Trudna rzecz. Mroczna jak ponura baśń. Dawno, dawno temu byli sobie dwaj przyjaciele-kadeci. Jeden bogaty, wychowany w pałacu, wykarmiony dobrobytem, otwarty i radosny. Drugi ubogi, wyrósł w skromnym domu, gdzie rodzice odejmowali sobie od ust, by zdobył wykształcenie, milkliwy, zakochany w muzyce. I potem, jak w ponurej baśni, jeden z przyjaciół okazuje się zły.

Przez dłuższy czas myślałam, że tytuł opisuje ich uczucia. Te wzajemne i te, które stanęły im w poprzek dalszej wspólnej drogi. Bo mówią "żarliwie kochać", "żar uczuć". A przecież żar to resztka, pozostałość. Po ogniu, który jest prawdziwą siłą i nieokiełznaną namiętnością. Żar pozostaje, gdy wielkość już przeminie, gdy płomień zgaśnie.

Ale nie. Książka opowiada o jednym wieczorze i jednej nocy, w których jednak zawiera się kilkadziesiąt lat życia. A co pozostaje, gdy minie taki szmat czasu? Żar właśnie... W zaszłościach, w zdradzie i kłamstwie sprzed lat, starzec grzebie jak pogrzebaczem w tlących się ostatkach węgielków. I sam kłamie. Bo to nieprawda, że jest już tylko świadomość wszystkiego w życiu, znajomość wszystkiego i nudne zrozumienie. Że wygasło. Przecież stawia gościowi pytania. Nawet jeśli zrodziła je już jedynie chłodna ciekawość, niepodszyta emocjami, jest to przecież coś ponad obojętność i nużącą wszechwiedzę.

Wyrażony mistrzowskim stylem i bezbłędnie rozpięty na ramie upływającego czasu szkic - o namiętnościach i o przemijaniu. O tym, jak blaknie, cichnie i zmierzcha.

Trudna rzecz. Mroczna jak ponura baśń. Dawno, dawno temu byli sobie dwaj przyjaciele-kadeci. Jeden bogaty, wychowany w pałacu, wykarmiony dobrobytem, otwarty i radosny. Drugi ubogi, wyrósł w skromnym domu, gdzie rodzice odejmowali sobie od ust, by zdobył wykształcenie, milkliwy, zakochany w muzyce. I potem, jak w ponurej baśni, jeden z przyjaciół okazuje się zły.

Przez...