Książka była dla mnie pokaźnym źródłem ciekawych przypadków samotników, jak i tego w jaki sposób samotność była odbierana przez społeczeństwo na przestrzeni wieków. Sam jestem zwolennikiem bardziej samotniczego stylu życia, ale do niektórych historycznych „ekscentrycznych” pustelników jeszcze mi bardzo daleko. Pewne przytaczane sytuacje były tak groteskowe, że pomimo swojej tragiczności, mocno mnie bawiły. Refleksji po ukończeniu książki miałem bardzo wiele, choć mógłbym je zamknąć w jednym zdaniu: dobrze jest być samemu, pod warunkiem, że jesteśmy w dobrym towarzystwie.

Książka była dla mnie pokaźnym źródłem ciekawych przypadków samotników, jak i tego w jaki sposób samotność była odbierana przez społeczeństwo na przestrzeni wieków. Sam jestem zwolennikiem bardziej samotniczego stylu życia, ale do niektórych historycznych „ekscentrycznych” pustelników jeszcze mi bardzo daleko. Pewne przytaczane sytuacje były tak groteskowe, że pomimo swojej...

Wielka liczba źródeł i cytatów nie przykrywa nudy, którą wieje 2/3 książki. Warto jednak podjąć się tej walki, gdyż co jakiś czas natrafiamy na myśl l, która nami wstrząsa.

Wielka liczba źródeł i cytatów nie przykrywa nudy, którą wieje 2/3 książki. Warto jednak podjąć się tej walki, gdyż co jakiś czas natrafiamy na myśl l, która nami wstrząsa.

Dawno nie czytałam tak dobrej książki! Nawet zastanawiałam się nad wzięciem urlopu na żądanie gdy zobaczyłam, że świt mnie zastał z tą książką ;) bardzo ciekawa, wielowymiarowa I podoba mi się ujęcie tematu kobiet, które zazwyczaj w historii są pomijane. Wspaniała!

Dawno nie czytałam tak dobrej książki! Nawet zastanawiałam się nad wzięciem urlopu na żądanie gdy zobaczyłam, że świt mnie zastał z tą książką ;) bardzo ciekawa, wielowymiarowa I podoba mi się ujęcie tematu kobiet, które zazwyczaj w historii są pomijane. Wspaniała!

Jakbym czytał czyjąś pracę magisterską...

Jakbym czytał czyjąś pracę magisterską...

Żyjąc w XXI wieku jesteśmy pod presją otwartości, towarzyskości, ekstrawertyzmu, socjalizowania się, integrowania i komunikowania. Samotnik dziś to ofiara, albo wariat. Wydawało mi się, że poprzednie stulecia z większą tolerancją podchodziły do osób, które niekoniecznie do szczęścia potrzebowały tłumów (inna sprawa, że w dawnych wiekach o te tłumy było znacznie trudniej niż w dzisiejszym, przeludnionym świecie). Okazuje się, że nic bardziej mylnego - właściwie we wszystkich epokach, nawet w średniowieczu, samotność była potępiana jako coś sprzecznego z ludzką naturą, negatywnego, szkodliwego, równoznacznego z mizoginizmem. Patologia. Mimo to osób samotnych, czy to z wyboru, czy z konieczności nigdy nie brakowało, więc nasze czasy nie są tu jakimś ewenementem.
Książka Minois to podróż przez epoki historyczne (zachodniocentryczna, co prawda),rzucająca promień światła na ich mentalność i pozwalająca zastanowić się nad własnym podejściem do podejmowanego zagadnienia. Autor przytacza tu wiele przykładów i cytuje: filozofów, teologów, kronikarzy, pisarzy, poetów. Do pewnego momentu jest to interesujące, w pewnym momencie zaczyna nużyć, zwłaszcza gdy cytaty prowadzą do powtarzających się konkluzji. Trochę rozczarowało mnie też tak niewiele miejsca poświęconego czasom współczesnym, temu rozdarciu w jakim obecnie tkwimy pomiędzy kulturą indywidualizmu, a kulturą mas. Pomimo tego lektura bardzo pouczająca.

Żyjąc w XXI wieku jesteśmy pod presją otwartości, towarzyskości, ekstrawertyzmu, socjalizowania się, integrowania i komunikowania. Samotnik dziś to ofiara, albo wariat. Wydawało mi się, że poprzednie stulecia z większą tolerancją podchodziły do osób, które niekoniecznie do szczęścia potrzebowały tłumów (inna sprawa, że w dawnych wiekach o te tłumy było znacznie trudniej niż...

"Gdy żyłem w samotności, często pragnąłem świata, a gdy byłem w świecie pragnąłem samotności" - Maine de Biran

Z niezwykle zajmującej i merytorycznej pracy Minoisa dotyczącej kulturowych zmian w pojmowaniu samotności i różnic wśród samotników, wysuwam podstawowy wniosek: samotność jest zdobyczą człowieka wolnego i pogodzonego ze sobą. W przeciwnym razie jest cierpieniem i odrzuceniem, prowadzi do nieszczęścia. Jak każde dobro człowieka, musi być zrównoważona z innymi dobrami - towarzyska rozmaitość przeżyć czy przyjacielskie i miłosne relacje. Jak pogodzić błogość, jaką daje oddawanie się samotnym rozrywkom i naturalną potrzebę bliskości drugiego człowieka? Nie znajdziemy tu prostych rozwiązań lecz raczej przegląd wartościowych sądów wśród filozofów i pisarzy. Ta pasjonująca jazda przez epoki szukająca samotników, daje asumpt do szukania własnej ścieżki życia, podbudowuje ale i ostrzega.

"Gdy żyłem w samotności, często pragnąłem świata, a gdy byłem w świecie pragnąłem samotności" - Maine de Biran

Z niezwykle zajmującej i merytorycznej pracy Minoisa dotyczącej kulturowych zmian w pojmowaniu samotności i różnic wśród samotników, wysuwam podstawowy wniosek: samotność jest zdobyczą człowieka wolnego i pogodzonego ze sobą. W przeciwnym razie jest cierpieniem i...

Autor w niesamowicie ciekawy i przystępny sposób opisuje koncepcje samotności i ich społeczny wpływ na historię cywilizacji zachodniej.

Autor w niesamowicie ciekawy i przystępny sposób opisuje koncepcje samotności i ich społeczny wpływ na historię cywilizacji zachodniej.

:(

:(