Miłość i inne rośliny mięsożerne

Czym dalej tym gorzej, książka po dwusetnej stronie staje się zlepkiem dramatycznych sytuacji i bezsensownych opisów. Początek był bardzo dobry, przyjemnie czytało ale dalej działo się za dużo co prowadziło to bólu głowy. Pozycja nieszczególnie oddawała emocje (oprócz zmęczenie) większości było nijak. Pozytywnie wywarł na mnie wątek homoseksualny - autorka nie zrobiła z tego jakieś wielkie "halo" i potraktowała to naturalnie co jest dużym plusem tej książki dlatego zdecydowałam się ocenić ją na cztery gwiazdki.
Streszczając: duży przeciętniak który niezbyt pomoże/poradzi osobom z zaburzeniami odżywiania i na pewno istnieje lepsze pozycja z podobnym wątkiem.

Czym dalej tym gorzej, książka po dwusetnej stronie staje się zlepkiem dramatycznych sytuacji i bezsensownych opisów. Początek był bardzo dobry, przyjemnie czytało ale dalej działo się za dużo co prowadziło to bólu głowy. Pozycja nieszczególnie oddawała emocje (oprócz zmęczenie) większości było nijak. Pozytywnie wywarł na mnie wątek homoseksualny - autorka nie zrobiła z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Danny i Sara zawsze snuły plany na przyszłość – ułożyły nawet swój Plan. Nie przewidziały jednak, że wraz ze skończeniem szkoły ich drogi się rozejdą. Danny dostaje się na wymarzoną uczelnię, a Sara niestety nie. Przyjaciółki, przedtem nierozłączne, zaczynają się od siebie oddalać. Do tego stopnia, że Danny ukrywa przed Sarą to, że zamiast błyszczeć na Harvardzie, trafia do ośrodka zajmującego się leczeniem zaburzeń odżywiania. Czy dziewczyny zdążą odbudować swoją przyjaźń?
Od razu to zaznaczymy – książka porusza duuuużo tematów, tych łatwiejszych i trudniejszych. Zakończenie szkoły, zderzenie się ze studencką rzeczywistością, kłopoty z rodzicami, pierwsza miłość, odkrywanie swojej tożsamości seksualnej, a także zaburzenia odżywiania, kłopoty ze zdrowiem psychicznym, strata bliskiej osoby. Naprawdę dużo, co nie? Przez to też niektóre z tych wątków są traktowane po macoszemu, czemu akurat nie ma się co dziwić. W końcu „Miłość i inne rośliny mięsożerne” ma około 350 stron, a żeby każdy z tych tematów był wyczerpująco opisany, książka musiałaby mieć tych stron co najmniej 700.
A jaka jest główna bohaterka, która musi się zmierzyć z tyloma problemami? Cóż, z Danny trudno się utożsamić. Tym bardziej nie należy brać z niej przykładu. Przejawia zachowania autodestrukcyjne, jest wybuchowa, nie myśli nad tym, co mówi. Ukrywa wiele rzeczy przed innymi, nadużywa alkoholu, nie wierzy w działanie tabletek (a studiuje medycynę!). Bywa sarkastyczna, posługuje się ciętym językiem. Walczy ze swoimi demonami i nie zawsze udaje jej się wygrać. A mimo to wydaje się prawdziwą postacią, prawdziwą osobą.
Tego niestety nie można powiedzieć o innych bohaterach. Niektórzy z nich byli trochę za mało opisani. Tutaj ponownie się kłania duża ilość wątków – nie wystarczyło na to miejsca. Trochę szkoda, ale z drugiej strony dzięki temu można było się skupić na problemach Danny.
Mimo tych kilku wad jest to książka warta przeczytania. Pozwala na oderwanie się od rzeczywistości, może skłonić do refleksji i opisuje problemy, z którymi może zmierzyć się każdy z nas.

Danny i Sara zawsze snuły plany na przyszłość – ułożyły nawet swój Plan. Nie przewidziały jednak, że wraz ze skończeniem szkoły ich drogi się rozejdą. Danny dostaje się na wymarzoną uczelnię, a Sara niestety nie. Przyjaciółki, przedtem nierozłączne, zaczynają się od siebie oddalać. Do tego stopnia, że Danny ukrywa przed Sarą to, że zamiast błyszczeć na Harvardzie, trafia do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mądra książka o zaburzeniach odżywiania, stracie, relacjach z rodziną, odkrywaniu siebie... Choć ciężkie tematy - czytało się miło i szybko. Wywoływała uśmiech na twarzy, nieraz nawet śmiech, ale również złość, żal czy smutek. Wiele osób może utożsamić się z bohaterami.

Mądra książka o zaburzeniach odżywiania, stracie, relacjach z rodziną, odkrywaniu siebie... Choć ciężkie tematy - czytało się miło i szybko. Wywoływała uśmiech na twarzy, nieraz nawet śmiech, ale również złość, żal czy smutek. Wiele osób może utożsamić się z bohaterami.

Pokaż mimo to

Moim zdaniem w tej książce momentami dzieje się za dużo. Tylko z pozoru jest to typowa młodzieżówka z wątkiem romantycznym w tle. Tak naprawdę mamy do czynienia z presją przyjaźni, ogromnymi oczekiwaniami co do studiów na Harvardzie, problemami zdrowotnymi i psychicznymi oraz szukaniem prawdziwego siebie.

Nie czytało się jej źle, jednak czasami miałam wrażenie, że parę rzeczy było niepotrzebnych. Na siłę.

Moim zdaniem w tej książce momentami dzieje się za dużo. Tylko z pozoru jest to typowa młodzieżówka z wątkiem romantycznym w tle. Tak naprawdę mamy do czynienia z presją przyjaźni, ogromnymi oczekiwaniami co do studiów na Harvardzie, problemami zdrowotnymi i psychicznymi oraz szukaniem prawdziwego siebie.

Nie czytało się jej źle, jednak czasami miałam wrażenie, że parę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę powiedzieć, że o tej powieści jest zdecydowanie za cicho. To, w jaki sposób przedstawia różne trudne tematy, bardzo mnie zadowoliło. Chcę więcej takich historii! Danny jest postacią, z którą wiele osób będzie się utożsamiać, ale nie jest to wzór do naśladowania. Sama autorka w posłowiu pisze, że tak właśnie wykreowała tę postać. Czytelnik może obserwować zmiany jej nastoju w różnych momentach – również w tych gorszych. Ja nie spodziewałam się wydarzenia, które miało miejsce mniej więcej w połowie. Zmieniło całą powieść i zniszczyło wszystko, co dla bohaterki było ważne. Po pierwszych 50 stronach nie wiedziałam, jak autorka poprowadzi tę historię i jakie będzie jej zakończenie. Gdy nieuchronnie zbliżałam się do końca książki, pomyślałam – przecież wiem, jak się to skończy, a po przeczytaniu ostatniej strony – jednak nic nie wiedziałam. Końcówka na pewno nie miażdży, ale zostawia czytelnika w takim spokoju. Ja dopiero kilka minut po odłożeniu powieści na półkę, zaczęłam łączyć różne punkty w książce. Niezwykle podobał mi się wątek poezji, który wprost uwielbiam w książkach, a także wątek LGBT+. Ważnym punktem tej powieści i tym, co sprawia, że jest wyjątkowa, to zaburzenia odżywiania, z jakimi boryka się Danny. Myślę, że to, jak autorka przedstawiła ten problem, jest bardzo dobre. Mogę jeszcze dodać, że historia przeplata smutne i poważne momenty z zabawnymi i pełnymi sarkazmu wypowiedziami głównej bohaterki. Te śmieszne sceny dają czytelnikowi chwilę oddechy, przed tym, co zaraz się stanie. „Miłość...” to kopalnia cytatów. Osobiście zaznaczyłam ich ponad 20. Serdecznie Wam polecam, bo myślę, że każdy wyniesie z niej coś dla siebie.

Muszę powiedzieć, że o tej powieści jest zdecydowanie za cicho. To, w jaki sposób przedstawia różne trudne tematy, bardzo mnie zadowoliło. Chcę więcej takich historii! Danny jest postacią, z którą wiele osób będzie się utożsamiać, ale nie jest to wzór do naśladowania. Sama autorka w posłowiu pisze, że tak właśnie wykreowała tę postać. Czytelnik może obserwować zmiany jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Seria niefortunnych zdarzeń zebrana w jednej książce, u jednej bohaterki. Kumulacja trudnych sytuacji. Niesamowicie infantylna. Niczego nie wnosi dla osób zmagajacych się problemami.

Seria niefortunnych zdarzeń zebrana w jednej książce, u jednej bohaterki. Kumulacja trudnych sytuacji. Niesamowicie infantylna. Niczego nie wnosi dla osób zmagajacych się problemami.

Pokaż mimo to

Melodramatycznie histeryczna historia, wybitnie irytująca, niezdecydowana, rozmemłana wręcz bohaterka i idiotyczne zakończenie. Gdyby nie to, że styl jeszcze jako tako ujdzie, a kompilacja kilku kontrowersyjnych tematów elektryzujących nastoletnie dusze może ostatecznie uchodzić za ciekawy pomysł, tej książki nie dałoby się już uratować.

Melodramatycznie histeryczna historia, wybitnie irytująca, niezdecydowana, rozmemłana wręcz bohaterka i idiotyczne zakończenie. Gdyby nie to, że styl jeszcze jako tako ujdzie, a kompilacja kilku kontrowersyjnych tematów elektryzujących nastoletnie dusze może ostatecznie uchodzić za ciekawy pomysł, tej książki nie dałoby się już uratować.

Pokaż mimo to

O tej książce praktycznie nic nie słyszałam, jednak byłam jej bardzo ciekawa.

Przede wszystkim pozycja ta jest naładowana poważnymi tematami. Mamy zaburzenia odżywiania, depresję, żałobę, uzależnienia i wiele innych, których zdradzać nie chcę.

Nie spodziewałam się, że będzie tu takie tego naładowanie, ale to na pewno jest na plus, bo nie jest to zwykła młodzieżówka, a raczej taka, z której można dużo wynieść.

Pod koniec trochę brakowało mi zakończenia niektórych wątków, ale nie mogę powiedzieć, że mamy całkiem otwarte zakończenie.

Nie jest to nie wiadomo jak dobre young adult, ale jednak należy do tych lepszych, po które naprawdę warto sięgnąć.

O tej książce praktycznie nic nie słyszałam, jednak byłam jej bardzo ciekawa.

Przede wszystkim pozycja ta jest naładowana poważnymi tematami. Mamy zaburzenia odżywiania, depresję, żałobę, uzależnienia i wiele innych, których zdradzać nie chcę.

Nie spodziewałam się, że będzie tu takie tego naładowanie, ale to na pewno jest na plus, bo nie jest to zwykła młodzieżówka, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zakochałam się w tej książce, niezwykła, barwna,posiada piękne metafory, czego więcej pragnąć. Książka pozwoliła mi odbyć podróż w głąb siebie,zmusiła do refleksji, nad tym kim jestem i czego pragnę.

Zakochałam się w tej książce, niezwykła, barwna,posiada piękne metafory, czego więcej pragnąć. Książka pozwoliła mi odbyć podróż w głąb siebie,zmusiła do refleksji, nad tym kim jestem i czego pragnę.

Pokaż mimo to

„(…) zanim dostaną się na uniwerek, »najlepsi w klasie« cierpią na chorobę zwaną »najlepsizm«, która sprawia, że myślą o sobie nie tylko jako o najlepszych w klasie, ale wręcz najlepszych na świecie, co oczywiście sprawia, że na uniwerku skonfrontowani z setkami podobnych im »najlepszych na świecie« doznają bolesnego rozczarowania”.

Po rozpoczęciu studiów medycznych na Harvardzie Danny przeżywa właśnie takie zderzenie z rzeczywistością. Jednak o ile większość pierwszoroczniaków jakoś radzi sobie z tą frustracją, o tyle dla niej jest to nie do pokonania. Po intensywnym leczeniu w zamkniętym ośrodku Danny przyjeżdża do domu i próbuje wrócić do tak zwanej normalności. Tymczasem rodzice kontrolują niemal każdy jej krok, najlepsza przyjaciółka zdaje się mieć tajemnice, a na domiar złego w jej życie wkracza osoba z przeszłości, o której Danny chciałaby jak najszybciej zapomnieć.

Głównym tematem debiutanckiej powieści Florence Gonsalves jest dorastanie. Ale nie w takiej cukierkowej formie, jaką wciskają nam amerykańskie filmy młodzieżowe. Wkraczanie w dorosłość to trudny proces, okupiony nieprzyjemnymi konsekwencjami kiepskich decyzji, poczuciem zagubienia, nienawiści do siebie i całego świata, wybuchami emocji w najgorszym możliwym momencie, ranieniem najbliższych oraz morzem łez. Danny musi nie tylko zmierzyć się ze swoimi problemami, lecz także nauczyć się radzić sobie z decyzjami innych, które bezpośrednio na nią wpływają. Autorka świetnie ukazała relacje młodego człowieka z rodzicami, przyjaciółmi, chłopakiem/dziewczyną.

Prowadzenie narracji z perspektywy głównej bohaterki z jednej strony pozwala zagłębić się w jej psychikę (bardzo wiarygodnie zbudowaną, trzeba zaznaczyć), z drugiej zaś – zmusza do zachowania dystansu wobec świata przedstawionego. Narratorce nie można do końca ufać, powieściową rzeczywistość poznajemy tak, jak widzi ją Danny, co wcale nie musi być wiarygodne. Jednak ten mocno subiektywny opis wydarzeń w żaden sposób nie umniejsza wartości książki na poziomie psychologicznym, a wręcz stanowi jej największą zaletę.

„Miłość i inne rośliny mięsożerne” to wciągająca i w pewnym sensie uświadamiająca lektura. Z ogromną delikatnością i empatią przedstawia problemy, z którymi młodzi ludzie często muszą radzić sobie sami: oczekiwania rodziców, presja środowiska, zdefiniowanie własnej seksualności, odreagowywanie stresu, nazywanie emocji, określenie celu w życiu. A w tym procesie niezwykle łatwo zatracić siebie i dać się zaszufladkować, co ostatecznie zawsze „redukuje do rozmiaru dropsa”.

„(…) zanim dostaną się na uniwerek, »najlepsi w klasie« cierpią na chorobę zwaną »najlepsizm«, która sprawia, że myślą o sobie nie tylko jako o najlepszych w klasie, ale wręcz najlepszych na świecie, co oczywiście sprawia, że na uniwerku skonfrontowani z setkami podobnych im »najlepszych na świecie« doznają bolesnego rozczarowania”.

Po rozpoczęciu studiów medycznych na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to