„Nic nigdy nie jest takie samo – odparła. - Nieważne, sekundę czy sto lat później. Wszystko zawsze przelewa się, kipi, a ludzie zmieniają się tak samo jak oceany.”

Z twórczością Gaimana doświadczenia mam różne. Są rzeczy, które mnie zachwycają, a inne niespecjalnie, większość jest zdecydowanie gdzieś pomiędzy. I właśnie takim „pomiędzy” okazała się dla mnie ta książka.

Dorosły już człowiek powraca do miejsca swego dzieciństwa, gdzie przeżył w wieku lat 7 coś niesamowicie niezwykłego i wspomina…

Całość mi się podobała, bo nie powiem, że nie, był specyficzny klimat, były momenty przerażające, autor bardzo plastycznie wszystko opisał, ale czegoś mi zabrakło. Historia była dość dziwna, wciąż nie mogę pojąć, o co chodziło z Lettie i kim była, ani czy wszystko, co przydarzyło się naszemu bohaterowi było w ogóle prawdziwe, czy było tylko jego wymyśloną ucieczką przed problemami, jakie spotykały go w życiu. Osobiście stawiam na to drugie, potwory najczęściej pojawiają się w chwilach złych i każdy radzi sobie z nimi na swój sposób.

Ogólnie myślę, że warto przeczytać, opowieść niedługa, w przecudownej oprawie, na którą mogłabym patrzeć i patrzeć bez końca.

„Nic nigdy nie jest takie samo – odparła. - Nieważne, sekundę czy sto lat później. Wszystko zawsze przelewa się, kipi, a ludzie zmieniają się tak samo jak oceany.”

Z twórczością Gaimana doświadczenia mam różne. Są rzeczy, które mnie zachwycają, a inne niespecjalnie, większość jest zdecydowanie gdzieś pomiędzy. I właśnie takim „pomiędzy” okazała się dla mnie ta książka.
...