Ostatnia w tym roku pozycja dla młodzieży. Myślałem, że recenzja „Tajemniczej wyspy” pójdzie gładko jak mało która, że wpadnę wyłącznie we w pełni zasłużone ochy i achy, a tymczasem… No, mam z tą książką prawdziwy problem.

Z archaicznym stylem się liczyłem, w końcu w odległych czasach nieraz i nie dwa się tę powieść czytało, więc coś się tam pamięta. Spory ładunek naiwności gotów byłem zatem wybaczyć, uznać za smaczek literackiego zabytku. Jednak rzecz okazała się bardziej staroświecka niż sądziłem. Poziom naładowania treści nachalnym dydaktyzmem poraża. Na dodatek ta narracja, to nieustanne zwracanie się wprost do czytelnika, wychodzenie poza akcję, objaśnianie, wskazywanie palcem… Trudno się to czyta, zgrzytliwie.

Jakimś cudem zupełnie nie spodziewałem się natomiast, jak zaboli mnie treść, w szczególności ta z owych dydaktycznych eskapad. Słowo daję, od ekofaszyzmu jestem daleki, nie mam się za osobnika politycznie poprawnego, ale parę razy aż zaskomlałem, czytając co Autor ma do powiedzenia o przyrodzie. Toż z dzisiejszego punktu widzenia bohaterowie „Tajemniczej wyspy” uprawiali gospodarkę w stosunku do środowiska skrajnie rabunkową. A ta łatwość zabijania zwierząt, nieraz tylko po to, żeby zrobić więcej miejsca ludziom albo i dla czystej przyjemności!!! Brrr, naprawdę brrr.

Z drugiej strony motyw przetrwania, walki z przeciwnościami wrogi, otoczeniem, siły człowieczego charakteru i ludzkiego rozumu wykorzystał Verne w sposób popisowy. Na podobnie wysokim poziomie lokuje się sposób rozwijania intrygi i sama tejże konstrukcja. Rzecz jest z gatunku „samotłumaczących się”, więc nie będę rozwijał. Dość, że zgrzytając od czasu do czasu zębami (gdy nasilały się opisane wcześniej słabości powieści) przekładałem stronice z zainteresowaniem i nawet szczególnego rodzaju oczarowaniem.

Koniec końców chyba nadal powinni po tę lekturę sięgnąć zarówno starsi (dla przypomnienia), jak i młodsi. W najgorszym razie po to, by zobaczyć, jak od czasów Autora zmieniło się nasze pojmowanie tego, co słuszne i prawe, a także literacki warsztat. Ten ostatni w niektórych aspektach na lepsze, ale w niektórych niestety na gorsze.

Ostatnia w tym roku pozycja dla młodzieży. Myślałem, że recenzja „Tajemniczej wyspy” pójdzie gładko jak mało która, że wpadnę wyłącznie we w pełni zasłużone ochy i achy, a tymczasem… No, mam z tą książką prawdziwy problem.

Z archaicznym stylem się liczyłem, w końcu w odległych czasach nieraz i nie dwa się tę powieść czytało, więc coś się tam pamięta. Spory ładunek...