Trzysta tysięcy dolarów za trzy miesiące z gwiazdą rocka.

Brzmi jak wymarzona oferta pracy. No kto by się nie skusił? Góra kasy, a do tego takie towarzystwo! Jednak gdyby tak właśnie brzmiało to ogłoszenie, Indygo Bellamy pewnie nigdy nie wzięłaby pod uwagę tej posady…

Jednak nasza bohaterka jest zdesperowana. I naprawdę potrzebuje pieniędzy. Na odwyk dla brata, operację dla bratanka i wszystkie te zaległe rachunki, które piętrzą się na kuchennym stole. Więc mimo że ten pomysł jest jak przeszczep organu, który na dziewięćdziesiąt dziewięć procent spotka się z odrzuceniem i będzie totalną porażką, decyduje się podjąć to wyzwanie.

W ten oto sposób młodziutka, dwudziestojednoletnia dziewczyna – która straciła rodziców zdecydowanie zbyt wcześnie, ma problemy z nawiązywaniem relacji i sama nie wie, jak trudnego zadania się podejmuje – trafia do świata muzyki, pieniędzy, seksu i narkotyków. I ma upilnować pewnego niesfornego gwiazdora przed powrotem do nałogu, a przy okazji nie zwariować.

Problematyczną gwiazdą jest Alex Winslow – dwudziestosiedmioletni, zadufany w sobie rockman, który właśnie wrócił z odwyku. Planowana trzymiesięczna trasa ma ratować jego karierę. Jednak koncerty po całym świecie to jedna wielka pokusa… I tu właśnie wkracza niania nr 11. Alex nie widzi w jej zatrudnianiu najmniejszego sensu i już od pierwszego spotkania daje to odczuć głównej bohaterce. W tym momencie gardzi wszystkim i wszystkimi, bo wciąż cierpi po trudnym rozstaniu.

Na pierwszy rzut oka Alex to okropna primadonna, z czasem jednak jego wizerunek łagodnieje. Autorka rzuca nas od razu na głęboką wodę – poznajemy trudne charaktery bohaterów, długo nie wiedząc, co je ukształtowało. A było to mnóstwo mrocznych momentów… Alex jest jak stłuczona waza. Prędzej się skaleczysz, niż ją naprawisz. Sława i pieniądze przyniosły mu więcej szkody niż pożytku. Im więcej miał pieniędzy, tym mniej miał wolności i szczęścia. Stopniowo przestawał być sobą i z czasem zupełnie się zatracił. Ten zagubiony artysta – piękny i okrutny, na pewno nie jest typem rycerza w lśniącej zbroi. To „mały książę”, który nie chciał dać się oswoić. Zrezygnowany, uzależniony człowiek, tkwiący w swoim własnym piekle i ściągający do niego również innych.

Witaj w moim piekle, Nowa. Od tej chwili twoja droga będzie wyboista.

Dręczenie i jednoczesne podrywanie Indie staje się dla naszej gwiazdy nową rozrywką i uzależnieniem. Jedyną w tym momencie osiągalną formą wytchnienia, ponieważ współpracownicy ograniczyli mu nawet internet. Niewinna dziewczyna robi, co może, by nie ulec zakusom Alexa. Doskonale zdaje sobie sprawę, że skutki tej chwili zapomnienia będą dla niej druzgocące i nieodwracalne, dlatego za wszelką cenę chroni przed nim swoje serce. On sam zdaje się zaś cieszyć z wyzwania, a to, że może ją skrzywdzić, jeszcze bardziej go kręci.

Alex Winslow był równie piękny jak sztormy – czyli z daleka. I tak jak one miał moc, by zmyć mnie z powierzchni i zniszczyć, a ja byłabym zbyt zajęta walką o przetrwanie, by cieszyć się tym huraganem.

Patowa sytuacja między bohaterami długo się przeciąga, napięcie rośnie, karty są powoli odkrywane, a czytelnicy mogą tylko niecierpliwie czekać na rozwój wydarzeń. Ale cóż to za oczekiwanie! Między słownymi przepychankami pojawiają się niezwykle gorące sugestie. Alex składa swoje niemoralne propozycje w iście poetycki sposób – mówi do Indie niemalże wierszem, a potem wplata w to mocno obrazowe i wulgarne zwroty. Takie połączenie sprawia, że ich rzadkie chwile na korytarzu o północy, gdy wspólnie tworzą muzykę, są inspirujące i przytłaczające zarazem.

Ta książka może i nie powali cię na łopatki, ale z pewnością sprawi, że poczujesz wszystko to, co bohaterowie. I będą to głównie negatywne uczucia. Jeśli jesteś fanką lekkich romansów, to ta pozycja zdecydowanie nie jest dla ciebie. Szukając pozytywnej lektury z gwiazdą rocka w roli głównej, lepiej sięgnij po książki Kylie Scott. „Odcień północy” nie jest cukierkowym romansem, a studium poważnego uzależnienia. Znajdziesz w niej tylko mrok nałogu i gnijącą duszę próżnego artysty, od którego życie wymaga zbyt wiele.

Tę książkę czyta się naprawdę powoli, to mozolna lektura, która niesie ze sobą całe spektrum trudnych emocji. Z pewnością jednak pomoże ci zrozumieć uczucia targające uzależnioną osobą. Podczas czytania człowieka nieustannie ogarnia uczucie beznadziei, a głównej parze nawet nie chce się kibicować, bo już na starcie wiadomo, że jeśli się zejdą, to coś z pewnością nie wyjdzie. Mimo to miło jest dotrwać do zakończenia i samemu przekonać się, jaki los spotkał bohaterów. Bądź co bądź życie nie obeszło się z nimi łaskawie. Jednak lekcje, jakie wynieśli, powinny być przestrogą dla wszystkich, i choćby z tego powodu warto sięgnąć po tę pozycję.

Katarzyna Kłosowska