Do sięgnięcia po literacki pierwowzór skusiła mnie świetna i elektryzująca rola Kamila Nożyńskiego, który swoją kreacją przypominał mi bardzo Ryana Goslinga z Drive. Jego chłodny, zdystansowany i pozbawiony emocji (bo „emocje to słabość, a słabość powoduje dekoncentrację”) diler-detalista, do którego klientów należy cała śmietanka towarzyska stolicy, chwilami budził niepokój a jednak przez cały czas był fascynujący. Po obejrzeniu serialu utknęłam w obłędnym kacu i to właśnie książka okazała się świetnym lekarstwem. Lekarstwem, które miało w sobie wszystko to, czego oczekuję od bardzo dobrej lektury – emocje, bohaterów z krwi i kości oraz intrygę, która, mimo że znałam przecież sekwencję wydarzeń, to i tak sprawiała, że chciałam wiedzieć, co wydarzy się dalej. Bo wszystko się tutaj dopełnia, ma swój początek i koniec, albo raczej koniec i początek. Magnetyzująca była także ta potoczystość stylu autora, kreśląca historię zmęczonego profesją warszawskiego dilera – Żulczyk swoim dynamicznym słowotokiem zachwyca, poraża i wciąga bez opamiętania. Na tych ponad pięciuset stronach udowadnia, że jest świetnym obserwatorem i mistrzem porównań. „Ślepnąc od świateł” ma w sobie jakieś toksyczne piękno. Jest wielowarstwowe, oniryczne, dosadne – i to nie tylko przez wulgarny język, tak świetnie wpasowany w realia. Warszawa Żulczyka to hipnotyzujące miasto zepsucia, ziemia obiecana słoików i jednocześnie ich raj utracony. Jest zarazem zła i smutna. Jest brudną tętniącą materią pochłaniającą ludzi i ich naiwne marzenia. Rzeczywiście fatum czai się tutaj na każdej stronie, a te nawiązania do prawdziwych miejsc i postaci tylko potęgują podskórne wrażenie, że świat tu opisany może istnieć naprawdę. Że gdzieś obok nas płonie to piekło, do którego prowadzą brudne interesy i nałogi, i to nie ważne, czy tymi nałogami są narkotyki, alkohol, czy seks, a może władza, pieniądze. „Ślepnąc od świateł” to mocny i depresyjny pretekst by pokazać prawdziwą naturę człowieka, dostrzec mrok dzisiejszej rzeczywistości. Wyraźna pozycja, zdecydowanie wybija się na tle innych.
„Warszawa wygląda jak otchłań, którą zresztą jest w istocie. Jest bezzębną jamą. Światła to powidoki po tych, których połknęła. Lśnienia.” (s.329)

Do sięgnięcia po literacki pierwowzór skusiła mnie świetna i elektryzująca rola Kamila Nożyńskiego, który swoją kreacją przypominał mi bardzo Ryana Goslinga z Drive. Jego chłodny, zdystansowany i pozbawiony emocji (bo „emocje to słabość, a słabość powoduje dekoncentrację”) diler-detalista, do którego klientów należy cała śmietanka towarzyska stolicy, chwilami budził...