„(…) zanim dostaną się na uniwerek, »najlepsi w klasie« cierpią na chorobę zwaną »najlepsizm«, która sprawia, że myślą o sobie nie tylko jako o najlepszych w klasie, ale wręcz najlepszych na świecie, co oczywiście sprawia, że na uniwerku skonfrontowani z setkami podobnych im »najlepszych na świecie« doznają bolesnego rozczarowania”.

Po rozpoczęciu studiów medycznych na Harvardzie Danny przeżywa właśnie takie zderzenie z rzeczywistością. Jednak o ile większość pierwszoroczniaków jakoś radzi sobie z tą frustracją, o tyle dla niej jest to nie do pokonania. Po intensywnym leczeniu w zamkniętym ośrodku Danny przyjeżdża do domu i próbuje wrócić do tak zwanej normalności. Tymczasem rodzice kontrolują niemal każdy jej krok, najlepsza przyjaciółka zdaje się mieć tajemnice, a na domiar złego w jej życie wkracza osoba z przeszłości, o której Danny chciałaby jak najszybciej zapomnieć.

Głównym tematem debiutanckiej powieści Florence Gonsalves jest dorastanie. Ale nie w takiej cukierkowej formie, jaką wciskają nam amerykańskie filmy młodzieżowe. Wkraczanie w dorosłość to trudny proces, okupiony nieprzyjemnymi konsekwencjami kiepskich decyzji, poczuciem zagubienia, nienawiści do siebie i całego świata, wybuchami emocji w najgorszym możliwym momencie, ranieniem najbliższych oraz morzem łez. Danny musi nie tylko zmierzyć się ze swoimi problemami, lecz także nauczyć się radzić sobie z decyzjami innych, które bezpośrednio na nią wpływają. Autorka świetnie ukazała relacje młodego człowieka z rodzicami, przyjaciółmi, chłopakiem/dziewczyną.

Prowadzenie narracji z perspektywy głównej bohaterki z jednej strony pozwala zagłębić się w jej psychikę (bardzo wiarygodnie zbudowaną, trzeba zaznaczyć), z drugiej zaś – zmusza do zachowania dystansu wobec świata przedstawionego. Narratorce nie można do końca ufać, powieściową rzeczywistość poznajemy tak, jak widzi ją Danny, co wcale nie musi być wiarygodne. Jednak ten mocno subiektywny opis wydarzeń w żaden sposób nie umniejsza wartości książki na poziomie psychologicznym, a wręcz stanowi jej największą zaletę.

„Miłość i inne rośliny mięsożerne” to wciągająca i w pewnym sensie uświadamiająca lektura. Z ogromną delikatnością i empatią przedstawia problemy, z którymi młodzi ludzie często muszą radzić sobie sami: oczekiwania rodziców, presja środowiska, zdefiniowanie własnej seksualności, odreagowywanie stresu, nazywanie emocji, określenie celu w życiu. A w tym procesie niezwykle łatwo zatracić siebie i dać się zaszufladkować, co ostatecznie zawsze „redukuje do rozmiaru dropsa”.

Ewa Jemioł