Georges Minois

Żyjąc w XXI wieku jesteśmy pod presją otwartości, towarzyskości, ekstrawertyzmu, socjalizowania się, integrowania i komunikowania. Samotnik dziś to ofiara, albo wariat. Wydawało mi się, że poprzednie stulecia z większą tolerancją podchodziły do osób, które niekoniecznie do szczęścia potrzebowały tłumów (inna sprawa, że w dawnych wiekach o te tłumy było znacznie trudniej niż w dzisiejszym, przeludnionym świecie). Okazuje się, że nic bardziej mylnego - właściwie we wszystkich epokach, nawet w średniowieczu, samotność była potępiana jako coś sprzecznego z ludzką naturą, negatywnego, szkodliwego, równoznacznego z mizoginizmem. Patologia. Mimo to osób samotnych, czy to z wyboru, czy z konieczności nigdy nie brakowało, więc nasze czasy nie są tu jakimś ewenementem. Książka Minois to podróż przez epoki historyczne (zachodniocentryczna, co prawda),rzucająca promień światła na ich mentalność i pozwalająca zastanowić się nad własnym podejściem do podejmowanego zagadnienia. Autor przytacza tu wiele przykładów i cytuje: filozofów, teologów, kronikarzy, pisarzy, poetów. Do pewnego momentu jest to interesujące, w pewnym momencie zaczyna nużyć, zwłaszcza gdy cytaty prowadzą do powtarzających się konkluzji. Trochę rozczarowało mnie też tak niewiele miejsca poświęconego czasom współczesnym, temu rozdarciu w jakim obecnie tkwimy pomiędzy kulturą indywidualizmu, a kulturą mas. Pomimo tego lektura bardzo pouczająca.