Pierwsze, co szczególnie rzuciło mi się w oczy po przeczytaniu kilkunastu (a nawet kilku) pierwszych kartek, to to, że autorka pisze trochę na poziomie onetowskich blogów. To jakaś porażka. Wiele zdań często się powtarza, wypowiedzi niektórych bohaterów również. Było wiele słów w tej książce, które można by zamienić innymi, ale nie... I to właśnie strasznie mnie wkurzało. Niektóre zdania znowu były bardzo płytkie, puste, bezbarwne. Beznadziejne, prawdę mówiąc. Kolejna rzecz, która rzuciła mi się w oczy, to co by tylko nie powiedział Max, zawsze było to jakieś "mruknięcie". "- Aha - mruknął Max". "- Jasne - mruknął Max". Doskonale widać, że autorka nie ma wprawy pisaniu książki. Ah, no i niekiedy miałam wrażenie, jakbym czytała pamiętnik. Ludzie, litości. No, to chyba te najbardziej gigantyczne minusy, jakie wyłapałam. Plusem jest to, że szybko się czyta (nie licząc tych zgrzytów w postaci "nieudanych" zdań). Fabuła jest naprawdę wciągająca i przyjemna. Oczywiście, czego mogłam się spodziewać, zero oryginalności. W tej książce powtarzały się te same motywy, które możemy spotkać w wielu innych książkach, a nawet w filmach. Czasami wręcz zajeżdżało mi Zmierzchem, i to bardzo często. Ale mimo wszystko to całkiem przyjemna lektura, na pochmurne, deszczowe dni (jak teraz, np.), kiedy naprawdę nie ma nic do roboty.

Pierwsze, co szczególnie rzuciło mi się w oczy po przeczytaniu kilkunastu (a nawet kilku) pierwszych kartek, to to, że autorka pisze trochę na poziomie onetowskich blogów. To jakaś porażka. Wiele zdań często się powtarza, wypowiedzi niektórych bohaterów również. Było wiele słów w tej książce, które można by zamienić innymi, ale nie... I to właśnie strasznie mnie wkurzało....