Książka, która stała się inspiracją do nakręcenia filmu. Ja ekranizacji nie oglądałam, więc do całości podeszłam bez żadnych oczekiwań. Nie wiedziałam, czego się spodziewać i nie oceniałam jej z góry. Myślę, że to była dobra decyzja. Dlaczego?



Narracja prowadzona jest z punktu widzenia 17- letniej Katie. Momentami miałam wrażenie, że jest to coś w rodzaju pamiętnika. Poznajemy wszystkie jej myśli oraz odczucia (nawet irytujące chwile, kiedy dziewczyna komentuje samą siebie). To takie nastoletnie przemyślenia, które momentami sprawiały wrażenie infantylnych i wyolbrzymionych. Następnie nadchodzi zmiana ze skrajności w skrajność. Kiedy choroba głównej bohaterki przybiera na sile okazuje się, że jest ona bardziej dorosła, niż chociażby jej ojciec. Nagle zagubiona nastolatka umie poradzić sobie ze stoickim spokojem z niezwykle trudną sytuacją oraz dodatkowo układa jeszcze życie innym ludziom. Wszystko to oczywiście jest całkiem piękną i motywująca historią, lecz momentami mocno wyidealizowaną.





KATIE to nastolatka, która od 6. roku życia uwięziona jest w swoim pokoju ze specjalnymi oknami chroniącymi ją przed słońcem. Jedynym jej stałym towarzystwem jest nadopiekuńczy tata oraz przyjaciółka Morgan. Od kilku lat podkochuje się w chłopaku, którego codziennie widzi obok swojego domu przez okno. On nie wie o jej istnieniu. Pewnego wieczoru, kiedy dostaje pozwolenie na wyjście z domu przypadkiem spotyka właśnie jego. Zestresowana udziela nieskładnych odpowiedzi, po czym ucieka do domu. Przez cały wieczór żałuje swojego zachowania i zastanawia się, czy taka okazja jeszcze kiedyś nadejdzie. CHARLIE to nastolatek, który był gwiazdą szkoły. Wysportowany, przystojny i lubiany. Pewne wydarzenia sprawiły, że jego życie uległo zmianie i okazało się, że nikt z jego "przyjaciół" nie potrafił go zrozumieć. Kiedy spotyka śpiewającą dziewczynę na stacji coś się zmienia i przeczuwa, że jest ona kimś wyjątkowym, z kim będzie mógł porozmawiać. To przykład bohatera, który pragnie znaleźć swoją drugą połówkę i aby to osiągnąć zdobędzie się na wiele wyrzeczeń.





Historia jest piękna... ale zbyt krótka. I to nie w takim znaczeniu, że chciałoby się czytać więcej. Całość opowiada o bardzo rzadkiej chorobie, jaką jest XP (pergaminowa skóra). Poznajemy kilka faktów z tego, jak muszą funkcjonować takie osoby, jak się czują i z czym wiąże się wyjście na słońce. Wszystko to z perspektywy nastolatki, która zadaje sobie pytanie "dlaczego akurat ja?". Widać, że autorka przygotowała się pod względem specyfiki choroby i wiedziała o czym pisze. Ale niestety... fabuła tutaj jest tak skąpa, że aż trudno podać jakieś wydarzenia, aby Wam nie zaspoilerować czegoś istotnego. Ilość bohaterów, którzy pojawiają się tutaj więcej niż 1 raz sprowadza się raptem do jakiś 5 postaci. Książka jest niemalże jednowątkowa co sprawia, że łatwo jest przewidzieć większość wydarzeń.



Pierwszy raz mam wrażenie, że film może być naprawdę lepszy od książki. Po przeczytaniu całości otworzyłam sobie zwiastun i okazało się, że ten krótki film wywołał we mnie więcej emocji, niż lektura. W ogóle zwiastun, który trwa dwie i pół minuty mógłby niemalże być streszczeniem książki. Dostrzegłam tam większość scen, które występują w tej książce (a jest ich naprawdę niewiele). Nakręcone sceny pokazują "to coś" między bohaterami, czego nie ujęła książka. Niestety ale 240 stron z dość dużą czcionką nie oddało tej głębi uczucia, jakie połączyło głównych bohaterów. Tak krótka książka nie wyczerpała również dość ważnego i poważnego tematu jaką jest choroba. Zdaję sobie sprawę, że jest to książka młodzieżowa, ale została napisana mocno skrótowo. Czy polecam przeczytać? Warto spróbować i porównać sobie z filmem. Język, w jakim jest napisana czyta się niesamowicie szybko, więc nie "stracicie" na nią zbyt wiele cennego czasu. Historia jest naprawdę piękna, choć stanowi raczej szybką lekturę, a nie książkę pełną emocji, skłaniającą do przemyśleń.

Książka, która stała się inspiracją do nakręcenia filmu. Ja ekranizacji nie oglądałam, więc do całości podeszłam bez żadnych oczekiwań. Nie wiedziałam, czego się spodziewać i nie oceniałam jej z góry. Myślę, że to była dobra decyzja. Dlaczego?



Narracja prowadzona jest z punktu widzenia 17- letniej Katie. Momentami miałam wrażenie, że jest to coś w rodzaju pamiętnika....