Julie Garwood

(...)jeden szept dodany do tysięcy innych staje się krzykiem(...)

(...)jeden szept dodany do tysięcy innych staje się krzykiem(...)

- Judith, nie wracasz do Anglii - wyrwał się Brodick, powodowany swą niecierpliwą naturą. - Ani teraz, ani nigdy. Iain nie odwiezie cię do domu. Przekazał jej tę wiadomość radosnym tonem. Spojrzała na niego nie rozumiejąc. - Nie? W takim razie kto mnie odwiezie? - Nikt - odparł Brodick. Iain ujął ją za obie ręce i uścisnął lekko chcąc zwrócić na siebie uwagę. Wziął głęboki wdech. Chciał, żeby to, co powie zabrzmiało właściwie, żeby na zawsze pozostało jej w pamięci. Nie była to łatwa rola, odpowiednie słowa nie chciały mu przyjść do głowy; nie miał w tej dziedzinie żadnego doświadczenia, a bardzo mu zależało, by stanąć na wysokości zadania. Ta chwila powinna być dla niej niezapomnianym przeżyciem. - Judith... - zaczął. - Tak, Iainie? - Zatrzymuję cię.

- Judith, nie wracasz do Anglii - wyrwał się Brodick, powodowany swą niecierpliwą naturą. - Ani teraz, ani nigdy. Iain nie odwiezie cię do d...

Roześmiał się. - Co cię znowu tak rozbawiło? To, że nigdy mnie nie pocałował czy że nigdy nie byliśmy sami? - Gdyby był Szkotem, powiem ci, że znalazłby sposób. Miałabyś już jednego albo i dwa berbecie. - Andrew miał dla mnie uważanie. - Miał nie uważanie, jeno pusto w głowie.

Roześmiał się. - Co cię znowu tak rozbawiło? To, że nigdy mnie nie pocałował czy że nigdy nie byliśmy sami? - Gdyby był Szkotem, powiem ...