Nie mam pojęcia, czy akurat trafiłam na złą książkę, czy całą twórczość Diany Palmer tak wygląda, ale dialogi między bohaterami są strasznie nienaturalne. Wręcz irytujące. Szczerze powiedziawszy ciężko dobrnąć do końca. Historia całkiem fajna, ale dialogi wszystko psują. Brzmią jak z takich podstawowkowych opowiadań. Nie mam pojęcia, jakim cudem książka ma taką wysoka ocenę.

Nie mam pojęcia, czy akurat trafiłam na złą książkę, czy całą twórczość Diany Palmer tak wygląda, ale dialogi między bohaterami są strasznie nienaturalne. Wręcz irytujące. Szczerze powiedziawszy ciężko dobrnąć do końca. Historia całkiem fajna, ale dialogi wszystko psują. Brzmią jak z takich podstawowkowych opowiadań. Nie mam pojęcia, jakim cudem książka ma taką wysoka ocenę.

Historia opisana w książce podobała mi się, jednak mam kilka zastrzeżeń ;) co mnie zirytowało najbardziej to zakończenie. Według mnie, koniec historii został napisany po łebkach, bo musi być. Nie tego oczekuję od książki o miłości, chcę na końcu poczuć to szczęście i radość a tu mi tego brak. Dla mnie to bardziej taki zarys, który należało by rozwinąć.
W wielu opiniach czytałam, że nie podobała się postawa i zachowanie Johna, mi jednak ono nie przeszkadzało, miło było patrzeć na jego przemianę. Podobała mi się też Claire a szczególnie jej zaradność i przedsiębiorczość chociaż mogłaby bardziej walczyć o miłość a nie tylko stać i patrzeć.
Polecam książkę jako miłą lekturę w deszczowe dni.

Historia opisana w książce podobała mi się, jednak mam kilka zastrzeżeń ;) co mnie zirytowało najbardziej to zakończenie. Według mnie, koniec historii został napisany po łebkach, bo musi być. Nie tego oczekuję od książki o miłości, chcę na końcu poczuć to szczęście i radość a tu mi tego brak. Dla mnie to bardziej taki zarys, który należało by rozwinąć.
W wielu opiniach...

Lekko irytujące ale ogólnie rzecz biorąc przyjemne czytadło.
Najbardziej drażni główna bohaterka, która choć chce być wyzwoloną sufrażystką, to na każdym kroku poddaje się woli swojego ukochanego, a on nie dość, że pomiata nią jak chce, to jeszcze w żaden sposób nie stara się ukryć, że kocha inną...
Sama historia jednak ciekawa, pojawia się nawet wątek kryminalny, więc jak na odpoczynek po ciężkiej pracy jest w sam raz.

Lekko irytujące ale ogólnie rzecz biorąc przyjemne czytadło.
Najbardziej drażni główna bohaterka, która choć chce być wyzwoloną sufrażystką, to na każdym kroku poddaje się woli swojego ukochanego, a on nie dość, że pomiata nią jak chce, to jeszcze w żaden sposób nie stara się ukryć, że kocha inną...
Sama historia jednak ciekawa, pojawia się nawet wątek kryminalny, więc jak...

Ksiazki Diany Palmer zazwyczaj wywoluja we mnie miszane uczucia, takze do tej lektury podchodzilam z niepewnoscia, jak potoczy sie ma przygoda z ta historia. Ksiazke przeczytalam bardzo szybko, gdyz wrecz nie moglam sie od niej oderwac. Moze dlatego, ze lubie ksiazki o 'trudnych' malzenstwach. Historia Clair i Johna wywolywala we mnie skrajne uczucia, pojwial sie smutek, radosc, wspolczucie i zlosc, bardzo duzo zlosci wywolanej poczynaniami Johna. Clair imponowala mi pod wieloma wzgledami i jest bohaterka godna podziwu, zwlaszcza jak na kobiete zyjaca ponad wiek temu.
Pomimo wielu dramatow, wszystko konczy sie bardzo przewidywalnie i cukierkowato.

Ksiazki Diany Palmer zazwyczaj wywoluja we mnie miszane uczucia, takze do tej lektury podchodzilam z niepewnoscia, jak potoczy sie ma przygoda z ta historia. Ksiazke przeczytalam bardzo szybko, gdyz wrecz nie moglam sie od niej oderwac. Moze dlatego, ze lubie ksiazki o 'trudnych' malzenstwach. Historia Clair i Johna wywolywala we mnie skrajne uczucia, pojwial sie smutek,...

[Opinia ta, to wyłącznie moje subiektywne odczucia i wnioski w odniesieniu do moich subiektywnych gustów i upodobań ;) Uwaga - spoilery!]

Naczytałam się wielu komentarzy na temat twórczości pani Palmer, więc z obawą zasiadłam do jej książki. Podniósł mnie na duchu fakt, że to historyk.

O dziwo czytało się bardzo fajnie, strony leciały szybko i czytałam z zainteresowaniem co będzie dalej.
Nie lubię wątku "on zakochany w innej", bardzo nie lubię... Tutaj na dodatek John wie o zauroczeniu Claire jego osobą.
Bardzo odpychający dla mnie wątek miłości Johna do Diany nie zniechęcił mnie jednak na tyle, żeby odrzucić książkę. Aż sama się zdziwiłam.

Czasy, kiedy pierwsze automobile zaczęły pojawiać się na drogach to akurat coś, o czym bardzo mało czytałam do tej pory. Nie spotkałam zbyt wielu romansów rozgrywających się w tamtych latach. Ożywczo i ciekawie.

Bardzo mną tąpało kiedy John robił maślane oczy do Diany, oj bardzo tąpało. Prawie płonęłam ze złości. Wzbudziła we mnie emocje ta książka, to trzeba przyznać. ;)
Z każdą przeczytaną stroną książka wzbudzała we mnie coraz silniejsze emocje, napięcie i... ból. Tak ból, ponieważ bardzo bolało, kiedy Claire zastała Johna z Dianą w kuchni złączonych w uścisku... cholera no, strasznie nie lubię takich wątków i dawno nie odczuwałam tak mocno tego, co czytam. Ostatnio w książce "Złoto" pani Osborne.
Tak bardzo łączyłam się w bólu z Claire, że momentami mogłabym zamordować Johna. Dupek no! Owszem, czasem można go usprawiedliwić, ale sam fakt istnienia Diany podnosi ciśnienie i wszystko to jego wina. :-P

Bardzo podobała mi się postawa Diany. Po tych wszystkich upokorzeniach nie zachowała się jak kobieta-bluszcz, miała swoją dumę i cały czas tak postępowała, żeby John mógł sam zdecydować, nie popychała go w ramiona Diany oczywiście, ale też nie robiła nic, co zmusiłoby go do wybrania jej (Claire) wbrew jego odczuciom.
Polubiłam szczególnie ją, bo John to głupiec był. Nie czekała, aż wszystko skapnie jej z nieba, sama starała się rozwiązywać swoje problemy - jak i jego zresztą, wielkoduszna, miała swoją dumę.

Kończy się szczęśliwie, John przejrzał na oczy a miłość Claire zatriumfowała. Jak dla mnie to szanowny małżonek powinien się bardziej pokajać, sypać głowę popiołem i klęczeć na grochu po tych wszystkich cierpieniach, jakich przysporzył żonie.
Ale cóż, nie ja jestem autorką. ;)

Książka była świetna, bardzo mi się podobała.
Chciałam wygłosić długą kwiecistą opinię, przytoczyć wiele fragmentów, przy których zgrzytałam zębami, ale uznałam, że to daremny trud. Po prostu trzeba przeczytać tę książkę i już!

[Opinia ta, to wyłącznie moje subiektywne odczucia i wnioski w odniesieniu do moich subiektywnych gustów i upodobań ;) Uwaga - spoilery!]

Naczytałam się wielu komentarzy na temat twórczości pani Palmer, więc z obawą zasiadłam do jej książki. Podniósł mnie na duchu fakt, że to historyk.

O dziwo czytało się bardzo fajnie, strony leciały szybko i czytałam z zainteresowaniem...

Magnolia. Otóż pewna panna, Claire, jest zauroczona przekleństwem, jak wydawało się w tamtych czasach, a mianowicie: autem. Pomaga przy nim wujkowi i uchodzi za źle noszącą się dziewczynę. W końcu jak kobieta może naprawiać automobile? Tak się przykro składa, że ów wuj umiera, a Claire ma niemały problem. Od jakiegoś czasu podkochuje się co prawda w pewnym mężczyźnie, ale on ma inną. I może Claire byłaby w bardzo złej sytuacji, gdyby nie fakt, że ta "inna" jest mężatką. Tak więc wspomniany mężczyzna, John, żeby nie narobić kłopotów swojej ukochanej, prosi Claire o rękę. To rzekomo ma rozwiązać problemy ich obojga. Do ostatniej chwili nie są przekonani do tej decyzji, jednak jest już za późno, żeby odwołać ślub. I tu przygoda zaczyna się. Jak na romans historyczny przystało, mamy tu wątek kryminalny, który przeplata się przez całą książkę. Widzimy także, jak pomiędzy dwójką małżonków rodzi się słodka love. I nie brakuje kwikogennych scen, przy których liczba facepalmów osiąga zaskakująco wysoki poziom. Tym razem wciągnęłam się na dobre. Zwykle przy czytaniu romansideł robię sobie notatki, żeby zawrzeć potem wszystko w pseudorecenzji. Bardzo mi przykro - tym razem jest ich całkiem niewiele. Ale możecie spojrzeć.

Wiecie, co lubię w romansach historycznych? Głupotę, która niemiłosiernie bawi. Nie przeczytałam nawet całych sześciu stron, a już chichoczę jak debil. Dialogi są bardzo zabawne, ale rozbrajają przede wszystkim swoją naiwnością. Dalej mamy kompletny odlot. Claire jest w katastrofalnej sytuacji, ale do ostatniej chwili unosi się dumą i kiedy już wreszcie zaczyna rozumieć, że skończy na bruku, jeśli nie poślubi mężczyzny, którego kocha, wreszcie zgadza się na ten ślub. Jego przekonywanie jest dość specyficzne, ale zarazem śmieszne i smutne. Dla czytelnika - śmieszne, dla Claire - smutne. Tuż przed ślubem Clair i Johna, była Johna, Diane, rzuca się do biedaczyska i wyznaje mu miłość. Scena tak absurdalnie zabawna (miało być poważnie!),że nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Podobnie było w przypadku śmierci wuja Claire.
Jakieś dwieście stron później (cholera, mówiłam, że się wciągnęłam!):
"- Och, John, tak bardzo cię kocham!
- Ja ciebie też!"
Rzygam tęczą. Ale końcówki, kiedy to Clair przyznaje się do tego, że jest w ciąży, nic nie przebije. Jak nic, nabawiłam się właśnie cukrzycy.
Ostatnie zdanie całkiem ciekawe.
"- Claire - krzyknął - będzie cudownie!
I rzeczywiście było."
Ot, takie pozostawienie nas w słodkiej radości dwojga małżonków, który spodziewają się dziecka. Wiem, to było mocne streszczenie słodkiej love. Przy tym wszystkim zapomniałam opowiedzieć o wątku kryminalnym, który, w odróżnieniu do innych romansów, był nie tylko zaskakujący, ale i bardzo ciekawy. Choć doskonale znam ten schemat i wiedziałam, jak się zakończy, z chęcią zagłębiałam się w tajemnicę prezesa banku, którego John był zastępcą. Oprócz tego Palmer wplotła w całość rodzinę Johna, z którą facet miał nie najlepsze stosunki.
To było moje pierwsze bliższe spotkanie z książkami Palmer i muszę przyznać, że jestem mile zaskoczona. Nie było to spełnienie marzeń - w końcu dalej mówimy o kwikogennym (efekt zamierzony, ale tylko w połowie, niestety) romansie historycznym - ale wypadło całkiem ciekawie.

Magnolia. Otóż pewna panna, Claire, jest zauroczona przekleństwem, jak wydawało się w tamtych czasach, a mianowicie: autem. Pomaga przy nim wujkowi i uchodzi za źle noszącą się dziewczynę. W końcu jak kobieta może naprawiać automobile? Tak się przykro składa, że ów wuj umiera, a Claire ma niemały problem. Od jakiegoś czasu podkochuje się co prawda w pewnym mężczyźnie, ale...