Forma mnie pokonała a treść wynudziła - tak jednym zdaniem mogłabym podsumować najnowszą książkę Anny Brzezińskiej "Woda na sicie. Apokryf czarownicy".
Już dawno w trakcie lektury nie towarzyszyło mi tak silne pragnienie aby odłożyć ją na bok i omijać wzrokiem.
Byłam zachwycona "Córkami Wawelu" (choć wiem że część czytelników od zachwytów była daleka). Nie mogłam się więc doczekać kolejnej książki autorki. Jako pierwsza w mojej osiedlowej bibiotece chwyciłam ją z półki "nowości" i zabrałam się do czytania.
Po prześledzeniu kilku opinii wiedziałam już że to książka której akcja osadzona jest w dawnych czasach, gdzieś na terenie Italii a główną bohaterka jest kobieta oskarżona o czary która staje pod trybunałem inkwizycyjnym który ma zadecydować o jej dalszych losach.
To temat który ostatnio przewija się na kartach książek bo świat magii, wiedźm i sił nieczystych kusi swoją tajemniczością i mrokiem.

Historia głównej bohaterki też jest mroczna i tajemnicza. La Vecchia snuje swoją opowieść w formie monologu zaczynając od opisu trudnego dzieciństwa podczas którego musiała mierzyć się z piętnem bękarta. Jako córka ladacznicy, będącej przedstawicielką grupy oświeconych zajmującej się wydobyciem minerału powstałego z krwi smoka, jest na dnie społecznej hierarchii. Szybko wkracza na drogę występku i prostytucji więc kiedy po latach wraca do rodzinnej wioski jest łatwym celem aby to właśnie ją oskarżyć śmierć jednego z mnichów.
Jednak śmierć duchownego to tylko pretekst bo prawdziwym problemem który nęka okolicę są wyschające złoża smoczej krwi. To właśnie La Veccia jest podejrzana że chcąc zemścić się za ciężkie lata dzieciństwa i młodości spowodowała wysychanie złóż.

"Woda na sicie. Apokryf czarownicy" to opowieść o pragnieniu miłości, poszukiwaniu prawdy i zemście. Jednak niezwykle trudno się w nią zaangażować bo monolog głównej bohaterki miejscami przypomina majaczenia szaleńca. Zdania stylizowane na dawny język są długie, w wielu przypadkach bełkotliwe i wymagają od czytelnika maksymalnej uwagi aby wyłapać ich sens. Niezwykle to męczące. I jeśli dodamy tego że jedna historia opowiadana jest w kilku wersjach bo bohaterka plącze się w zeznaniach i zmienia wersję to czytelnik kończy lekturę wyczerpany.

Mimo iż książka ma swój klimat rodem z "Gry o tron" to jednak ja nie będę orędowniczką "Wody na sicie". Ucieszyłam się kiedy dobrnęłam do końca lektury. Ja jej nie polecam.

Forma mnie pokonała a treść wynudziła - tak jednym zdaniem mogłabym podsumować najnowszą książkę Anny Brzezińskiej "Woda na sicie. Apokryf czarownicy".
Już dawno w trakcie lektury nie towarzyszyło mi tak silne pragnienie aby odłożyć ją na bok i omijać wzrokiem.
Byłam zachwycona "Córkami Wawelu" (choć wiem że część czytelników od zachwytów była daleka). Nie mogłam się więc...