania zdjęć zrobionych tym ślicznym żuwaczkom z bliska. Ciekawi, dlaczego nie wolno stresować konika polnego, w jakim czasie kanadyjskie komary mogą pozbawić człowieka krwi, jak fachowo nazywa się lęk przed motylami, jak Amerykanie pozbawili nas najlepszego, francuskiego wina (typowe), dlaczego pchła szczurza jest kolejną ofiarą dżumy? Przeczytajcie, zanim rybiki cukrowe wam pozżerają egzemplarz.

Ja tam personalnie do robali nic nie mam – szczęśliwie po polskiej ziemi żadne jadowite bydlaki czy inne skorpiony nie kicają, ani jednemu znajomemu terraryście pająk pożerający ludzi jednym kłapnięciem nie uciekł, nikt mi w podstawówce za kołnierz rodziny skolopendr olbrzymich nie wrzucił, tak więc tego, z owadami jestem git. Bez obrzydzenia, za to z wielkim...