Paryskie tajemnice

Harlana Cobena żadnemu, szanującemu się czytelnikowi, przedstawiać nie trzeba. Autor wielu powieści, w których lekki styl, zawiłe intrygi, dynamiczne tempo akcji oraz czarny humor zaskarbiły rzesze czytelników. Coben nie tworzy wysublimowanych thrillerów, gdzie intryga osiąga górne poziomy zawiłości, czy też każdy szczegół jest istotny, nie tworzy też psychologicznie zawiłych powieści, gdzie czynnik ludzki odgrywa kluczową rolę, również poziom bestialstwa, czy też okropieństwa nie jest wyznacznikiem jego stylu. Można zadać sobie pytanie, co właściwie wyróżnia powieści Cobena wśród innych, jeśli nie wyżej wymienione czynniki? Oczywistą odpowiedzią wydaje się lekki styl, lecz chyba nie do końca byłaby to prawda. Chyba kwestia tkwi w tym, że autor po trochu korzysta z wyżej wymienionych czynników, łagodząc je na swój sposób przez co dociera do szerszego grona czytelników.

Powieści Cobena spełniają fundamentalną rolę, otóż dostarczają rozrywki. Owszem być może nie pozostają długo w naszej pamięci, lecz na daną chwilę świetnie umilają nasz wolny czas. W pewnym sensie Harlana Cobena można nazwać pionierem w podejściu do thrillera, a raczej jego odbioru. Sam thriller w swej naturze powinien być ciężki, mroczny oraz enigmatyczny. Ale czy musi być poważny? Powieści Cobena pokazują, że nie. Duża dawka humoru, czasami czarnego, zwłaszcza w cyklu z Myronem Bolitarem uświadamia nas, że thriller w gruncie rzeczy może być również zabawny. Rozrywkowość powieści Cobena sprawia, że pokochały go rzesze czytelników i mimo czasami słabych pozycji, większość i tak czeka na kolejne książki z pod jego pióra. Po prostu mają w sobie coś magnetycznego.

Ciężko jest oprzeć się dawnej kochance. Wie o tym Myron Bolitar, kiedy nad ranem odbiera telefon i słyszy słowa: „Przyjedź do Paryża”. Czy obietnica namiętnego weekendu jest całkiem bezinteresowna? Terese skrywa sekret, którego ujawnienie zmieni nie tylko ich dwoje, ale także losy całego świata.

Przywiązanie czytelnika do danego autora tudzież stworzonego przez niego bohatera odgrywa kluczową rolę w procesie czytania kolejnych powieści autora. Były sportowiec, agent śledczy, a obecnie agent sportowy i detektyw-amator, czyli Myron Bolitar, główna postać cyklu z jego udziałem. Cięte dialogi, świetne riposty, a do tego ostry umysł oraz charyzma przykuły uwagę czytelników do tej postaci. Owszem książka książce nie równa i również w tym cyklu zdarzały się pozycje bardzo słabe. Cóż, z Cobenem jest tak że na część słabych, czasami dobrych powieści przypada ta jedna bardzo dobra. Sam proces zastanawiania się oraz oczekiwania czy kolejna powieść autora dołączy do grona tych nielicznych bardzo dobrych, ma w sobie coś pociągającego. Śmiało można powiedzieć, że „Zaginiona” jak najbardziej powinna znaleźć się w tym zacnym gronie.

W przypadku „Zaginionej” mamy do czynienia z pełnoprawną sensacją niż thrillerem. Zaskakujące wątki, nieoczekiwane zwroty akcji, do tego nuta tajemniczości oraz niesamowici bohaterowie sprawilają, że powieść jest wciągająca i intrygująca. W utworach tego autora często spotykamy się z nierozwiązanymi sprawami z przeszłości, tak było i w tym wypadku. Jednym słowem klucz do rozwiązania zagadki, znajduje się w przeszłości, a bohaterowie muszę zewrzeć szyki by móc go odnaleźć. Owszem wszystkie te elementy można było znaleźć w poprzednich powieściach autora. Jednak Harlan Coben wprowadza kilka nowych rzeczy, które wyłapią stali czytelnicy. Fabuła nie orientuje się wokół danej dziedziny sportu, jak to miało miejsce w początkowych pozycjach. Akcja ściśle związana jest z życiem osobistym bohaterów, a nie dotyczy obcych osób. Większa orientacja na rozwikłanie przeszłych wydarzeń niż znalezieniu sprawcy. Trzymając się nomenklatury kolejowej dynamizm wydarzeń w „Zaginionej” w porównaniu do poprzednich powieści autora można porównać do japońskich szybkich kolei. Akcja nie pędzi, nie gna lecz leci z prędkością światła, dzięki czemu książki się nie czyta, lecz pochłania.

Nie da się nie wspomnieć o komicznych dialogach. Sarkastyczne zwroty w połączeniu z błyskotliwością i mądrością bohaterów to element, którego nie mogłoby zabraknąć. Żarty i ironiczne powiedzonka, czasami w nieadekwatnych sytuacjach, nie raz wywołają uśmiech na twarzy czytelnika.

W miarę zbliżania się do końca powieści zauważymy, że zaczyna przybierać ona formę bardziej globalną. Coben tak jak każdy z nas jest obserwatorem otaczającego świata, więc nie powinno nas dziwić, że inspiracje oraz własne przemyślenia pochodzące z tych obserwacji przemyca do swych powieści. „Zaginiona” porusza temat terroryzmu. Żyjemy w smutnych czasach, gdzie mało jest miejsc uznawanych za w pełni bezpieczne. Przeraża fakt, że ludzie potrafią tak pogrążyć się w jakiejś ideologii, często prowadząc do fanatyzmu. Wynika to z prostego faktu, że każdy chce mieć monopol na prawdę, a wystarczy sobie uświadomić, że prawda jest pojęciem względnym. Żeby każdy żył według zasady – żyj tak jak chcesz i pozwól żyć innym – świat może byłby lepszy.

Podsumowując, spójna, zrozumiała, dynamiczna i sensacyjna fabuła. Nieoczekiwany kierunek zakończenia, w pełni zrealizowany rozrywkowy charakter książki. Lekki, humorystyczny styl, bardzo szybka możliwość przeczytania to tylko niektóre elementy doborowej powieści w dorobku autora.

Paryskie tajemnice

Harlana Cobena żadnemu, szanującemu się czytelnikowi, przedstawiać nie trzeba. Autor wielu powieści, w których lekki styl, zawiłe intrygi, dynamiczne tempo akcji oraz czarny humor zaskarbiły rzesze czytelników. Coben nie tworzy wysublimowanych thrillerów, gdzie intryga osiąga górne poziomy zawiłości, czy też każdy szczegół jest istotny, nie tworzy...