Semantyczne wygibasy w oceanie neologizmów + bezpruderyjne opisy rzeczywistości + dość płytka fabuła. Mam bardzo mieszane uczucia co do tej powieści mojego lokalnego krajana. Po rewelacyjnym "Zwale", o którym mówi się jako o najlepszym manifeście pokoleniowym dźgającym w konsumpcjonizm na potęgę, nadeszły ruchy. Nadeszły, przybiegły, poruszyły się na pewno. Czym one są? Ugryźmy fabułę - ruchy to sprytny jednoczłonowy eufemizm hiphopowego (o zgrozo, Pani Bieńczycka) ruchania. W książce aż roi się od opisów stosunków gamoniowo-plaskaczowych. Seks stracił swój magiczny pierwiastek, a ludzie zachowują się jak roboty zaprogramowane na funkcje - żryj, sraj, ale głównie pieprz się (byle jak, byle gdzie). W prowincjonalnym miasteczku, w cudnie nieschludnej klubokawiarni ludzie żonglują instynktami. O uczuciach wzniosłych postaci potrafią tylko pisać (w listach, które są prześmieszne). Ruchy to działanie impulsywne, często pozbawione sensu. Jedna przyczyna ma wiele skutków, jeden skutek ma wiele przyczyn. Ruchy występują także w sposobie narracji, która bywa często śmieszna, niepoprawna czy aż zgryźliwie prosta. Oczywiście WSZYSTKO pogrążone jest w ruchu, więc mamy też do czynienia z rewelacyjnymi metaforami, porównaniami, co u Shutego już nie trzeba nazywać kunsztem, a normalką. Powieść jest także bardzo dynamiczna, a obrazy skaczą nam przed oczami. Skoro ruch to zdrowie, polecam gorąco tym gotowym na umysłową gimnastykę.

Semantyczne wygibasy w oceanie neologizmów + bezpruderyjne opisy rzeczywistości + dość płytka fabuła. Mam bardzo mieszane uczucia co do tej powieści mojego lokalnego krajana. Po rewelacyjnym "Zwale", o którym mówi się jako o najlepszym manifeście pokoleniowym dźgającym w konsumpcjonizm na potęgę, nadeszły ruchy. Nadeszły, przybiegły, poruszyły się na pewno. Czym one są?...