„Hashtag” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Remigiusza Mroza i przyznam, że było ono wyjątkowo udane. Po lekturze stwierdziłam tylko „ale co to było?”. Mało mam do czynienia z thrillerami psychologicznymi, a do tego gatunku zalicza się ta książka i być może dlatego całkiem mnie ta pozycja rozłożyła na łopatki. Czuję się oszołomiona i nadal myślę, co tam się właściwie zadziało. Ale zacznę może od początku.

Tesa to jeden wielki (dosłownie) chodzący, a raczej siedzący w domu kompleks. Jest otyła i przez to prawie nie opuszcza mieszkania, do czasu, kiedy pewnego dnia otrzymuje wiadomość informującą o czekającej na nią w paczkomacie przesyłce. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że dziewczyna niczego nie zamawiała, nie spodziewała się żadnej przesyłki. Ciekawość jednak bierze górę, Tesa odbiera paczkę i w tym momencie jej życie się zmienia. Nie znikają jej kompleksy, nadal ma problemy z samą sobą i z ludźmi, a raczej ze zwykłymi kontaktami międzyludzkimi. Jednak za sprawą tajemniczej przesyłki kobieta zostaje wplątana w coś bardzo dziwnego i niebezpiecznego, a kluczem do całej sprawy jest hashtag #apsyda, który zaczyna pojawiać się na twitterowych kontach osób dawno uznanych za zaginione. W rozwiązaniu zagadki pomagają Tesie mąż i później również Krystian Strachowski, z którym kiedyś łączyła dziewczynę pewna relacja. Czy kobiecie uda się rozwiązać zagadkę? Czy wyjdzie z tego cało?

„Przypadek to nic innego, jak jeszcze nie poznany powód danego zdarzenia”

Przez pierwsze 100 stron akcja gna, potem nieco zwalnia, żeby pod koniec znów bardzo przyspieszyć. Fabuła wciąga od początku, a końcówka zaskakuje. Thrillery mają to do siebie, że przez całą książkę próbujemy się domyślać, snujemy teorie i wydaje nam się, że wiemy co, dlaczego i przede wszystkim kto, jednak nie tutaj. Autor miesza tak bardzo, że gdzieś w połowie książki już nie wiemy o co chodzi, a zakończenie powoduje, że zbieramy szczękę z podłogi. Nie wiemy co jest prawdą, a co fikcją, komu można ufać, kto jest kim i co właściwie u licha się tam dzieje. Po przeczytaniu tylko tej jednej pozycji stwierdzam, że Pan Mróz jest mistrzem cliffhangerów. Historię poznajemy na przemian z perspektywy Tesy, jej teraźniejszości, w której starannie zaplanowane i poukładane życie sypie się w drobny mak oraz wcześniejsze wydarzenia z perspektywy Stracha. Sam ten zabieg nieźle miesza w głowie, ale na dokładkę dostajemy i tak każdy rozdział zakończony w takim momencie, że mamy ochotę przekartkować kolejny i wrócić do opowieści danej osoby. To sprawia, że książkę naprawdę ciężko odłożyć, od początku do końca trzyma w napięciu.

Spodobał mi się doskonały risercz i wszechstronna wiedza autora. Wszystkie pojęcia, które mogą być dla czytelnika nowe, są dobrze wytłumaczone. Wprawdzie nie sprawdzałam większości zawartych w książce informacji, jednak wszystko było na tyle przekonujące, że uwierzyłam autorowi i dałam się wciągnąć w tę niesamowitą historię. Momentami jednak odnosiłam wrażenie, że niektóre wyjaśnienia są zbyt encyklopedyczne, ale wybaczam to drobne potknięcie, bo całość bardzo mi się podobała. Mróz porusza w książce aktualne tematy, takie jak media społecznościowe (na przykładzie Twittera) i ich wpływ na nasze życie, poczucie wyobcowania ze społeczeństwa, myśli samobójcze, świetnie przedstawia również mechanizmy manipulacji, które mogą prowadzić nawet do zniewolenia drugiego człowieka. Poznałam różne pojęcia informatyczne, o których wcześniej nie słyszałam, dowiedziałam się nieco o finansach, chorobach psychicznych i Platonie 😉

Po lekturze „Hashtagu” mam ochotę na więcej Pana Mroza, dobrze więc, że autor pisze szybko i dużo. Liczę również, że gdzieś jeszcze spotkam główną bohaterkę, którą bardzo polubiłam. Polecam, doskonały thriller, trzymający w napięciu i zaskakujący!

Recenzja pochodzi z bloga: https://maitiribooks.wordpress.com

„Hashtag” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Remigiusza Mroza i przyznam, że było ono wyjątkowo udane. Po lekturze stwierdziłam tylko „ale co to było?”. Mało mam do czynienia z thrillerami psychologicznymi, a do tego gatunku zalicza się ta książka i być może dlatego całkiem mnie ta pozycja rozłożyła na łopatki. Czuję się oszołomiona i nadal myślę, co tam się właściwie...