"Odziedziczone zło" to prawdziwa uczta dla fanów gatunku, a także dla tych, którzy szukają wrażeń podczas czytania - zaufajcie mi, nie obejdzie się bez dreszczyku niepokoju, nerwowego spoglądania w ciemność za drzwiami, dosłuchiwania się podejrzanych dźwięków czy krzywienia na drastyczne opisy, czy to sekcji zwłok czy samego sposobu zabijania.

Mimo że autorka jest podobno bardzo znana w świecie kryminałów, ja spotkałam się z nią po raz pierwszy, albo po prostu nie pamiętam, żeby wcześniej przewinęła mi się przed oczami jej twórczość (może to dlatego, że jej nazwisko brzmi Sigudardottir?).

Sama powieść jest bardzo dobrze skonstruowana, od (dosłownie) pierwszej strony zasiewa ziarno niepokoju, później zwalnia, a po około stu stronach znowu nabiera tempa i nie odpuszcza przez kolejne rozdziały.
Mamy tu różne skomplikowane ludzkie znajomości, mamy tragiczne wydarzenie i opis całego śledztwa w jego sprawie.

W skrócie, matka trójki dzieci (to chyba nie spojler , skoro wiadomo to od pierwszego rozdziału?) ginie zamordowana we własnym domu, czego świadkiem jest jej mała córka. Detektyw Huldar zostaje przydzielony do sprawy, morderca zostawia zagadkowe wiadomości w postaci ciągu liczb, zapowiada kolejne ataki, tropów jest mało, a pytań tak dużo.

"Odziedziczone zło" wymaga od czytelnika trochę cierpliwości i skupienia, na pewno nie jest to łatwa do przyswojenia historia, a długie opisy mogą wymagać uwagi, jednakże w mojej ocenie nie jest to wada książki. Bardzo cenię sobie wszelkie detale i wstawki z przeszłości, to nadaje barw historii, a szczególnie jej postaciom.
Niektórzy mogliby uznać opis zamarzniętego auta i puszki coca-coli, która zamieniła się w lód za zbędne, ale ja uważam, że to tylko wzbogaca klimat. W końcu to Islandia, którą swoją drogą uwielbiam i na pewno sięgnę po poprzednie i kolejne książki Pani Yrsy, aby dowiedzieć się czegoś więcej o tym kraju.

Nie jest to lektura do jazdy tramwajem, bo wymaga skupienia, (a jeśli za bardzo się skupimy, możemy przegapić nasz przystanek!) ja wybrałabym ciszę sypialni zaraz przed snem (to doda klimatu).

Drodzy koneserzy i amatorzy kryminałów - warto. Wydawnictwo Sonia Draga jak zwykle mnie nie zawiodło.

"Odziedziczone zło" to prawdziwa uczta dla fanów gatunku, a także dla tych, którzy szukają wrażeń podczas czytania - zaufajcie mi, nie obejdzie się bez dreszczyku niepokoju, nerwowego spoglądania w ciemność za drzwiami, dosłuchiwania się podejrzanych dźwięków czy krzywienia na drastyczne opisy, czy to sekcji zwłok czy samego sposobu zabijania.

Mimo że autorka jest podobno...