Sięgnąłem po książkę, ponieważ autorowi zrobiono reklamę konserwatywnego i katolickiego pisarza. Autor może i jest katolikiem, natomiast tę książkę odbieram jako wysoce perwersyjną, równie dobrze mógł ją napisać pierwszy lepszy ateista. Może i nie atakuje doktryny katolickiej, ale autor zmysłowo opisuje stosunki między księżmi i kobietami, lepiej, żeby ta książka w ogóle nie powstała.

Sięgnąłem po książkę, ponieważ autorowi zrobiono reklamę konserwatywnego i katolickiego pisarza. Autor może i jest katolikiem, natomiast tę książkę odbieram jako wysoce perwersyjną, równie dobrze mógł ją napisać pierwszy lepszy ateista. Może i nie atakuje doktryny katolickiej, ale autor zmysłowo opisuje stosunki między księżmi i kobietami, lepiej, żeby ta książka w ogóle...

Jak zwykle autor potrafi zbudować jakiś przedziwny, wciągający klimat w swojej książce. Historia niby jakoś tam przewidywalna ale nie do końca a końcówka najbardziej zastanawiająca i frapująca.

Jak zwykle autor potrafi zbudować jakiś przedziwny, wciągający klimat w swojej książce. Historia niby jakoś tam przewidywalna ale nie do końca a końcówka najbardziej zastanawiająca i frapująca.

Arcydzieło! Niesamowita historia, która sprawia, że książkę czyta się naprawdę jednym tchem. Jednak najważniejsze nie jest to co autor piszę wprost, lecz prawda o tytułowym Miłosierdziu, która wyraźnie przebija między wierszami całej powieści. Jeśli dodamy do tego cały kunszt literacki Raspaila to wychodzi nam naprawdę dzieło wybitne. Polecam każedmu!

Arcydzieło! Niesamowita historia, która sprawia, że książkę czyta się naprawdę jednym tchem. Jednak najważniejsze nie jest to co autor piszę wprost, lecz prawda o tytułowym Miłosierdziu, która wyraźnie przebija między wierszami całej powieści. Jeśli dodamy do tego cały kunszt literacki Raspaila to wychodzi nam naprawdę dzieło wybitne. Polecam każedmu!

Trzeba jednak pamiętać, iż pokora i pycha często ze sobą sąsiadują, a i nierzadko jedna zajmuje miejsce drugiej - takie zdanie przyciąga czytelnika. Szum medialno wulgarny dookoła nie zachęca do pobożnych thrillerów. I tutaj się wydawca głęboko pomylił... "mocny metafizyczny thriller.Powieść o potwornej zbrodni..." Nie o tym jest ta książka "proszę Pana", ale nawet nie dziwi mnie to, bo patronem medialnym jest "Do Rzeczy" które już nie raz prezentowało przestrzelone recenzje książek. Albo ktoś nie- do-czytał, co przecież często się zdarza nawet czytającym recenzentom. O, i w tym miejscu przyznam się, że po czterdziestu stronach także chciałem odpuścić ale dodam, proszę te kilka stron wytrzymać. Czekałem cierpliwie ... i się zaczęło. Oczywiście nie będę opowiadał o czym jest dokładnie. Wydarzenie, zaskoczenie i rozmowy, i tak każdy z was to inaczej odbierze. Po prostu radzę. Co kilka lektur, taki mamy teraz czas, warto sięgnąć głębiej. Nawet czytając, pomyśleć... o sobie. Może dać szansę drugiemu. Pokochać ? Tego to już naprawdę nie wiem. Do tego powinieneś dojść sam, czytelniku.
P.S.
Sobą jestem zaskoczony. Dwa przeczytane tytuły tegoż autora w jednym tygodniu. Dawno czegoś takiego nie miałem... tym bardziej z francuskim autorem.

Trzeba jednak pamiętać, iż pokora i pycha często ze sobą sąsiadują, a i nierzadko jedna zajmuje miejsce drugiej - takie zdanie przyciąga czytelnika. Szum medialno wulgarny dookoła nie zachęca do pobożnych thrillerów. I tutaj się wydawca głęboko pomylił... "mocny metafizyczny thriller.Powieść o potwornej zbrodni..." Nie o tym jest ta książka "proszę Pana", ale nawet nie...

Czas Wielkiego Postu zdaje się być najlepszym momentem na lekturę książki o takim tytule. Po takich bestsellerach jak Pierścień Rybaka, Sire czy Obóz Świętych miałem ogromne oczekiwania jeśli chodzi o tę jak się miało okazać z notki końcowej, nigdy nie ukończonej powieści.

Miłosierdzie rozczarowało mnie na kilku płaszczyznach, przede wszystkim jest niestety zbyt klerykalna. Ratunek kapłaństwa głównego bohatera zdaje się być ważniejszy niż ratunek samej osoby człowieka zbrodniaża.
Niemal całkowicie autor milczy o ofiarach zbrodni. O rodzinie ofiary, o zadość uczynieniu, o pokucie.

Miłosierdzie w powieści Raspaila jest łatwe, trochę naiwne. Wizja kondysji człowieka jawi się mało katolicko, grzech nie jest skazą która wnika w naturę, a jedynie jakimś prawniczym terminem, który można równie łatwo zetrzeć co i napisać.

To co podobało mi się w książce to idea nawróconego kapłana, pokazanie, że nawet kiedy zdaje sie, że nic nasz nie uratuje, On jest tu ze swoim Miłosierdziem. Ale Miłosierdzie to krzyż, Golgota i ofiara. Również kiedy się je przyjmuje.

Czas Wielkiego Postu zdaje się być najlepszym momentem na lekturę książki o takim tytule. Po takich bestsellerach jak Pierścień Rybaka, Sire czy Obóz Świętych miałem ogromne oczekiwania jeśli chodzi o tę jak się miało okazać z notki końcowej, nigdy nie ukończonej powieści.

Miłosierdzie rozczarowało mnie na kilku płaszczyznach, przede wszystkim jest niestety zbyt...

Nieoczywista, niejednoznaczna, może pomóc wątpiącym. Pięknie pokazuje gdzie dojdziemy jeśli obierzemy drogę laicyzacji, którą obrali Francuzi

Nieoczywista, niejednoznaczna, może pomóc wątpiącym. Pięknie pokazuje gdzie dojdziemy jeśli obierzemy drogę laicyzacji, którą obrali Francuzi

13 czerwca 2020 odszedł z tego świata Jean Raspail, wybitny pisarz francuski i podróżnik, a wraz z nim- jak powiedział prof.Bartyzel- umarła stara Francja. Był gorącym monarchistą i tradycjonalistą katolickim.
Laureatem wielu nagród: Grand Prix du Roman Akademii Francuskiej, Prix du Livre Inter itd.
Dla uczczenia jego pamięci, przygodę literacką dorobku twórczego pisarza rozpoczęłam od jego ostatniej powieści pt.Miłosierdzie (2018),którą napisał w wieku 94 lat. To metafizyczny thriller oparty na autentycznym, przerażającym wydarzeniu z powojennej Francji. Rzecz jest o upadłym księdzu, który popełnił grzech ohydnej zbrodni. Historia ta głęboko osiadła w sercu pisarza- nie mógł o niej zapomnieć, a trud jej pisania przeciągał się na dekady czasu. Główny bohater- tak o nim pisał: "zamieszkał we mnie i że przeczuwałem, że w jakiś sposób można zapewnić mu zbawienie".
Zatem, jest to książka bardzo osobista i religijna. Narrator-prawnik, który miał swój udział w ułaskawieniu zbrodniarza, prowadzi opowieść osadzoną na dwóch płaszczyznach czasowych: II połowa XX wieku i początek XXI wieku. Autor kreśli obraz Kościoła katolickiego Francji z wyludnionymi parafiami, brakiem księży i niepokojącymi zmianami. Prowadzi analogię z podziałem na dawniej i obecnie. O tym, jak usuwano z kościołów konfesjonały, relegowano symbole chrześcijańskie...
Na podobieństwo Bernanosa głęboko drąży w ludzkiej duszy nieszczęsnego księdza, przywołuje kwestię wykolejonego mistycyzmu z obecnością Boga.
Ponura, mroczna historia nie pozbawiona elementów piękna - w opisach miejsc akcji fabuły - jak i światła na drodze rehabilitacji i metanoi literackich postaci.
Świetne, mądre dialogi, wnikliwe rysy psychologiczne bohaterów- lektura wzbudzająca zadumę i refleksje. Przystająca do treści tej niewielkiej powieści wymowna okładka z trafiającym w sedno tytułem w czerwonym kolorze. I wspaniały, polski akcent;" List do moich polskich czytelników" od samego Jeana Raspaila! Wzruszające...

13 czerwca 2020 odszedł z tego świata Jean Raspail, wybitny pisarz francuski i podróżnik, a wraz z nim- jak powiedział prof.Bartyzel- umarła stara Francja. Był gorącym monarchistą i tradycjonalistą katolickim.
Laureatem wielu nagród: Grand Prix du Roman Akademii Francuskiej, Prix du Livre Inter itd.
Dla uczczenia jego pamięci, przygodę literacką dorobku twórczego pisarza...

No, jeśli autor chciał mi zabić moralnego ćwieka, to mu się udało. Trudno mi ocenić to jednoznacznie. Strona 20 na pewno mi się nie podobała. I nie zgadzam się z nią. Wątek z "bardzo pięknym stworzeniem Bożym, z diabłem u boku" jest z kolei zabawny. Książka niepokojąca. No dobrze, a co z Rosą i Marią ... ?

No, jeśli autor chciał mi zabić moralnego ćwieka, to mu się udało. Trudno mi ocenić to jednoznacznie. Strona 20 na pewno mi się nie podobała. I nie zgadzam się z nią. Wątek z "bardzo pięknym stworzeniem Bożym, z diabłem u boku" jest z kolei zabawny. Książka niepokojąca. No dobrze, a co z Rosą i Marią ... ?

Jest w tej książce dużo dobrej treści i dobrych dialogów, ale całość wydaje się zbyt cukierkowa. Zbyt mało namysłu nad zbrodnią w stosunku do miłosierdzia wobec sprawcy

Jest w tej książce dużo dobrej treści i dobrych dialogów, ale całość wydaje się zbyt cukierkowa. Zbyt mało namysłu nad zbrodnią w stosunku do miłosierdzia wobec sprawcy

Najnowsza powieść najsłynniejszego monarchisty Francji - "Miłosierdzie".
Polecał , ją na twitterze Rafał Dudkiewicz dziennikarz polskiego radia. Jego rekomendacja okazała się trafna. Książka jest bardzo dobra, ale trudna w odbiorze. Nie chodzi tu o język i styl pisania. Czyta się świetnie, płynnie i bez problemów. Książka po zakończeniu nie pozostawia cię jednak letnim. Zastanawiasz się, gdzie są granice miłosierdzia i czy wszystko można przebaczyć ? Sam mam problem, aby ocenić głównego bohatera który jest nie jednoznaczny; z jednej strony czytelnik chciałby go "powiesić za jaja" lub "potraktować jak książe Jarema kozaków", ale z drugiej cóż do końca nie wiem....

Polecam, - przeczytaj , pomyśl

Najnowsza powieść najsłynniejszego monarchisty Francji - "Miłosierdzie".
Polecał , ją na twitterze Rafał Dudkiewicz dziennikarz polskiego radia. Jego rekomendacja okazała się trafna. Książka jest bardzo dobra, ale trudna w odbiorze. Nie chodzi tu o język i styl pisania. Czyta się świetnie, płynnie i bez problemów. Książka po zakończeniu nie pozostawia cię jednak...